‘Starman’: toen David Bowie nog een Stardustje was

Dat David Bowie zijn leven heeft gered, schrijft Reinhard Kleist in Starman. Na succesvolle biografieën van Johnny Cash, Nick Cave en Elvis Presley levert de de Duitse stripauteur daarmee zijn persoonlijkste strip af. Niet Bowies leven, wel dat van Ziggy Stardust staat centraal. ‘Hij was mijn reddingsboei toen ik merkte dat ik anders was.’

‘In het begin begrepen maar weinig mensen wat die freak met de vuurrode haren verkondigde. Maar je zong voor hen. En voor de jongen die je ooit zelf was.’ Aldus de voice-over op een van de eerste pagina’s van Starman. Opnieuw een beeldroman over een rockgod van Berlijner Reinhart Kleist (53), die eerder al internationale successtrips maakte over Johnny Cash, Nick Cave en Elvis Presley.

Wie die voice-over in zijn recente boek is? Kleist grinnikt. “Nee, echt niet, iedereen vraagt me ernaar, maar ik ga het echt niet zeggen. Dat geheim verklap ik pas op het einde van deel twee.”

In dat tweede deel ligt de focus op Bowies jaren in Berlijn. “Die Bowie beschreef als zijn gelukkigste jaren,” aldus Kleist. Maar eerst is dus deel één, waarbij de ondertitel aan duidelijkheid niets te wensen overlaat: David Bowies Ziggy Stardust-jaren.

Kleist komt niet zomaar nu met de graphic novel: “In 2022 zou Bowie 75 jaar geworden zijn. Ideaal om het boek dan uit te brengen, vond mijn uitgever. Alleen had ik dan meer tijd nodig gehad. Dus besloot ik mijn verhaal in tweeën te splitsen. En alles begint bij Bowies alter ego Ziggy Stardust.”

Provocerende spel

Die periode uit Bowies leven was ook van vitaal belang voor hemzelf, zegt Kleist. “Ik groeide op in een stadje vlak bij Keulen en wist vrij snel dat ik anders was. Maar wat moest ik daarmee? Hoe moest ik me gedragen? Plots was daar Ziggy. Er was meteen een connectie. Hij was belangrijk omdat hij me een andere wereld toonde. Op de een of andere manier beschermde hij mijn wereldje, was hij een reddingsboei waaraan ik me vastklampte als een manier om met de wereld om te gaan.”

Eigenlijk redde Bowie tweemaal zijn leven, klinkt het. “Het voorbije jaar had ik het erg lastig met die coronashit. Dit boek trok me uit die donkere periode. Ik heb ik er als een gek aan gewerkt.”

Kleist zegt dat het vooral Bowies provocerende spel met seksualiteit en gender was dat hem zo dreef. “Bowie claimde dat hij vanaf de middelbare school seks had met zowel jongens als meisjes. Hij trouwde met een vrouw, maar tussendoor deed hij z’n ding met mannen. Dat paste perfect voor een rockgod zoals hij. Voor mij was hij daarin een rolmodel. Hij leerde me dat zwart-wit niet bestond. Ik herinner me hoe boos ik was door de ‘China Girl’-video (uit 1983, GDW) waarin hij met een vrouw op het strand vrijt. Wat een verrader, dacht ik, ik dacht je homo was. Ik begreep dan uiteindelijk wel hoe het ook kon, en ik vond het oké.”

Starman toont Bowie op zijn best en slechtst. Zijn carrièredrang, de manier waarop hij zijn groep opzweepte of hoe zijn alter ego het bijna van hem overnam.

“Zelfs toen zijn carrière niet van de grond kwam en het er slecht voor hem uitzag, wist hij dat hij een ster zou worden. Absoluut fascinerend dat hij bekend wilde worden zonder mainstream muziek te maken. Hij bleef maar experimenteren.”

Zelfs zijn bandleden gingen daarin mee. “Eerst moest hij ze overtuigen dat ze ook rare pakken, mascara en glitter moesten gebruiken, tot ze begrepen dat meisjes dat leuk vonden en ze alles behalve ‘normaal’ wilden zijn. Bowie had de tijdsgeest begrepen. Jongens, meisjes, iedereen viel voor hem.”

Misschien heeft hij iets te veel in de verf gezet dat Bowie in conflict was met zijn alter ego, zegt Kleist nog. “Maar er zijn interviews waarin hij over zijn schouder keek alsof hij over een andere persoon sprak, eentje die zelfs een slecht effect op hem had. Of dat hij Ziggy moest vermoorden om Bowie te worden. De ontmanteling van zijn alter ego, dat hem zo’n twee jaar domineerde, was dan ook abrupt. Niemand die het zag aankomen.”

Starman verscheen bij Scratch, 186 pagina’s.