‘The Outlaws’ van Stephen Merchant: alleen maar prima volk op de taakstraf

De eerste aflevering van The Outlaws is er een waar je even doorheen moet knabbelen. Stephen Merchant, de Britse tv-scenarist achter onsterfelijke comedytoppers als The Office (2001-2003) en Extras (2005-2007), zet een vaardig opgetrokken constructie op poten rond zeven uiteenlopende types die samen een taakstraf moeten uitvoeren. De locatie: een door hen te renoveren stoffige loods in een droeve buitenwijk van het op zich al troosteloze Bristol. En de samenstelling van delinquenten van dienst is zo schaamteloos cliché dat het lijkt alsof Merchant er een boodschappenlijstje mee aframmelt.

We hebben: een jongeman uit een achterstandswijk (Gamba Cole) die tevergeefs aan de verlokkingen van de straat probeert te weerstaan. Een jonge studente met kleptomane neigingen (Rhianne Barreto). Merchant zelf als een sukkelachtige, pas gescheiden veertiger die al zo lang niet meer van de grond is geweest dat het vleselijke gemis hem wat te ver vooraan op de tong ligt. Een doodongelukkige socialite met veel Instagram-volgers maar geen echte vrienden (Eleanor Tomlinson). Een van de neoliberale beginselen doordrongen zakenman (Darren Boyd) die het constant aan de stok heeft met een linkiewinkie activiste (Clare Perkins). En, last but not least, Christopher Walken als de bejaarde beroepscrimineel die de jongelui op het feestje van zijn kleinzoon toont hoe ze een onberispelijke toeter moeten draaien, en die op het oord waar hij gemeenschapsdienst draait als bij mirakel iedere verhitte situatie weet te ontladen met zijn cocktail van cynisme en levenswijsheid.

Samen zijn ze het soort bonte gezelschap waarvan je het gevoel hebt dat iederéén het wel zou kunnen verzinnen bij een verhaal dat zich afspeelt onder lui die tot gemeenschapsdienst zijn veroordeeld. Maar vanaf aflevering twee legt The Outlaws geheel onverwachte paden af. De nieuwe wendingen volgen elkaar zo snel op dat de reeks eerder onder de noemer van dramady valt dan Merchants bekendste antecedenten. Hetzelfde geldt voor de dialogen, die – ondanks een aantal getelefoneerde of flets in het water vallende grappen – over de hele lijn scherp en authentiek zijn.

Ook Merchants handelsmerk komt ergens vanaf die tweede episode alweer naar boven: hij geeft zijn hele dramatis personae een menselijkheid mee die ooit ook The Office verhief tot iets wat veel méér is dan een zoveelste workplace comedy. Net zoals etterbak David Brent (de rol die Ricky Gervais groot maakte) destijds iemand was die je als een goed mens ging zien, in weerwil van alle op je afgevuurde bewijslast van het tegendeel, blijkt ook iedereen die in The Outlaws de keerborstel ter hand neemt een prima type te zijn. Een echt, authentiek mens, ook. Met gebreken, aspiraties, gefnuikte verlangens, wroeging, de hele mikmak. Ook al staan ze vier uur per dag zwaar tegen hun zin puin te scheppen om boete te doen voor een misstap.