Straf portret, manke biografie: ‘Love, Lizzo’ belicht bovenal Lizzo’s ontwapenende persoonlijkheid

“Mijn huid”, antwoordt Lizzo kordaat wanneer de regisseur van Love, Lizzo haar vraagt op welk deel van haar lichaam ze het trotst is. De dwarsfluit spelende, twerkende r&b-zangeres die de voorbije drie jaar roem, Grammy’s en Emmy’s won, outte zich sinds het begin van haar solocarrière niet alleen als een verwoed propagandist van bodypositivity, maar ook als een politiek bewuste zwarte vrouw. “Als je gezet bent, wordt je lichaam gepolitiseerd”, verklaart haar voice-over het halverwege de film. “Als je zwart bent, wordt je huid gepolitiseerd. Als je een vrouw bent, wordt je geslacht gepolitiseerd. Wij brengen een serieuze politieke boodschap door alle drie te zijn”. In een pakkende scène waar Lizzo tijdens een repetitie haar danseressen – allemaal zwarte vrouwen met een maatje meer – vrij laat spreken over de worstelingen waarmee ze zitten, blijkt hoe zwaar het trauma weegt.

Tot aan dat sterke moment hadden we niet meteen een goed oog in deze documentaire. Als biografie faalt Love, Lizzo immers. Het eerste halfuur strompelen we door een haastig afgeraffelde hagiografie vol overemotionele flitsen: de kerkdiensten waar ze leerde zingen, de dood van haar vader, het stopzetten van haar studies, haar verhuis van Detroit naar Houston en dan naar Minneapolis waar ze haar solocarrière startte. In die laatste stad nam Prince haar even onder zijn vleugels: ze rapte in zijn liedje ‘Boytrouble’ en werd uitgenodigd voor een privéconcert in zijn heiligdom Paisley Park. Vlak voor zijn dood beloofde hij haar samen een ep’tje op te nemen. In de pers strooide Prince met complimentjes. “Lizzo, you’re next!”, stak hij haar een hart onder de riem. Wat blijkt nu? In Love, Lizzo wordt er met geen woord over Prince gerept! Begrijpe wie begrijpen kan.

Backlash

Pas halverwege vindt de film zijn identiteit. Lizzo krijgt er de kans te schitteren met haar ontwapenende persoonlijkheid. Je begrijpt meteen waarom zoveel van haar generatiegenoten haar als een rolmodel zien. Ze schuwt de imperfectie niet, toont onzekerheid en faalangst, laat de camera’s lopen wanneer ze een emotionele inzinking krijgt. Het zorgt voor tragikomische pareltjes zoals de scène waar ze na een relatiebreuk in de make-upstoel naar een liefdesliedje van Harry Styles luistert en melodramatisch naar de speakers “Bitch, don’t sing my truth, bitch!” brult.

Frisse zelfkritiek duikt dan weer op in de sequenties waar Lizzo wordt bekritiseerd door de buitenwereld. Gaat haar activisme te ver? Koketteert ze te fel met haar lichaam? Moet ze de zwarte critici geloven die beweren dat ze popmuziek maakt voor een wit publiek? Je trekt moeiteloos parallellen met zwarte popsterren die ooit dezelfde backlash te verduren kregen: Whitney Houston, Lionel Richie, Michael Jackson en, jazeker, Prince.

Love, Lizzo is allesbehalve volmaakt, wél universeel. Zoals Lizzo zelf.

Love, Lizzo is te zien op Streamz