'The Lookout' van Laura Veirs: knisperend haardvuurcomfort in bange tijden

Koesterden we torenhoge verwachtingen toen de tiende folkpopplaat van Laura Veirs werd aangekondigd, andermaal geproducet door haar wettige wederhelft? We zouden de waarheid enig geweld aandoen, als we schreven dat we handenwrijvend, likkebaardend en zenuwachtig krabbend aan de deur van onze platendealer stonden. En toch lost de muzikant uit Portland onze onbestaande verwachtingen in met The Lookout.

Zelf noemt ze het album een soundtrack voor turbulente tijden. Niet alleen omwille van de sores op wereldvlak, maar ook om de trubbels in haar eigen bubbel. Midlife malaise sloeg ten huize Veirs hevig toe: ze zag vrienden om zich heen sterven, en zelf worstelde ze steeds zwaarder met de grand écart tussen een nomadenleven als artiest en het nobele emplooi van moederkloek.

Vervliegende schoonheid

The Lookout gaat daarom over de nood om aandacht te besteden aan de vervliegende schoonheid van het leven, liet Veirs vlak voor de release optekenen. In fijngevoelige metaforen alludeert de songschrijver op de raciale verdeeldheid in Amerika, sterfelijkheid, de magie van het alledaagse en ouderschap. Ze schreef uiteindelijk niet minder dan 117 songs voor deze langspeler, die ze wiedde tot er twaalf overbleven.

Haar folkpop strekt af en toe een hand uit naar barokke country, en in het geval van 'The Canyon' zelfs naar avondschemerige jazz. In 'When It Grows Darkest' hoor je ook even een psychedelische drone, en met elektronica of oosterse strijkers wordt net zo goed voorzichtig geflirt.

Naar hartelust knisperen

Maar door de bank genomen klinkt Veirs vooral als zichzelf. Zo zingt ze nog steeds als een adoptiefzusje van Suzanne Vega of Lisa Germano in 'Everybody Needs You', dat zonnebaadt in een briesje. Ze doet ook traditiegetrouw een beroep op houtblazers, terwijl haar teksten zoals gewoonlijk bulken van de natuurbeelden: bliksemschichten, weilanden, canyons en de seizoenen komen beurtelings aan bod. In dat verband: opnieuw zetten haar songs het weer naar hartenlust op een knisperen, als kleine kampvuurtjes.

Tijdens 'Watch Fire', over een kampeerder die een vuurtje stookt, mag je dat zelfs vrij letterlijk nemen. In die song voert ze een één-tweetje op met Sufjan Stevens, nadat zij hem eerder die dienst verleende op zijn magnum opus Carrie & Lowell. Je hoort hem dan wel nauwelijks in 'Watch Fire', maar dat neemt niet weg dat deze vooruitgestuurde single een van de absolute sterkhouders is op de plaat.

Geen bliksem

Elders maakt ook Jim James van My Morning Jacket zijn opwachting, in de delicaat uitgeklede Grateful Dead-cover 'Mountains of the Moon'. En Veirs eigen kroost speelt achtergrondkoortje tijdens 'Lightning Rod’' waarin synths zoemen om de spanning van dat weerlicht na te bootsen.

The Lookout moet het zelf niettemin zelden tot nooit van bliksemachtige ontladingen hebben. Veirs zweert liever bij knisperend haardvuurcomfort in moeilijke tijden. Zélfs tijdens het bitterzoete 'The Meadow’' Daarin horen we haar over een spaarzaam aangeslagen piano zingen: "We knew it wouldn't last… It was beautiful."

Mogelijk zal dat ook uw verzuchting zijn, wanneer de finale noot in 'Zozobra' zachtjes, in slow motion bijna, uitsterft.

The Lookout is nu uit bij Bella Union. Laura Veirs speelt op 30/5 in de AB, Brussel.