The Music of Stranger Things: toffe soundtrack, maar waar zijn de beelden?

Kyle Dixon en Michael Stein vertikten het om fragmenten uit Stranger Things te vertonen tijdens hun felgehypete soundtrackconcert in Brussel. Fans van die populaire Netflix-serie (over een bende BMX-kinderen in de jaren 80 die in hun stadje een poort naar een andere dimensie ontdekken) stonden er wellicht wat beteuterd bij.

Wie uitsluitend was gekomen voor de knarsende, knisperende analoge synthgeluiden van het Amerikaanse duo, kreeg wél waar voor zijn geld. Naar verluidt kiest het cultduo (dat ook lid is van de synthband S U R V I V E) bewust voor zo’n sobere aanpak. De heren beklemtonen graag dat hun muziek los moet kunnen staan van de televisieserie. Dat er ook een auteursrechtelijke kwestie meespeelt waardoor het niet eenvoudig is om zomaar fragmenten uit de reeks te projecteren, vermelden we er voor het gemak even bij.

Aardbeving

U moest uw verbeelding bijgevolg gebruiken en dat was eigenlijk niet zo heel moeilijk. Het rode theatergordijn schoof open en onthulde veel dwarrelende rook en een imposante lichtinstallatie waarin tl-buizen schots en scheef zaten verankerd, alsof je staarde naar een klaslokaal waar net een aardbeving was doorgetrokken. De lampen verkleurden naarmate de stemming van de muziek veranderde: bloedrood voor dreiging, blauw voor contemplatie, wit voor verraderlijke verpozing. Althans, dat haalden wij er uit. Achteraan het podium, in de mist, zaten twee silhouetten achter keyboards: Dixon en Stein. Een stel onbeweeglijke mannequinpoppen.

Hun aan legendarische soundtrackcomponisten als Harold Faltermeyer en John Carpenter schatplichtige synth-escapades scheurden de poorten van de hel wijdopen. Zeker, we genoten van de feeërieke arpeggio’s die in slow motion door de duistere zaal meanderden en plaatsmaakten voor iets wat op de ijselijke doodskreet van verdoemde zielen leek: onverrichter zake werd je opgezogen door The Upside Down, de aardedonkere wentelwereld waarin de personages uit de serie terechtkomen. Een ademstoot later katapulteerde het duo ons door een kille luchtschacht waarin diepbrommende en suizende ambient onze broekspijpen liet flapperen.

De hellehonden komen

De tl’s flikkerden op het ritme van een industrieel gedaver dat de komst van Iets Boosaardigs aankondigde. Een bal elektronische noise leek te desintegreren als een ineenstortende ruïne. Uit het puin zouden zo de Demogorgons hebben kunnen rechtklauteren, de hellehonden met de kop van een vleesetende plant die ons in de serie de daver op het lijf joegen. Aan de gehypnotiseerde blikken om ons heen te oordelen, waren wij niet de enigen die de afleveringen nog eens aan ons geestesoog lieten voorbijtrekken.

Maar na een dik halfuur metalige agressie, spookachtige windvlagen, nerveus makende strobo’s en trommelvliesverbrijzelende straaljagerherrie zag je de aandacht van het publiek verslappen. Het intense filmsfeertje verdroeg de kwebbelende toeschouwers niet. Jammer, maar we kunnen het de zwaar op de proef gestelde bingewatchers in de zaal niet kwalijk nemen. Ja, Dixon en Stein opereerden onder de vlag van het BRDCST-festival, de formule waarmee de AB vooral experimentele, avontuurlijke muziek een platform geeft. Maar het Stranger Things-publiek bestaat natuurlijk niet uitsluitend uit geluidsfreaks en synthesizeradepten.

Gemiste kans

Het sporadisch gebruik van fragmenten uit de serie had het verschil kunnen maken. Stelt u het zich even voor: de silhouetten van de in slowmotion sluipende Demogorgons, op de meedogenloze drilboorbassen van Dixon en Stein. Of het reusachtige octopus-achtige schaduwmonster, The Mind Flayer, dat plots boven het publiek uittorent terwijl atonale klankflarden om de oren gieren. Zelfs een close-up van het verontruste, engelachtige kopje van Eleven, het uit het overheidslabo ontsnapte meisje, dat tergend de cameralens instaart, had het kippenvel in rotten van tien over onze ruggengraat gestuurd. Gemiste kans, lijkt ons.

Ondanks bovengenoemd euvel hoort u ons niet klagen over de hallucinante soundtrackcomposities van Dixon en Stein. Onze oren zetten het in de AB met plezier op een bloeden bij al die helse synth-excessen. Straks meer van dat in seizoen 3!