Review
'The Leftovers': een gekmakende lijdensweg om te koesteren
Hoe reageert de mensheid als op klaarlichte dag twee procent van de wereldbevolking in het niets verdwijnt? Als de kinderwagen ineens leeg is, of je partner plots niet meer tegenover je in het restaurant zit? Dat is het uitgangspunt van The Leftovers, gebaseerd op het gelijknamige boek van Tom Perrotta.
Damon Lindelof, tevens het brein achter Lost, maakte er een serie van voor HBO. In de eerste twee seizoenen zagen we hoe het gezin Garvey dit onverklaarbare drama probeert te verwerken. Politieagent Kevin (Justin Theroux) begint te hallucineren - of gebeurt het echt? - en zijn vrouw Laurie (Amy Brenneman) gaat bij een kettingrokende sekte. Als we uitzoomen, zien we hoe de mens zijn vertrouwen verliest in religie, steeds grenzelozer wordt en zelfs overgaat tot terrorisme.
The Leftovers is inktzwart, omdat je ziet tot welke gruwel mensen in staat zijn als ze geen houvast meer hebben. Anderen blijven juist hoopvol en ploeteren door, ook al komen ze nooit te weten waar de 'departed' naartoe zijn gegaan.
Kijkers haken af
De serie werd goed ontvangen, maar er zijn veel kijkers afgehaakt omdat ze niet met die tergende onwetendheid konden omgaan - showrunner Lindelof kreeg met Lost hetzelfde verwijt. De trouwe fans vinden het heerlijk dat er wordt gespeeld met tijd en realiteit, en dat de hele cast zelfs naar een andere stad verkast. Maar voor HBO waren het niet genoeg kijkers; zondag begint het derde en laatste seizoen.
Voor de grande finale verhuizen we naar het fotogenieke Australië. Na zeven van de acht afleveringen te hebben gezien, kun je stellen dat Lindelof de kijker iets van genoegdoening wil geven. De hoofdrolspelers verslaan voorgoed hun demonen, ook al vergt dat extreme maatregelen. Ondertussen nadert de zevende verjaardag van de 'Sudden Departure' en er wordt steeds harder geroepen dat het einde der tijden nu écht zal aanbreken. Welke rol zal Kevin hierin spelen, die al meerdere keren uit de dood herrees? Is hij de Messias (mét baard), of heeft de eenzame agent slechts een Messias-complex?
Lindelof verwart de kijker wederom met realistisch ogende hallucinaties en een absurdistische werkelijkheid. Het is een gekmakende lijdensweg, met een soundtrack die als een LSD-trip alle kanten uit schiet. Maar je zult nooit meer zoiets op tv zien, dus koester het.
