RecensiesPlaten van de week
Spuwen onder stroom, in een stille sterrennacht: dit zijn de albums van de week
Dit zijn de platen van de week volgens onze muziekredactie.
Conway The Machine - God Don’t Make Mistakes ★★★★☆
Wie tuk is op rauwe undergroundhiphop die de jaren 90 weerspiegelt, volgt wellicht het New Yorkse Griselda-label waar getalenteerde rappers als Westside Gunn, Mach-Hommy, Benny The Butcher en Conway The Machine triomferen. Die laatste brengt zijn tweede album opvallend genoeg uit op Shady Records, het label van Eminem. Het zegt iets over Conways ambitie. Hij spuwt zijn lyrics in je gezicht alsof hij onder stroom staat. Verhalen over drugdeals en drive-byshootings, over verslaving, trauma, zelfmoord en gebroken families. ‘Stressed’ geeft je kippenvel: “And not too long after my cousin hung his self / I never told nobody but I lost a son myself / Imagine being in the hospital, holdin’ your dead baby / And he look just like you, you tryna keep from goin’ crazy.” Pfoei! Onder al die gruwel stroomt stonede funk als gloeiende lava, naast verkillende piano’s en verwrongen soulsamples. Heftige shit.
The Weather Station - How Is It That I Should Look At The Stars ★★★★☆
Het fraaie Ignorance verscheen pas vorig jaar, maar Tamara Lindeman komt nu ook aandraven met een complementair kunstwerkje. De Canadese frontvrouw beschreef haar vorige album als een “sijpelende, etterende wond die ze niet erkende”. Vandaag is de pus pleite, alleen littekenweefsel blijft nog over. Met een zachter, meer instinctief album - opgenomen in drie dagen - zoekt ze haar heil bij piano en etherische stem. Geen drums te bespeuren, wel al eens een verweesde Chet Baker-trompet. “So overwhelmed by the beauty of the sky. How could I not be?” hoor je haar zingen. Deze ...Stars bezit inderdaad alle schoonheid en majestatische uitstraling van een stille sterrennacht.
Johnny Marr - Fever Dreams Pts 1-4 ★★★☆☆
Niets te marren: Johnny speelt van zijn leven niet meer met Morrissey of The Smiths. Aan stoppen denkt de gitaarlegende evenwel niet. Dit dubbelalbum geldt naar eigen zeggen als bewijs van “onuitputtelijke inspiratie”. Al lijkt dat toch vooral omdat er liefst zestien keurig gecoiffeerde songs op te vinden zijn. Grootste manco: Marrs basterd van new wave, electro clash en indierock klinkt soms wat eenvormig en gedateerd, al is een anthem als ‘Lightning People’ puur goud. Zijn dreinerige zang draagt helaas zelden ver. Ach Marr, laat je sublieme gitaarspel toch gewoon opnieuw rinkelen en dynamisch duelleren met grootsere zangers dan jij. (GVA/SVS)
