‘The Lying Life of Adults’: mooie Ferrante-verfilming over het ontwaken van een pubermeisje

Belinda van de Graaf zet de blik op oneindig. Vandaag: ‘The Lying Life of Adults’.

Giovanna groeit op in een huis vol boeken, in een comfortabel middenklassemilieu in Napels. Haar ouders, allebei docent, zijn verantwoordelijk voor een degelijke, linkse opvoeding. Maar als Giovanna twaalf is, en aan het puberen slaat, ontstaan er barstjes in de idylle.

Giovanna, mooi subtiel gespeeld door de kortgeknipte debutante Giordana Marengo, hoort haar ouders op een dag praten over een tante. Het gaat om de vervreemde zus van haar vader, die in een arme buurt van Napels woont. Ze zou lelijk zijn en jaloers en volgens haar vader zou zijn dochter op haar lijken.

Voor het pubermeisje begint op dat moment het grote ontwaken. Giovanna zoekt haar tante Vittoria op, die inderdaad in een krottenwijk woont. Maar lelijk is ze niet, integendeel, tante Vittoria is een schoonheid. En ze praat opvallend vrij. Vittoria is de eerste volwassene die openhartig over liefde en seks praat. Giovanna raakt door haar geïntrigeerd, gaat door haar tante anders naar haar ouders kijken.

The Lying Life of Adults is de aardig meeslepende verfilming van Elena Ferrante’s roman Het leugenachtige leven van volwassenen (2019). Op dit moment wordt het oeuvre van de mysterieuze Italiaanse schrijver, die haar bestsellers onder pseudoniem publiceert, flink uitgespit door filmmakers. Er waren recent al geslaagde verfilmingen van De geniale vriendin en De verborgen dochter. En ook Ferrante’s eerste twee romans Kwellende liefde en Dagen van verlating werden al door filmmakers onder handen genomen, zij het alweer wat langer geleden.

Evenals Ferrante’s beroemde Napolitaanse romancyclus speelt Giovanna’s verhaal in de straten van Napels. Maar in plaats van in de naoorlogse jaren, zijn we in de jaren negentig, de tijd van de walkman. Giovanna zwerft door de stad op een gele scooter, navigerend tussen de rijke en de arme buurt. De lieve dochter wordt een opstandige dochter.

“Als je klein bent, lijkt alles groot. Als je groot bent, lijkt alles klein”, is een uitspraak die meermaals te horen is in de serie. Het klinkt als een mantra en het heeft alles te maken met Giovanna’s ontwikkeling. Ze ziet hoe de linkse elite champagne en kaviaar nuttigt op de klanken van het oude strijdlied ‘Bella Ciao’, en hoe de armen er het beste van proberen te maken. Ze ziet ook hoe haar vader haar moeder bedriegt, hoe het gezin wordt ontwricht.

De focus ligt op familie en relaties, zoals wel vaker bij Ferrante. Maar uiteindelijk vertelt de Italiaanse regisseur Edoardo De Angelis vooral een mooi, melancholiek comin-of-ageverhaal van een tienermeisje. Gestoken in een groen legerjasje en kapotte, zwarte panty’s gaat Giovanna op onderzoek. Wat is er in haar familie gebeurd? Waarom kunnen haar vader en haar tante elkaar niet meer verdragen? En hoe zit het eigenlijk met de evangeliën? Waarom schiep God een mislukte wereld en stelde hij zijn zoon vervolgens verantwoordelijk?

Tussen neus en lippen door heeft Giovanna haar eerste seksuele ervaring met een jongen uit de arme wijk. Zij legt haar hand op zijn penis en een seconde later volgt zijn orgasme. That’s it. Haar ontmaagding heeft ze een tijdje later, geheel op eigen voorwaarden. Giovanna bepaalt met wie, wanneer en hoe.

The Lying Life of Adults, nu op Netflix.