‘Suspiria’: pretentieus, stijlvol en (soms) onvergetelijk

Het woord remake mag u in het geval van Luca Guadagnino’s Suspiria niet met een korrel, maar met een heel vaatje zout nemen. Ja, de Italiaanse regisseur van Call Me By Your Name en Io sono l’amore kiest net als Dario Argento in het origineel voor een dansschool als decor, en stuurt een naïef meisje in de klauwen van een troep eeuwenoude heksen. Maar met die elementen doet hij dermate zijn eigen ding, dat fans van het origineel vermoedelijk weinig zullen voelen voor deze nieuwe versie.

Argento’s Suspiria, uit 1977, is uitgegroeid tot een enorme cultklassieker. Dankzij de bizarre camerastandpunten, de felle kleuren en de hypnotiserende muziek van Goblin, maar zeker niet dankzij de inhoud. Suspiria was destijds een grotendeels zintuiglijke ervaring, waarbij je je geest rustig mocht uitschakelen. Een guilty pleasure, zeg maar. Guadagnino heeft zich duidelijk voorgenomen om het “guilty”-aspect te dumpen, door het verhaal te injecteren met een resem Grote Thema’s. Maar zo zuigt hij meteen ook een groot stuk van het plezier uit de film.

De nieuwe Suspiria situeert zich in het verdeelde Berlijn van 1977, en begint met de terreurdaden van de Rote Armee Fraktion. Verderop wordt duidelijk dat Guadagnino ook de Holocaust onder de loep wil leggen. Het dansgezelschap waarin Susie Bannion (Dakota Johnson) terechtkomt, bereidt een opvoering van Volk voor; een dansvoorstelling die choreografe Madame Blanc (een duistere Tilda Swinton) tijdens de Tweede Wereldoorlog creëerde. De niet mis te verstane titel en de brute, gewelddadige dansstijl roepen herinneringen op aan de gruwel van het nationaalsocialisme.

Guadagnino lijkt ook iets te willen zeggen over de positie van vrouwen in de maatschappij, en hoe ze zich noodgedwongen wapenen tegen het patriarchaat. Een onverwachte invalshoek voor een remake van een horrorfilm, maar ook best pretentieus. Dat Suspiria ons regelmatig in de war brengt, is geen probleem – dat kan zelfs heerlijk zijn, zie ook de films van David Lynch – maar dat Guadagnino op de duur zelf niet meer lijkt te weten wat hij precies wil vertellen, is wel vervelend.

Stijlvolle blaaskaak

En toch laat Suspiria ons niet meer los. Bon, een groot stuk van de ellenlange tweeënhalf uur die de film duurt, is ons alweer ontgaan, maar enkele scènes staan voor altijd met een dunne metalen haak in ons geheugen gegrift. Een repetitie waarbij Susie zonder het te weten – “Wir haben es nicht gewußt”, snapt u – een collega letterlijk kapot danst, is body horror van de bovenste plank.

Guadagnino mag zich dan als een intellectuele blaaskaak opstellen, stijl heeft de man wel. Hij blijft ver weg van de excessen van het origineel en kiest voor een ijziger kleurenpalet. De choreografieën van Belg Damien Jalet zijn echte eyecatchers, en als er iemand hekserij in muziek weet te vatten, dan is het Radiohead-frontman Thom Yorke wel.

Maar een ding is zeker: een deel van de brede fanbase die Guadagnino opbouwde met Call Me By Your Name, jaagt hij met Suspiria gegarandeerd weer weg.

Suspiria speelt vanaf 14/11 in de bioscoop.