Surprise! Of beter: verrassing! Amenra brengt nieuw album met Nederlandstalige teksten uit

Surprise! Of beter: verrassing! Met De Doorn brengt Amenra voor het eerst in zijn 22-jarige bestaan een volledig Nederlandstalige plaat uit. Een natuurlijke evolutie, zegt zanger Colin H. van Eeckhout. ‘Maar hopelijk hebben we niet in onze eigen voet geschoten.’

Wanneer we ons in de schaduw zetten van het Gentse kunstencentrum Voo?uit – of hoe het tegenwoordig ook moge heten – kunnen Colin H. van Eeckhout (42) en gitarist Lennart Bossu (40) een kleine glimlach niet onderdrukken. “Ze hadden dat hier bijna tot Volxus omgedoopt. Heel West-Vlaams, hé. Wat wil je, het stikt hier in Gent van de West-Vlamingen”, aldus de Kortrijkzanen, die het gloednieuwe De Doorn onder de arm hebben. Een plaat met jandorie Nederlandstalige teksten. “Het wordt voor ons internationaal publiek misschien een grote stap om te zetten, maar inhoudelijk past dit volledig in ons verhaal”, zegt Van Eeckhout.

De brulboei strooide eerder al Frans en Duits door zijn Engelse teksten, en coverde met Amenra ook al werk van Zjef Vanuytsel. Hij gaat nu, na lang aarzelen, volop voor de eigen taal. “Omdat dat veel gerichter is. Bam! Meteen de genadeslag. Een directe lijn. Zo kunnen we veel meer mensen bij hun nekvel grijpen of tot stilte dwingen.” De zanger pauzeert even. “Maar we zijn er ook wel bang voor. Shit, het is te hopen dat we niet in onze eigen voet hebben geschoten…”

Aangemoedigd door Peter Verhelst

De Doorn komt immers wereldwijd uit op het gerenommeerde Amerikaanse Relapse-label. “Ze hebben ons getekend op vertrouwen en omdat we als band goed verkopen. Die dachten: populair, cool, top. En dan krijgen ze plots een plaatje in het Vlaams op hun dak. Dat hadden ze niet zien aankomen”, lacht Van Eeckhout. “Maar ze hebben daar niet over gepiept, eigenlijk. Ach, een voluit Amerikaanse vibe is niet meer noodzakelijk in de muziek tegenwoordig.”

Van Eeckhout wendt zich tot gitarist Lennart Bossu. “Jullie maken muziek en brengen de riffs en de melodieën aan. Daar luister ik een miljard keer naar en intussen bekijk ik hoe ik me daarbij voel, om dat gevoel dan in woorden om te zetten. En nu zijn dat Vlaamse woorden.”

Een van de redenen waarom Van Eeckhout het aandurfde in eigen taal te schrijven, is de aanmoediging van auteur Peter Verhelst. De twee ontmoetten elkaar en het klikte meteen. “Hij neemt nooit een blad voor de mond. Ik vind dat cool. Zo ben ik ook.” Verhelsts ruggensteun geeft Van Eeckhout zelfs de moed gedichten te gaan schrijven. “Ook op aangeven van Peter, ja. Ik merk dat er iets in zit. We zien wel.”

Amenra zit op eenzelfde golflengte en werkte al samen met kunstenaars als Berlinde De Bruyckere en Michaël Borremans. “Dat is het coole aan Gent: de stad is klein, je komt elkaar tegen. Onze andere gitarist woont in Borremans’ straat. Die mensen zijn ook allemaal DIY-adepten (do it yourself, WW en TDS). Die gaan er al sinds hun zestiende voor, net als wij.”

Vrijmetselarij

Daar waar de succesvolle voorganger Mass VI ruim vijf jaar op zich liet wachten, kwam De Doorn verrassend sneller. Ook voor de band zelf. “Eigenlijk waren we geen plaat aan het schrijven”, zegt Bossu. “Maar we hadden van het stadsbestuur van Diksmuide de opdracht gekregen een paar nieuwe nummers te brengen ter nagedachtenis van de Eerste Wereldoorlog.” Daar werden nog twee vuurrituelen aan gekoppeld, in Gent en in Menen. De gitarist voelde zich bij het schrijven erg ontspannen. “Muzikaal hoefden het geen songs met een refrein te zijn. Alles ontstond organisch, zonder enige druk.” De richting van de communicatie is volgens Van Eeckhout ook veranderd. “Terwijl de toeschouwer met de Mass-muziek een getuige was van wat er zich bij ons afspeelde, werd hij bij de evenementen rond de Eerste Wereldoorlog een participant. Ik sprak de mensen aan, ik sprak het vuur aan, ik sprak de nacht aan…”

Dat gevoel vertaalt zich in de plaat. Daarom ook dat dit geen nieuwe zwarte Mass werd, maar een album met een titel die op zich staat: De Doorn. “Ik vind het intrigerend dat de natuur een soort wapen maakt ter bescherming van schoonheid, van vruchten, van zaden”, verduidelijkt Van Eeckhout. “Om alles wat een dreiging kan vormen op afstand te houden. De natuur is meestal iets moois. En dan heb je toch zo’n harde punt, iets dat bedoeld is om te verwonden. Ik vind dat een zot gegeven. Tegelijk besefte ik: je kunt dat vergelijken met de mens. Wij laten onze eigen doornen groeien. Als bescherming tegen wat een potentiële bedreiging van buitenaf kan zijn. Iedereen heeft zijn eigen manier om zich te beschermen. Tegelijk draag je ook wonden mee die door de doornen van andere mensen werden aangebracht.”

