‘The Coldest Case in Laramie’ zou wel eens nieuwe klapper kunnen zijn voor fameuze podcastreeks ‘Serial’ ★★★★☆

Voor de true crime-podcast Serial gaat journalist Kim Barker terug naar de ‘ongewoon gemene’ stad waar ze opgroeide, op zoek naar de waarheid achter een cold case.

“Ik betwijfelde of mijn redacteur dit verhaal zag zitten: een willekeurige 37 jaar oude cold case uit mijn middelbareschooltijd.” Journalist Kim Barker klinkt sceptisch aan het begin van The Coldest Case in Laramie. In de herfst van 1985 werd de 22-jarige Shelli Wiley vermoord in Laramie (Wyoming). De moord werd nooit opgelost. In 2021 zit Barker blut thuis, zonder goede ideeën. Ze googelt weer eens: zou er nog nieuws zijn over Shelli Wiley?

De premisse is inderdaad niet opzienbarend. Maar Barker is niet zomaar een journalist. Vorig jaar won een onderzoek van The New York Times waaraan zij had gewerkt een Pulitzerprijs. Eerder was ze oorlogsverslaggever in Afghanistan en werkte ze als correspondent vanuit New Delhi en Islamabad.

En The Coldest Case in Laramie is ook niet zomaar een podcast. Het is een aflevering van Serial, een reeks podcasts onder de vleugels van The New York Times die goed beluisterd worden. Met The Coldest Case in Laramie keert Serial terug naar zijn begin: true crime.

Het was met zo’n verhaal, een oude moordzaak, dat Serial in de herfst van 2014 het fenomeen podcasts wereldberoemd maakte. Tegelijk bewees Serial hoe goed true crime als luisterverhaal werkt. In feuilletonvorm (‘serial’ in het Engels) werd verteld over de moord op tiener Hae Min Lee en de man die daarvoor vastzat. Die afleveringen zijn al meer dan 300 miljoen keer beluisterd. Producent en presentator Sarah Koenig vertelde dat Serial moest gaan over “liefde, dood, gerechtigheid en waarheid. Al die grote, grote dingen’”

Van het feuilletonformat werd in 2017 afgestapt met S-Town, zeven afleveringen over de wonderlijke klokkenmaker John B. McLemore in zijn ‘shittown’, een gehucht in Alabama. Die afleveringen kwamen tegelijk online, om te ‘bingeluisteren’. De podcast werd in vier dagen tijd tien miljoen keer beluisterd. Er klonk ook kritiek: was dit verhaal dat zo diep in de levens van argeloze dorpelingen dook niet wat voyeuristisch, een freakshow?

Zo’n klapper als S-Town heeft Serial sinds het in 2020 werd overgenomen door The New York Times niet meer gemaakt. De verhalen werden journalistieker, minder experimenteel, degelijker, politieker. The Coldest Case in Laramie lijkt een poging om weer een klapper te maken, door terug te gaan naar true crime.

Schatkist aan opnames

En ja, The Coldest Case in Laramie heeft hitpotentie. Barker is een indringende verteller, ze trekt de luisteraar meteen haar verhaal in: “Als ik vertel over de ruigste plek waar ik ooit heb gewoond, zeg ik altijd Laramie. Niet Kaboel, al was ik daar verslaggever midden in een oorlog. Niet Islamabad, al ontploften daar regelmatig zelfmoordbommen.” Ze noemt het stadje ‘ongewoon gemeen’ en vertelt dat ze gepest werd: “Ik wilde er nooit naar terug.”

Toch doet ze dat. Omdat ze een verhaal zoekt. En uit nieuwsgierigheid, om te zien wat er waar is van wat ze hoort en leest. En wat er waar is van wat ze zelf denkt te herinneren.

Van alle ‘grote dingen’ waarover Serial volgens Koenig moest gaan, draait het hier vooral om de zoektocht naar ‘de waarheid’. Die zoektocht is spannend. En verrassend: onderweg stuit Barker op een schatkist aan video- en geluidsopnamen.

Tegelijk is Barker wars van sensatiezucht. Ze had makkelijk een halve aflevering geweldsporno kunnen wijden aan hoe Shelli Wiley precies is gestorven. Doet ze niet. Ze gaat ook niet al te diep peuren in wie Wiley precies was, maar zegt: “Ze werd vermoord voordat zijzelf of iemand anders de kans had om uit te vinden wie ze zou worden.” De toon is ernstig, logisch: er is iemand dood. Misschien is het genre true crime volwassen geworden. Of je daar luisterrecords mee breekt, zal nog moeten blijken.