Sonic City dag één: de teletijdmachine slaat tilt

Aan de vooravond van zijn tiende editie bouwde het Kortrijkse festival Sonic City een old school indiefeestje in concertzaal De Kreun. Vier uur lang flitsten we heen en weer tussen de kosmische seventies, de schuilkelders van de eighties en de meurende rockhonken van de nineties.

Veel vertrouwde gezichten op de preparty van de tiende Sonic City, zowel voor als op het podium. In een decennium tijd heeft Wilde Westen (vroeger De Kreun) duidelijk een loyaal publiek én een helder artistiek profiel opgebouwd. Zo mocht een oude bekende vrijdagavond het feestje op gang dubben en knisperen: Brian Case (★★★) van Disappears. Sonic City-fanaten herkenden hem van twee jaar geleden, toen de man uit Chicago er met zijn band speelde, én van vorig jaar toen hij met Suuns een razende Fugazi-cover bracht. Dit jaar stond hij er alleen voor, met een batterij elektronica waaruit hij ingehouden beats en zachte drones als mistbanken de zaal in liet drijven.

“It’s just a rumour spread around town”, zong Case door een lading effecten in ‘Shipbuilding’ en zijn stem vervloog door De Kreun zoals een roddel zich als een lopend vuurtje onder mensen verspreidt. Nu eens leek het alsof dubpionier King Tubby door de kerels van Autechre werd verhaspeld, dan weer moest je denken aan het het minimalisme van Pole of de clicks and cuts van het Mille Plateaux-label.

Subtiele, weinige toegankelijke shizzle, inderdaad. Maar naar het einde toe bood Case gelukkig wat meer aanknopingspunten: “You’re too young to come undone”, fluisterde hij over een mechaniekmuziekje en gekke-professor-bleeps – even leek het alsof het Schaduwmonster uit de Nederwereld van Stranger Things zich op een stel analoge synths had gestort.

Echoput

Even intens, maar veel meer rechttoe rechtaan raasde Metz (★★★) door Kortrijk. Het Canadese trio sloot naadloos aan op de twee bands die tussen de concerten door werden gedraaid – Hüsker Dü en Fugazi – en gooide er nog Jesus Lizard-achtige baslijntjes achteraan. Samen met de hard raggende gitaar, de schreeuwzang en de mokerdrums gaf dat een idee van hoe Nirvana anno 1989 in de Democrazy moet zijn geweest. Rustmomenten inbouwen? Daar doen deze jongens niet aan – hoogstens kon je even op adem komen tijdens een in gitaren gedrenkt intermezzo, waarbij De Kreun plots een echoput leek.

Geweldig beeld: de onophoudelijk headbangende bassist met spuuglok en de bebrilde zanger die vast van plan leek zijn stembanden te verschroeien. Of ze nu oud of nieuw werk speelden, Metz klonk steevast alsof het een goeie kwarteeuw geleden plaatjes uitbracht bij Amphetamine Reptile of Touch and Go, de coolste undergroundlabels van die tijd. Kortom: een trip down memory lane voor wie de moshpits van de nineties nog meemaakte en een unieke trip met de teletijdmachine voor wie toen nog in de zandbak ploeterde.

Vloeistofdia

Ook Moon Duo (★★★★) graaide ongegeneerd in het verleden. Hun set klonk als een muziek geworden vloeistofdia waarbij de psychedelische sixties en de kraut- en spacerokende seventies door elkaar stroomden. Traag voortdenderende grooves, dubby echo’s diep in de mix, statige orgelachtige klanken en een dwingende motorik beat garandeerden een trip met de ‘Rocket USA’ van Suicide naar de achterkant van de maan. Moon Duo was een raketlancering in slow motion die uiteindelijk ontplofte in een spectaculaire cover: ‘No Fun’ van The Stooges verdween haast in een spectoriaanse wall of sound.

Nóg maanzieker was The Soft Moon (★★★★), dat de teletijdmachine halt liet houden in de loden jaren tachtig en daar postpunk opdiepte die je vanzelf de kop in kas deed trekken en met opgetrokken schouders liet dansen. Had iemand ons verteld dat Holy Fuck hier aan het werk was met stukgeslagen en willekeurig opnieuw aan elkaar gelijmde platen van Sisters of Mercy en Front 242, we hadden hem of haar geloofd.

Terwijl de stroboscoop op hol sloeg, drukten Luis Vasquez en co je middels afgemeten geschreeuw, gemeen lage baslijntjes, hakkende gitaartjes en venijnig tikkende ritmes steeds harder met je neus op de deprimerende feiten.“I can’t see my face” en “I don’t know where I am”: vervreemding en ontheemding geserveerd over een paramilitaire parade van beats en synths. The Soft Moon: uw discomix voor de donkerste dagen. Iedereen naar de schuilkelders!

Tot 12/11 in De Kreun, Kortrijk. wildewesten.be