Striptekenaar wordt regisseur: ‘Ik ben jaren blijven schrappen, omdat ik ‘Playlist’ zo intiem mogelijk wilde maken’

Sophie is 26. Een vrijgevochten, ietwat irritante stripauteur die graag haar graphic novels aan uitgevers wil slijten, maar daar maar niet in slaagt. Ze heeft vaste job noch lief. Heeft ze wel (veel last van): ontstoken tandvlees, bedwantsen, een onbeantwoorde liefde, toiletseks en een onverwachte zwangerschap.

In Frankrijk werd The Playlist bedolven onder de complimenten. Antico raakte met haar regisseursdebuut in zwart-wit een gevoelige snaar. Vooral dan bij jongeren, om wie de film draait. Misschien komt dat wel omdat de 39-jarige Parisienne flink uit haar eigen leven plukte. “Ik wil niet gezegd hebben dat het autobiografisch is”, verduidelijkt Antico meteen. “Laten we zeggen dat Sophie een mix is van verschillende personages, maar dat vele gebeurtenissen wel persoonlijk zijn. Tot drie keer toe werd ik geweigerd op een kunstschool. Echt frustrerend. Ik moest alles zelf leren. En ja, ook ik was persattaché bij een stripuitgeverij.

“Maar nog belangrijker: ik deel ook Sophies liefde voor muziek. Muziek móést deze film dragen. Het is de meest stabiele factor in Sophies leven. De muziek doorheen Playlist fungeert als een tweede verteller die, als je goed luistert, vertelt over de dingen die Sophie doormaakt.”

Antico werkte zeven jaar aan haar filmdebuut. “In het begin bleef de strip mijn prioriteit wegdragen.” Niet zonder reden. Tot tweemaal toe werden haar graphic novels genomineerd op het stripfestival van Angoulême. Ook met die titels, telkens over jonge vrijgevochten vrouwen, wist ze een jong publiek te bekoren. “Terwijl ik aan mijn strips werkte, schreef ik aan Playlist. Niet evident, want een stripscenario stoelt op heel andere technieken en trucs dan een script. Ik ben dus jaren blijven schrappen, ook al omdat ik de film zo intiem mogelijk wilde maken.

“Playlist is een verhaal van iemand die ergens wil bijhoren. Liefde, alsook de queeste ernaar, moest het bindmiddel zijn. Uiteindelijk kwam ik uit bij Sophie, een jonge vrouw die geen stabiele factor kent, laat staan garanties over haar toekomst. De oplossing die ze zichzelf blijft voorhouden: verlost worden door iets of iemand. Een lief. Dat is zo specifiek aan iemand van die leeftijd. Tussen je vijfentwintigste en dertigste zoek je naar jezelf en meen je dat een partner alles voor je oplost. Maar je weet nooit wat het leven brengt, en het is hard om je aan de liefde vast te houden als je zelf verloren bent. Heel even pretendeert Playlist ook een romantische queeste te zijn, maar op zeker moment verlaat de film die weg omdat Sophie eerst zichzelf moet vinden.”

Playlist werd al gelinkt aan Frances Ha, een Amerikaans comedy-drama uit 2013 over een met het leven worstelende 27-jarige danseres. “Die film was een van mijn voorbeelden,” zegt ze. “Dat zwart-wit, die melancholie...”

Ze dankt de mooie recensies ook aan de ster van de film: Sara Forestier. Haar personage Sophie is even geloofwaardig irritant als briljant gespeeld. “Sara is zo uniek als ze eruitziet. Een geslaagde combo van oprechtheid en wat punk. Zonder haar zou deze film niet hetzelfde zijn. Ze brengt er heel wat ruwheid in en is niet te beroerd om het lijf te tonen dat Franse actrices doorgaans niet willen tonen. Ik zou ze voor geen geld willen wisselen.”

Seks

Nine Antico wordt vaak omschreven als een stripauteur wier focus ligt op seks, drugs en rock-’n-roll. Zelf houdt ze niet van dat label. “Het is een te makkelijke reclameslogan. Enkel muziek en seks zijn constanten in mijn werk. Ik focus op de realiteit van alledag. Seks is zo universeel dat het daar natuurlijk bijhoort. Het is een drijfveer van de mens en draagt zoveel emoties met zich mee. Sex runs the world.”

Intussen maakt de Parisienne deel uit van een groeiend aantal stripauteurs die de sprong naar (animatie)film maken. Marjane Satrapi (Persepolis), Lorenzo Mattotti en Joann Sfar gingen haar voor. Bij ons zijn dat onder meer Brecht Evens en Pieter De Poortere.

“Het klopt dat stripauteurs steeds vaker de filmsector gaan exploreren. Vreemd is dat niet, we denken in beelden. Producenten vinden daarom sneller hun weg naar ons. Bij mij is het zo dat ik bij het stripmaken de ogen sluit en mij het verhaal verbeeld als film. Je kan zeggen dat ik strips deed om films te doen.” Maar Playlist werd geen adaptatie van haar eigen strips. “Oorspronkelijk was dat de vraag van de producer, maar ik wilde echt iets totaal nieuws schrijven. Mijn eigen verhaal, mijn eigen film, mijn eigen meiden.”

Of haar meiden echt zo praten in de afwezigheid van mannen? Ze grijnst. “Ik en mijn vrienden alleszins wel. Ik ben omringd met vrouwen die elkaar goed willen kennen en zichzelf willen verbeteren. Gelukkig kunnen wij over onze lichamen praten; inclusief de intieme kant ervan. De tijdsgeest maakt het ons net iets makkelijker. Daar ben ik blij om. We bevinden ons in een tijdperk waarin we openlijk kunnen spreken over wat we wel en niet willen, en ook nog eens gehoord worden. Dat wil ik uitdragen in mijn strips en films.”

Playlist speelt vanaf 18 augustus in de zalen.