Stijn en Nuria: ‘We waren mekaars type niet, zo simpel is het’

Nuria Gilizintinova (33): “Je hebt dat verkeerd gehoord: dat zijn onze katten die honger hebben (lacht).”

Stijn Van Poucke (42): “Nuria en ik hebben het rijk nog eens voor onszelf: de jongste zit in de crèche, de oudste gaat al naar school. Soms kan ik wel genieten van de gezellige drukte, hoor, maar af en toe wat rust in de tent doet ook weleens deugd.”

Wie had dat gedacht toen jullie mekaar voor het eerst onder ogen kwamen in die trouwzaal in Kortrijk.

Nuria (lacht): “Serieus: ik wilde de benen nemen toen ik Stijn voor het eerst zag. ‘Moord! Brand! Snel, weg hier!’ dacht ik. Maar er stonden daar vier camera’s, en van de pakweg dertig aanwezigen kende ik de helft. All eyes on you, hè? Stijn was supernerveus: absoluut onaantrekkelijk, natuurlijk. Maar ikzelf was dat ook: ik heb van nature al een resting bitch face, maar op dat moment nog veel meer.”

Stijn: “Het grappige is: eerst kwam Nuria’s getuige binnen, met wie ik nog ooit op date was geweest. Dus ’t ging al meteen van: ‘Hè, wat doe jij hier?’ – ‘Nee, wat doe jíj hier?’ Dat maakte me nog zenuwachtiger dan ik al was.”

Nuria: “Het eerste wat we tegen mekaar zeiden toen we na de plechtigheid in de taxi zaten: ‘Jij ziet het toch ook niet zitten met mij, hè?’ – ‘Nee, zeker niet’ – ‘Oef, ik dacht al’. We spraken af dat we ons best zouden doen om mekaar een beetje beter te leren kennen, en dat we na afloop van de opnameweken nog een keer als vrienden een pint zouden gaan drinken, om vervolgens elk onze eigen weg te gaan.”

Hadden de experts jullie verteld voor hoeveel procent jullie volgens hun deskundige berekeningen een ‘match’ hadden?

Nuria: “Nee. Maar er is ons wel duidelijk gemaakt dat we behoorlijk ver van de honderd procent zaten (lacht). Op papier waren we totaal geen match, maar de experts hadden allemaal een voorgevoel dat het weleens iets zou kunnen worden. Terecht, hè?”

Stijn: “We hadden na die trouwplechtigheid totaal geen verwachtingen ten opzichte van elkaar: dat heeft uiteindelijk in ons voordeel gespeeld.”

Nuria: “Doordat onze start zo slecht was, zaten we van in het begin op dezelfde golflengte. Achteraf bekeken was het dus eigenlijk een góéie start.”

Wanneer is de vonk overgeslagen?

Nuria: “In mijn geval was dat tegen het einde van de opnameperiode, toen het beslissingsmoment naderde. Ik had een plan B in mijn hoofd: ik wilde na de opnames in m’n eentje een lange reis ondernemen, en ergens in het verre buitenland gaan werken. Maar ik merkte hoe langer hoe meer dat plan A – definitief met Stijn gaan samenwonen – me stilaan leuker leek dan plan B. ‘O jee’, dacht ik. ‘Nu moet ik er echt wel voor gaan!’”

Ik meen me te herinneren dat je erg veel waarde hechtte aan het oordeel van je moeder over Stijn.

Nuria: “Dat herinner je je juist. Mijn mama en ik hebben een euh, nogal bijzondere band.”

Stijn (lacht uitbundig): “Dat zal ik niet ontkennen.”

Nuria: “We hebben een haat-liefderelatie, waarin de liefde overheerst. Dé reden waarom ik Stijn een kans heb gegeven, en dus niet meteen de deur dicht heb gegooid en op plan B ben overgestapt, was dat ik het mijn mama had beloofd. Ze is mijn alles: mijn steun en toeverlaat, en vooral ook mijn raadgever.”

Stijn, jij moet al vrij vroeg beseft hebben dat je schoonmoeder mee in het pakket zat toen je met Nuria trouwde.

Stijn: “Welja, maar ik heb daar nooit een probleem mee gehad.”

Nuria: “Mijn mama had direct gezien dat Stijn au fond een goeie persoon is, dat hij oprecht en eerlijk is – waarden die ze enorm apprecieert. Ik moet wel zeggen: de relatie tussen Stijn en mijn mama is nu nog altijd een work in progress. Soms zijn ze echt als kat en hond (giechelt).”

