Steek je muthafuckin' handen in de lucht voor Anderson .Paak

"Y'all too crazy for me, Belgium," schudt Anderson .Paak verbouwereerd het hoofd, nadat hij 'Drugs' na amper één couplet heeft afgebroken. Tijdens een energetische rockversie van die song waagden twee stagedivers hun kans, en doken ze na elkaar in het publiek. De tweede durfal maakte daarbij zelfs nog een halsbrekende koprol in de lucht.

Het zag er dan wel gewéldig uit van een afstand, maar vermoedelijk dachten de dichtste omstanders daar enigszins anders over, nadat de twee een onzachte landing maakten. Ook Brandon Paal Andersons vastgeroeste grijns verandert plots in een bezorgde frons. Verschillende keren polst hij of iedereen in orde is. Over een reprise van de song twijfelt hij nadien ook even: "Too much bloodshed," horen we hem mompelen.

"Bloedvergieten" blijkt een dichterlijke overdrijving: het gaat al bij al om een akkefietje, dat geen schaduw kan werpen over een meeslepende avond. Bijna twee uur lang geeft Anderson. Paak aan waarom moderne hiphop vaak gebaat is bij een live-bezetting. Zo laat Anderson zich omringen door het trio Free Nationals, met een gitarist, bassist en dj. Zo slick als de productie van zijn nieuwste plaat Malibu klinkt, zo los uit de pols worden die songs nu gepresenteerd. Af en toe wordt zijn muziek daardoor wat nonchalant neergezet, maar het past evengoed bij de broeierige sfeer van een club.

Funky moves uit de mouw

De dj laat zich een zeldzame keer ook op drumpads gelden, maar eigenlijk blijkt zijn ritmische bijstand vrij overbodig. Met Anderson als frontman hébben ze immers net zo goed een geweldige drummer in de rangen. Zijn ritmische stijl achter de vellen behelst jazz, hardrock, funk en hiphop, terwijl hij tegelijk onvermoeibaar blijft zingen.

Anderson is duidelijk een multi-talent: moeiteloos wisselt hij tussen rappen, zingen en croonen, terwijl drummen en dansen evenmin een bezwaar vormen. Om show een grotere visuele dynamiek te verlenen, komt hij ook in zowat elk nummer even achter zijn kit vandaan. Daarbij schudt hij soepel de meest funky moves uit zijn mouw, terwijl zijn stem geen moment uitschuift. Faut-le faire!

"Als ik moe ben, hou ik ervan om te dansen", klopt hij zich na een uurtje ook trots op de borst, waarop zijn dj 'Lite Weight' onder de spreekwoordelijke naald schuift. Terwijl die studioversie door de boxen knalt, strekt Anderson doodleuk de benen tussen het bouncende publiek. Als een doorgewinterde performer houdt hij je aandacht zo de hele tijd vast: zelfs zijn publieksspelletjes voelen niet belegen aan, waarmee je hem graag wil vergeven dat ook de ultieme dooddoeners van de hiphop-verbroedering ("y'all smoke weed?" en "Put your muthafuckin' hands in the air") in de set gesmokkeld worden.

Luilekker en libertijns

In zijn show legt de West Coast-rapper afwisselende de nadruk op luilekkere good vibes en een libertijns strandfeestje aan de kustlijn van Malibu. Alsof zijn intententies niet luid genoeg uit zijn heupen spraken, polst hij tijdens een jam met de band nog: "How ya feelin'? Feelin' sexier?" Op uitbundige bijval hoeft hij niet lang te wachten.

Meer hoogtepunten dan handen

De vergelijking met Kendrick Lamar dringt zich al eens op bij Anderson. Paak. In de Botanique is dat niet anders: beider stemgeluid is vergelijkbaar, en een hybride van jazz, soul, funk en hiphop als 'Heart don't stand a chance' draagt zelfs overduidelijk de stempel van K.Dot. Maar net als die laatste tekent Anderson .Paak evengoed mee voor een nieuw emotioneel réveil in de hiphop. Het machismo en de braggadocio wordt in Brussel tot een minimum beperkt, terwijl hij in zijn gedetailleerde teksten onbeschroomd een verslag opmaakt van ongebreideld feesten en pijnlijke katers, van succes én tegenspoed.

Ook de gedachte aan D'Angelo is nooit ver weg. Niet zo vreemd: op Andersons laatste plaat speelde diens ritmesectie dan ook mee. Maar zelfs zonder die huurlingen klinkt de show in Brussel warmbloedig en sexy. Hoogtepunten? We hielden op met tellen toen onze vingers op waren. Maar zo los uit het hoofd: 'The Season / Carry Me' speelt met een subtropisch gitaarlijntje, waarbij Anderson voor het eerst achter de drums kruipt, en de song in de laatste rechte lijn laat ontploffen. Aan het eind van 'Am I Wrong' smokkelt de 29-jarige artiest dan weer een hommage aan 'Let's Dance van David Bowie binnen. Ook 'Put Me Thru', en het oudere 'I Miss That Whip' gaan er in als zoete koek. En 'Animals' - een collaboratie met Dr. Dre op diens nieuwste plaat Compton - levert het bewijs dat deze rapper zijn hand niet omdraait voor een zonnige, maar snedige flow.

Eerder deze maand tekende Anderson overigens bij Dre's platenlabel Aftermath. Daarmee is hij officieel de nieuwste protegé van de Dokter, die in het verleden al zijn schouders stak onder de doorbraak van Eminem, 50 Cent, Snoop Dogg en Kendrick Lamar. Zal het dit jaar ook zo'n vaart lopen met Anderson .Paak? Op basis van deze eerste show van zijn Europese tour hopen we hartgrondig van wel.