‘Soms zet ik mijn boeken buiten op de vensterbank’: de boekenkast van Marieke Dilles

“Onlangs dropte mijn broer hier een doos met tekeningen en werkjes uit mijn tijd op de lagere school. In die doos vond ik een hoop boekenfiches. Oude, kartonnen fiches met de titel, de auteur, de korte inhoud en een evaluatie van het boek. Dat typische schoolsysteem heb ik wellicht thuis ook toegepast. Ik kan het me niet precies herinneren, maar aan de hoeveelheid te zien, is dat de logische verklaring. De fiches deden me denken aan de tijd dat ik als kind de hele kinderboekensectie van de bib in Wommelgem nagenoeg uitlas. Nu kom ik minder aan lezen toe, helaas, en lees ’s avonds vooral voor aan mijn zoon, Rocco.

“Ik voel niet de behoefte om al wat ik lees ook fysiek te bezitten. Daar denkt mijn vriend anders over. Hij houdt alle boeken bij, stalt ze uit in de kast, terwijl ik romans sneller aan vrienden geef. Misschien is dat een uitvloeisel van mijn studententijd. Toen had ik het geld niet om boeken te kopen, dus leende ik die in de bib. Het gros van mijn lievelingsboeken heb ik dus niet in mijn bezit. Hoeft ook niet.

“Toen ik een aantal jaar geleden op verzoek van Iedereen Leest (referentieorganisatie rond lezen en leesbevordering, red.) een nieuwe ruilbibliotheek in het station van Antwerpen Berchem mocht vullen met mijn lievelingsboeken, was dat vreemd om zien: daar stonden ze, de boeken waar ik zo van hield en houd, en die ik al zo lang niet meer in handen had gehad. Boeken als Omega Minor van Paul Verhaeghen, De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch, maar ook Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt dat ik nu voorlees aan mijn zoontje. Misschien is het uitdelen van boeken ook een vorm van communicatie. Al is het ook opdringerig, zeker in het geval van non-fictie, om iemand een boek in de hand te drukken en te zeggen: ‘Je móét dit lezen, dit is echt heel geschikt voor je.’

“In mijn studententijd heb ik mannen als Claus en Elsschot gelezen. Nu grijp ik naar boeken met meer diversiteit, met andere perspectieven. Richt me ook meer op vrouwelijke auteurs, en merk dat ik sinds de geboorte van Rocco veel meer non-fictie lees. Misschien om de wereld beter te begrijpen. Ook om professionele redenen is non-fictie belangrijker geworden.

“Dit jaar begeleidde ik samen met Sachli Gholamalizad een podiumproject aan het Conservatorium. We legden het werk van de Amerikaanse Susan Sontag naast dat van de Iraanse Forough Farrokhzad, die in het tijdperk van Sontag actief was, maar dan aan de andere kant van de wereld. Twee vrouwen in een mannelijke literaire wereld. Ook Joan Didion kwam op mijn pad en onlangs las ik De geschiedenis van mijn seksualiteit van Tobi Lakmaker, weliswaar een roman, maar wel eentje die de grenzen van het genre oprekt. Héél goed boek. Uiteindelijk eindigen die boeken in de kast, die aan het oog van bezoekers is onttrokken. Het is overigens de grootte van het boek dat de plaats bepaalt, helaas, dus iets terugvinden is niet makkelijk. Soms zet ik boeken buiten op de vensterbank, opdat mensen ze gratis kunnen meenemen. Al weet mijn vriend dat niet. Laten we dat zo houden.”