Van Eeckhout liet zes verschillende types doorntakken in brons gieten. Die prijken op de platenhoes. “Het symboliseert iedere muzikant die heeft meegewerkt aan het album. Ieder van ons heeft zijn specifieke doorntak. We werkten altijd al rond pijn en offers brengen, rond jezelf beschermen.” Symboliek is voor Van Eeckhout erg belangrijk. Zijn vader was vrijmetselaar. “Ik sta op een podium mijn frustraties te uiten. Ik vecht tegen de dingen en ik richt mij tot iets om het goed te maken. De ene noemt dat ‘God’, de andere ‘Allah’. Dat benoemen hoeft voor mij niet. Maar de mens heeft zoiets nodig. Die driehoek van de vrijmetselarij is voor mij een belangrijk symbool. Ik ben enig kind. Er is een driehoek tussen vader, moeder en kind. Die interrelatie is de kern. Als daar breuken in ontstaan, heeft dat ingrijpende gevolgen voor alles rondom je. Dat is de drijfveer in mijn schrijven. Daarom stoppen we die driehoek ook in onze muziek.”

Geheim wapen

Amenra voegde nog een geheim wapen toe aan De Doorn: Caro Tanghe als vrouwelijke zangstem. “We hebben altijd een goede band gehad”, zegt Bossu, die ook gitarist is bij Oathbreaker, de groep van Tanghe. Het was een blij weerzien met haar, ook voor Van Eeckhout. “Heerlijk om nog een extra ingrediënt boven te halen. Binnen de marge van de vijf muzikanten van Amenra hebben we alles al eens gedaan. Dan duikt Caro op, die het geheel nog een extra scheurke geeft.”

Creatief kreeg de coronacrisis Amenra niet klein. Maar financieel voelde het wel als een strop rond de nek. “We hebben het geluk dat we met een aantal mensen het artiestenstatuut hebben, waardoor er toch een zeker basisinkomen was”, zegt Van Eeckhout. “We hebben ook altijd op safe gespeeld. Ervoor gezorgd dat er een buffer was. Voor mocht er iemand ziek worden en we niet konden gaan toeren… Die buffer is nu wel weg. Maar we gaan weer een nieuwe maken”, zegt de zanger vastberaden.

Een aparte releaseshow voor de plaat hoeft niet meteen. Dat zou te veel verwachtingen scheppen na de imponerende performance in de AB in 2017, waarbij Van Eeckhout vleeshaken met gewichten aan door zijn lijf liet steken. “Dat moet geen gimmick worden.” Maar opnieuw live spelen, daar staat de band wel om te popelen. Het eerste festival wordt Alcatraz, op 15 augustus in het eigen Kortrijk. “Ik vind het mooi dat we daar begonnen in een café waar vijftien man binnen kon, om dan nu voor duizenden mensen in diezelfde stad te spelen.”

Sepultura-drummer

Dat Amenra tegenwoordig zo omarmd wordt in eigen land, doet Van Eeckhout en Bossu zichtbaar deugd. Zo stonden ze tijdens het paasweekend met ‘A Solitary Reign’ in de top 5 in De Zwaarste Lijst van Studio Brussel, tussen Iron Maiden, Tool en Metallica. Terwijl hun post-metal niet evident of mainstream is. Een verklaring heeft de zanger daar niet voor. “Ik denk dat we iets meer bieden dan sommige andere doorsnee heavy bands. En we waken erover dat we de fans niet teleurstellen.” Een plaat met synthesizers komt er dus niet snel aan. Wel eentje met Igor Cavalera, de Braziliaanse ex-drummer van Sepultura die tegenwoordig bij Soulwax speelt. Tegen het einde van dit jaar brengen enkele leden van Amenra een album met hem uit. “Mathieu (Vandekerckhove, WW en TDS), onze andere gitarist, heeft dat geschreven”, zegt Colin. “Igor zat veel in Gent met Soulwax. We kwamen elkaar tegen, zaten samen aan een tafel en opeens kwam dat ook aan de orde: ‘Als je goesting hebt, komt maar af’.” De plaat is opgenomen in de studio van Amenra-bassist Tim De Gieter. “Toch een beetje onwezenlijk hoor. Goed 25 jaar geleden stond ik op Rock Torhout naar Sepultura te kijken. Moesten ze toen gezegd hebben dat ik ooit in een band met hem zou spelen: no fucking way.”

Maar nu liggen de ambitie en de focus volledig bij De Doorn. Met hopelijk veel concerten. De wereld rond, van zodra dat weer mag. Ook na ruim twintig jaar brandt het heilige vuur nog. “Of we dat als zestigers ook nog zullen kunnen? Het is een heel fysiek gebeuren. Ik ga niet zeggen dat we topsporters zijn. Maar Usain Bolt sprint ook niet meer zo snel als vroeger. Het is niet om te lachen. Wij laden en lossen alles zelf, voor en na de show.” Misschien dat het dan stilaan tijd wordt voor een akoestische plaat. “Allicht wel, inderdaad. We merken dat ook nu al. Als we een akoestische tournee doen, zijn onze rug en nek niet naar de kloten. En moet je geen spierontspanners pakken om het einde van de show te kunnen halen.”

‘De Doorn’ van Amenra komt op 25 juni uit bij Relapse Records.