Stijn: “Je moet dat in de context zien: ze is inmiddels gescheiden, en wij hebben twee kindjes, dus ze komt tegenwoordig wat vaker over de vloer. En ja, we hebben niet altijd dezelfde mening.”

Nuria: “Vooral dan over de opvoeding van onze kinderen. Mijn mama is een fantastische oma, maar zoals iedere fantastische oma begaat ze ook blunders. De kinderen een snoepje geven net voor het eten, bijvoorbeeld. Daarover kibbelen Stijn en zij weleens, wat ook maar normaal is: het is Stijns plicht om de kinderen streng maar rechtvaardig op te voelden, en het is de plicht van mijn mama om ze rot te verwennen.”

Stijn: “Maar ik zie haar graag, hoor.”

Waarom hadden jullie je destijds überhaupt ingeschreven voor Blind getrouwd? Iemand huwen die je niet kent, is en blijft toch een straalbezopen idee?

Stijn: “Ja, maar het was niet van in het begin duidelijk dat de bedoeling was om meteen te trouwen. Ik wist toen ik me inschreef ook nog niet dat het programma Blind getrouwd zou heten.”

Nuria: “Toen ze deelnemers zochten, werd het op VTM als ‘Het experiment’ geafficheerd.”

Stijn: “‘Ben je ouder dan 25 en nog steeds vrijgezel? Wij zoeken voor jou aan de hand van de wetenschap de ideale partner!’ Toen ik dat zag, dacht ik: ‘Waarom waag ik m’n kans eens niet?’ De jaren voordien had ik mijn toevlucht gezocht tot datingsites en Tinder: best wel wat leuke dates aan overgehouden, maar het was nooit dát. Het leek me dus weleens leuk om aan de hand van de wetenschap aan iemand gekoppeld te worden. Goed, toen ik op de eerste echte infosessie vernam dat ik meteen zou moeten trouwen, was dat wel even slikken. Maar ik dacht: ‘Ach ja, ’t is televisie: een beetje sensatie hoort er nu eenmaal bij’.”

Nuria: “In mijn geval lag het anders. Ik had verschillende vriendjes gehad: stuk voor stuk heel toffe jongens, alleen pasten ze niet echt bij mij, of ik niet bij hen. Toen ik op een gegeven moment tijdens het zappen voorbij Married at First Sight op Vitaya kwam, zei ik al lachend tegen mijn mama: ‘Dat wordt nog ooit mijn redding’. Niet veel later zag ik die oproep op VTM, en ik wist meteen hoe laat het was: het kon niet anders of het ging hier over een Vlaamse versie van dat programma. Ik was op dat moment ook alweer 27, dus ik dacht: ‘’t Is nu of nooit’.”

Hoe groot is de kans dat jullie nu een koppel zouden geweest zijn zonder Blind getrouwd?

Stijn en Nuria (in koor): “Onbestaand!”

Stijn: “We weten inmiddels dat we elkaar vóór Blind getrouwd een paar keer moeten zijn tegengekomen, op feestjes en zo. Maar het feit dat we ons elkaar totaal niet konden herinneren, bewijst op zich al dat we elkaar niet zijn opgevallen. We waren mekaars type niet, zo simpel is het.”

Jullie zouden nooit op elkaar zijn afgestapt als jullie elkaar op café waren tegengekomen?

Stijn: “O nee, in geen geval.”

Nuria: “Dan zou ik pas echt wanhopig moeten geweest zijn.”

Stijn: “Allee, bedankt.”

Nuria: “Da’s goed bedoeld, hè Stijn.”

Sinds jullie deelname blijven jullie met enige regelmaat in de media opduiken. Niet bang dat die aanwezigheidspolitiek als een boemerang in jullie gezicht zal terechtkomen wanneer jullie volgend jaar uit elkaar gaan?

Stijn: “Neuh. ’t Is me opgevallen dat de laatste maanden best veel bekende koppels uit elkaar zijn gegaan: dat wordt dan wel gemeld in de boekskes, maar al te veel poeha wordt er toch ook niet rond gemaakt. Het gebeurt vandaag zo vaak dat mensen uit elkaar gaan, hè? Echt groot nieuws is het meestal niet meer.”

Nuria: “Ik ben er ook van overtuigd dat als wij volgend jaar uit elkaar gaan, het op een vriendschappelijke manier zal gebeuren. Al zullen we eerst wel het bloed van onder elkaars nagels halen (lacht).”

Stijn: “Voor de duidelijkheid: we zijn niet van plan om te scheiden, hè?”

Nuria: “Man, wat een anticlimax zou dat zijn!”

Blind getrouwd – seizoen 6, VTM, zondagavond

© Humo