Spaans surrealisme op een beat: Elrow Town, het kleurrijkste aller zomerfestivals, strijkt neer in Antwerpen

Reusachtige opblaasbare walvissen, veertig steltlopers, minutenlange confettistormen vanaf de twee hoofdpodia, een inkleding in het schreeuwerigste amalgaam van bubblegumkleuren: het Elrow Town-festival zaterdag in de Middenvijvers op Antwerpen Linkeroever (waar ook Laundry Day plaatsvindt) was Spaans surrealisme op een beatje.

Elrow Town is een verzameling van drie Spaanse discotheekconcepten, die ondertussen in 74 landen zijn neergestreken en die nu voor het eerst in een zomerfestival werden gegoten. Antwerpen gaf de aftrap, straks reist het circus door naar Amsterdam, Barcelona en Londen.

De inrichtende familie Arnau vond in België een bondgenoot in Atmosphere Architects, de organisatie achter Wecandance en Laundry Day. "We zochten een festival met een verhaal", vertelt organisator Wim Van der Borght. "Iedereen kan wat dj's boeken, gewoon door wat telefoontjes te plegen. Maar met een line-up alleen creëer je geen ziel."

Dobberend hoofd

Die ziel zat, behalve in de uitzinnigheid van het decor, in de muziek die weerklonk op Elrow Town. De nationale conversatie over elektronische muziek draait vandaag rond techno en op donkere nachtclubs gerichte deep house – terecht, want daarin gebeuren straffe dingen – maar die vond je niet meteen op Elrow Town. Daar zwaaiden vooral verfrissende zuiderse invloeden de plak. Het zomerse werk, zeg maar, de Ibiza-sound. En het moest ook allemaal groots, kleurrijk en gek.

De drie podia, elk een voortzetting van de drie discotheekconcepten van de Arnaus, hadden een eigen cachet: de grote Singermorning Stage ging voor groots entertainment (met net iets te veel handjesgezwaai), de veeleer ingetogen Rowgelia Stage kwam het dichtste bij een gewone clubsound, en de Psychedelic Trip Stage bracht het hele surrealistische idee van Elrow in overdrive.

Het merendeel van de twintigkoppige line-up bestond uit Spaanse import, meestal uit de eigen Elrow-stal, afgekruid met Britse, Zwitserse en uiteraard Belgische dj's. Qua genres was het, vaak ook binnen één dj-setje, een eclectische mix van deep house, progressive en disco. Na zonsondergang durfde ook weleens een likje duister grommende techno tussen de set te landen.

Denk ik. Who cares? Muziekgenres spelen geen grote rol op een festival als dit. Bezoekers die niemand van de line-up kennen, trekken rustig van podium naar podium, de lokroep van de muziek volgend, tot er een deun weerklinkt die aan hun oorlellen trekt en hen stilaan naar een dobberend hoofd brengt.

Testosteron

Voor aanvang van het festival waren er zo'n 13.000 tickets verkocht, zegt Van der Borght. Tegen de late namiddag was het ding de talk of the town op social media, en werden de laatste beschikbare kaartjes aan de kassa gesleten. Resultaat: een uitverkocht festival, met vijftienduizend mensen.

Vijftienduizend zweetreten ook, want het was heet op Linkeroever. De brandende zon werd gelukkig wat gestelpt door een stevig briesje vanuit de open vlakten van het Middenvijvers-terrein (waarvan Elrow Town nog geen derde innam), en de organisatie had aan gratis drinkwater, een sprinklerzone, drie schaduwshelters en gratis zonnecrème gedacht.

Drank bestellen ging dan weer wat moeilijker, met constante lange wachtrijen die maar niet wilden slinken.

Het testosterongehalte (of de cocaïnespiegel in het bloed) van bepaalde figuren onder het mansvolk ging bij momenten net iets boven een aanvaardbaar peil, maar voor het overgrote deel kreeg Elrow Town het publiek dat het concept verdiende. Niet weinigen hadden zichzelf in een carnavalesk tenue gehesen – hulde aan de equipe die in jumpsuits en maskers uit de Spaanse tv-sensatie La Casa de Papel rondliep – en de algemene sfeer was prettig uitgelaten.

Pas tegen valavond kreeg je goed door wat die 'ziel' van het Elrow-concept is. Elrow Town was zo'n dag die op je psyche inwerkt, in geluid én in beeld. De behaaglijke repetitie van de muziek vloeide langzaam samen met de vele andere zintuiglijke indrukken die je kreeg.

Tot er op het einde, in het duister van de late uren, geregeld een paar kleurrijke vuurrotjes knetterden in je kop. De vele beestjes rond je hoofd werden stilaan beestjes die erin kropen. En die zetten 's nachts, na behouden thuiskomst, hun dans verder onder je oogleden.