Stille wanhoop en gruizige twijfel op de deluxeheruitgave van ‘Wish’ ★★★★☆

Minstens zo vaak aangekondigd als uitgesteld: gloednieuw werk van The Cure. Dat huzarenstukje zou volgend jaar uiteindelijk toch het licht moeten zien. Maar in nagelbijtende afwachting blijft de Britse groep voorlopig vooral haar eigen verleden opdelven. Deze keer met een jubileumeditie van Wish.

Dertig jaar geleden verscheen dat album als opvolger van het onbetwiste meesterwerk Disintegration. Wish zou uitgroeien tot een van hun commercieel succesvolste platen, maar de opnames waren een beproeving. De plaat verscheen dan ook in 1992: Nirvana had de muziekwereld net op zijn grondvesten doen daveren met grunge, en besmeurde alternatieve rock gaf de maat aan. Daarmee leek The Cure plots een in new wave en eenzame echo’s verdrinkende dinosaurus.

Die zelftwijfel is meer dan ooit tastbaar op deze luxe-editie van Wish. Een vroege versie van ‘Cut’ geeft aan hoe The Cure overweegt om mee met de tijdsgeest van kleur te verschieten. De demo riekt naar smeerolie, distorsie en flanel. De groep bleef evenwel trouw aan haar eigen DNA.

Op Wish wisselt The Cure frivole liedjes als ‘High’ en ‘Friday I’m in Love’ af met zwaarmoedige, slepende songs. Die contemplatieve kant wordt beter uitgespeeld op deze jubileumeditie, met negen nooit eerder uitgebrachte songs. De instrumentale schetsen klinken soms aardedonker, gruiziger en meditatiever dan verwacht of effenaf bezwangerd van stille wanhoop.

Naast songs van de iconische Lost Wish-cassette bundelt deze editie ook outtakes, remixes en verworpen juweeltjes. De doorgewinterde fan komt zo moeiteloos de winter door, voor jongere fans vergt deze aanvulling misschien iets te veel inspanning. Maar het blijft sowieso fascinerend om te zien hoe de ‘verloren’ songs van Wish vaste vorm kregen in een muzikaal landschap dat razendsnel veranderde.

“Ik denk dat onze fans niet malen om agressie”, liet frontman Robert Smith optekenen rond die periode. The Cure beoogde kennelijk een rockrenaissance met Wish, wat soms duidelijk wordt met deze box. Een aan U2 schatplichtig ‘Scared as You’ hoort tot een van de nerveuze hoogtepunten.

Net als het confessionele ‘The Big Hand’. Terwijl een ijle synth in nevel opgaat, treurt Smith: “The big hand makes all of your favourite things / Like all your days run out / And all your hopes disappear”. Opvallend dat die topsong over de roes en rotzooi met drugs nooit het daglicht zag op Wish.

Al mag dat geen wonder heten: “I really don’t know what I’m doing here”, sombert Smith rücksichtslos voor zich uit in ‘Open’. Een gevoel dat we wel eens delen. Met deze Wish krijg je evenwel dertig jaar na datum een gids door het donker.

Wish (30th Anniversary Deluxe Edition) is verschenen bij Fiction Records.