Strand Of Oaks in de AB: ontroerende balans tussen emotie en muziek ★★★★☆

Timothy Showalter stapte het podium op, deed zijn cowboyhoed voor ons af, heette iedereen welkom en trapte vervolgens ‘Radio Kids’ in gang. ‘I’m feeling sorry for myself,’ zong hij, ‘I’m feeling pretty old. At least I had that song on the radio.’ Het was niet alleen een knaller van een opener – ronkende gitaren en een groots refrein – maar ook een statement. Voor Showalter is muziek hobby noch bijzaak. Muziek is een reden om in de ochtend uit bed te komen en weer eens een dag ellende door te komen. Dat straalde de man althans uit op het podium in de AB: hij stond er met het hart op de tong en zijn ziel bloot. Zingen en lachen en schreien deden we met z’n allen. ‘Ik ben omringd door familie, ik hou verdomme van iedereen in deze zaal.’

Tim – zo mogen we hem noemen, we zijn nu eenmaal familie - is opgegroeid in Goshen, Indiana, maar speelde een thuismatch in de AB. Alles wat hij deed werd met oorverdovend applaus onthaald. Tim hield het dan ook niet droog toen hij vertelde dat hij nog nooit eerder voor zoveel mensen had gespeeld.

De band bouwde de intensiteit nauwgezet op. Sfeervolle jams gingen aan bekende songs vooraf. Liedjes werden versneld of vertraagd, onderbroken en soms zelfs helemaal op hun kop gezet. ‘Same Emotions’ had niet langer de levenslust van het origineel, maar kreeg een zweverige makeover met een gepijnigd gitaarmotiefje die steeds over zichzelf tuimelde. Zijn culthit ‘Shut In’ werd uitgekleed, ontdaan van de drums en de synthesizers en de luide gitaarsolo’s. Tim stond er alleen voor: zijn gitaar klonk als die van Jeff Buckley tijdens ‘Hallelujah’ en zijn stem beefde van emotie.

Timothy Showalter plukte songs uit zijn drie jongste platen, al heeft hij er al zes uit: hij was er naar eigen zeggen pas met zijn vierde plaat in geslaagd om iets waardevol uit zijn pijn te puren. De nieuwtjes voelden niet als verplichte nummers aan in de AB. Het melancholische rocklied ‘Ruby’ mag voor eeuwig in de setlist blijven. ‘Weird Ways’, een hit in ‘De afrekening’, werd gretig meegezongen. En ‘Forever Chords’ leek een eeuwigheid te duren en verveelde toch geen seconde.

Tijdens het leeuwendeel van het optreden stond Squirrel Flower op het podium. Nee, niet de befaamde prostituee uit de rosse buurt aan het Noordstation, maar de Amerikaanse indierocker met dezelfde naam die het voorprogramma verzorgde. Ze bracht net haar debuutplaat uit, geïnteresseerden zoeken het knappe ‘Red Shoulder’ maar eens op. Ze bleek een waardevolle aanvulling, zeker tijdens de meerstemmige climax van ‘Weird Ways’.

Voor de bisronde gooide Tim zijn jas en hoed in de coulissen. ‘We spelen nog één lied, maar geen zorgen: het wordt een lange.’ Hij liet ‘JM’, zijn eigenste ‘Cortez The Killer’, op het publiek los. De slome, zware en epische song vervelde constant en werd keer op keer majestueuzer. Het was overdonderend.

Timothy Showalter schreef ‘JM’ nadat zijn idool Jason Molina was bezweken aan een alcoholverslaving. Hij vertelde eens: ‘Molina was als een grote broer voor me. Iemand die z’n hand op mijn schouder legde en zei: ‘Het leven suckt, maar je komt wel op je pootjes terecht.’ Laat dat net zijn wat Timothy Showalter zélf deed in de AB.