Squadrons is de game waar Star Wars-fans al veertig jaar van dromen ★★★★★

Gamevertalingen van films floppen meestal. Games naar Star Wars-films falen vaak. Maar Star Wars: Squadrons is de prettige uitzondering op de regel.

Een game baseren op een alom geliefd entertainmentmerk kan goed uitdraaien. Maar het brengt ook grote risico’s met zich mee. Een grotere omzet ligt voor het grijpen omdat iedereen zijn of haar held wil kunnen zijn. Maar grote tegenvallers zijn niet uitgesloten als je de fans tegen de haren instrijkt.

Voor geen enkele goudmijn uit de vermaaksbranche geldt dat aan twee kanten snijdende mes méér dan voor Star Wars, de kosmische riddersaga die George Lucas in 1977 bedacht.

De eerste Star Wars-game verscheen pas vijf jaar nadat de eerste film miljoenen in de bioscoop had betoverd. Inmiddels zijn er meer dan honderd spellen uitgekomen, waaronder de meest desastreuze mislukkingen. Er is heel wat vuilnis afgevoerd naar de mestvaalt van de game-industrie (ja, we hebben het over jou, Star Wars: Masters of Teräs Käsi uit 2001).

Maar met Star Wars: Squadrons zijn uitgever Electronic Arts (EA) en ontwikkelstudio Motive aan de vloek ontsnapt. Sterker nog: het Californisch-Canadees koppel heeft met Star Wars: Squadrons een heuse klassieker afgeleverd.

Vaderloos

Er zijn een paar elementen die verklaren waarom deze Star Wars-game zo gelukkig heeft uitgepakt. EA en Motive hebben de verleiding weerstaan om zich te vergrijpen aan het ‘canon’ van Star Wars: geen Darth Vader hier, geen Luke Skywalker, geen prinses Leia, Obi Wan Kenobi of Yoda (of Baby Yoda, beter bekend als ‘The Child’). Squadrons wordt niet alleen grotendeels bevolkt door nieuwkomers, maar ook nog eens door voetvolk dat nooit de aftiteling zal halen van een Star Wars-film. Ardo Barodai? Keo Venzee? LT-514?

Ten tweede hebben Californiërs en Canadezen een game gemaakt waarvan de fans al jaren dromen, sommigen al sinds hun jeugd. Eentje die hen achter de stuurknuppel plaatst van de ruimtevaartuigen die al ruim veertig jaar over het bioscoopscherm gieren: de X-Wings en de TIE Fighters. Squadrons draait louter om de veldslag tussen de sterren, niet dat nuffige gezwiep met lichtzwaarden of Jedi-moralistisch gemodder in het ondermaanse.

En op de laatste maar niet de onbelangrijkste plaats zijn de twee partijen die elkaar sinds 1977 het leven zuur maken in een sterrenstelsel hier ver vandaan in Star Wars: Squadrons volkomen gelijkwaardig. Je speelt afwisselend zowel de rebellen van de New Republic (het verzet) als de soldaten van de hijgende heerser van het Empire.

Aan verhaal, plot of karakterontwikkeling maakt Squadrons niet veel woorden vuil: in de scènes tussen dogfights, de ‘luchtgevechten’ in het galactische luchtledige, vertellen de verschillende strijders wat hen zo motiveert. Voor het verloop van de game doen ze er amper toe. Dit is een spel van vliegen en schieten, van aanvallen en wegduiken, van pure kosmische ruimte-acrobatiek.

Leercurve

Squadrons heeft een prettige middenweg gevonden tussen speelhalvermaak, dat de draak steekt met natuurkundewetten, en een realistische vliegsimulator. Dat wil niet per se zeggen dat Squadrons een gemakkelijke game is: er is een leercurve. De gamer kan het zich als piloot zo gemakkelijk of moeilijk kan maken als hij wil. Zo kan hij alle hulpvaardige aanwijzingen op het scherm uitzetten en zich louter laten leiden door wat de metertjes op zijn instrumentenpaneel hem vertellen, net als piloten in het hier en nu dat moeten.

Wie zich door het acht of wel negen uur durende solo-avontuur knokt kan zich daarna aan online uitdagingen wagen, met luchtgevechten in teams en eentje waarbij je het moederschip van de tegenstanders moet zien te vernietigen. Ongeoefende piloten zullen het hier niet lang uitzingen. Wie slecht tegen zijn verlies kan doet er goed aan de multiplayer-modi te bewaren tot er flink wat vlieguren zijn gemaakt, of door in een eskader te kiezen voor bijvoorbeeld de rol van bommenwerper in plaats van jager.

De besturing voelt stukken natuurlijker als de piloot zijn portemonnee opendoet voor een stuurknuppel voor zijn pc of spelcomputer. Een instapmodel, zoals de Thrustmaster T-Flight Hotas Joystick, is een investering van zeker twee keer de prijs van de game, maar vergroot de overlevingskansen. PC- en PlayStation 4-bezitters die een VR-bril bezitten kunnen zich helemaal onderdompelen, maar dat heeft deze rookie nog niet kunnen testen. De verwachtingen zijn hoog, gezien de adrenaline-opwekker Rogue One, de enkelvoudige VR-missie die onderdeel was van Star Wars Battlefront voor de PlayStation 4.

De verleiding is altijd groot om in een Star Wars-recensie iets gevats te prevelen over The Force. Die verleiding gaan we weerstaan (maar hij is sterk aanwezig, in deze meeslepende Squadrons).