Stormzy triomfeert in Brussel, met de doodsverachting van een kamikaze ★★★★☆

“Energy crew!” Stormzy liet het in de Ancienne Belgique niet na zijn tiltgeslagen apostelen om de haverklap nog wat doller te maken. Die droegen de Londense rapper anderhalf uur op handen en scandeerden onverdroten alle teksten mee. Zelfs het onder onweerswolken vol doem voortsjokkende ‘First Things First’, dat de furieuze openers ‘Big Michael’ en ‘Do Better’ achternahinkelde, klonk als een glorieuze zege. “Dark times niggas dying in recession / You was fighting with your girl when I was fighting with depression”, schalde het olijk door de AB. Zie het als een overwinningskreet van een generatie die niet bij de pakken wil blijven zitten.

In Brussel oogde Stormzy hoe dan ook als een onversaagbare krijger. Eén en al blinkende spieren. Een imposante Jerommeke-borstkas die hem op een zwarte tank deed lijken. Een G.I. Joe met swag. Voor Stormzy geen loopgravenoorlog maar een brute blitzkrieg. “Thinking you’re big / I’m bigger / Think my white friends can say nigga? / and I’ll stand here like that’s jigga?”, snauwde hij in ‘One Take’, een verklankte neurose op epileptische elektronica en beats als botsballen. Het woud aan flitsende spots dat hem omgordde vuurde dodelijke strobo’s af terwijl Stormzy zich haast verslikte in hoekige glottisslagen.

‘Cigarettes & Cush’ en ‘Crown’ smeerden het boeltje in met honing. Ruige achterbuurtrappers die de showbizz zijn ingesukkeld moeten immers aan hun op commerciële leest geschoeide achterban denken. En de hele meute zong mee: “Searchin’ every corner of my mind / Lookin’ for the answers I can’t find”. Alsof we met zijn allen rond een gigantisch kampvuur op een nachtelijk strand stonden, met in de vlammen de knapperige schedels van willekeurige Britse regeringsaristocraten op spiesen. Iemand nog een krokant stukje oor van Boris?

Broze juffertjes

Iele bleekscheten zongen ongegeneerd dat ze ‘young, black, fly and handsome’ zijn, evenals ‘Your boy’s too hot, put a fan on’. Volgende keer niet in een winterjas naar een rapconcert gaan, jongens. ‘Own It’ en ‘Take Me Back To London’ koketteerden met de stem van Ed Sheeran – Stormzy’s “brother from another mother” – en daar moesten we toch wat meewarig om glimlachen. We vonden het bij momenten al silly dat Stormzy’s eigen ad libs op tape stonden, nu nog eens een blikkerige Sheeran uit een doosje voorgeschoteld krijgen, was ontegensprekelijk too much. Ja, we weten dat die rosse dude niet zomaar kan meetoeren met Stormzy. Maar je vraagt je toch af hoe ver de karaokeslinger in de hiphop kan doorslaan. Zijn er tegenwoordig nog rappers die durven uitpakken met simpelweg goeie tourzangers die de zangpartijen live brengen? The Roots deden niets anders.

“Fuck Wiley!”, scandeerde een kransje heethoofden toen ‘Still disappointed’ door de AB denderde, Stormzy’s diss-track voor de grime-grondlegger die een poosje geleden iets onaardigs over hem had gezegd. Gek, al die heisa, vooral omdat in ons hoofd Wiley al vijftien jaar niets relevants meer heeft uitgebracht. Who cares? Maar daarmee onderschatten we hoe gretig de doorsnee rapper zich laat krenken in zijn trots. Laten we hen vooral geen broze juffertjes noemen, kwestie van niet in een donker steegje tegen een Glock aan te lopen.

Un succès fou, dat was dit eerste van twee uitverkochte Stormzy-concerten in Brussel, mede dankzij de sekte woeste enthousiastelingen in de zaal die anderhalf uur lang de eucharistie op peil hield. Frappant hoe Stormzy na zijn felgemediatiseerde headlinerplekje op het Britse Glastonbury-festival vorige zomer – “de eerste zwarte zanger die zoiets flikt!” – nu ook overal in Europa als een superster wordt onthaald. Twee jaar geleden hadden we bijna voorspeld dat niet hij, maar zijn maatje Skepta de grime-scepter tot in de mainstream zou dragen. Die had toen een Mercury Prize op de schouw staan én mocht op de koffie bij Kanye en A$AP Rocky. Het AB-concert dat hij eind 2018 speelde, hoorde bij de beste shows van dat jaar. Maar dat was buiten Stormzy gerekend: een man van de lange aanloop, die eerst behoedzaam Albion bij de teugels nam om daarna slinks de oceanen over te steken. Noem het imperialisme in slowmotion.

“Dit went nooit, geloof me”, zwoer Stormzy luidop in de AB toen hij glimlachend zijn extatische fans overschouwde. Die smeekten om een laatste triomf van de avond. Iets à la ‘Shut Up’, Stormzy’s doorbraaksong, in Brussel gebracht met de doodsverachting van een kamikaze en ‘Vossi Bop’, de enige Britse hiphoptrack die er in 2019 toe deed.

“God save the king, send him victorious, happy and glorious, long to reign over us.” Ere wie ere toekomt.

Gezien op 10 februari in de AB, Brussel