‘Soms sta ik gewoon naar de boekenruggen te kijken, meer niet’: Wim Oosterlinck over zijn boekenkast

‘Dit is ze. Dit is de plek waar niks boven gaat. Binnenkort wordt deze kamer helemaal omgebouwd tot een echte bibliotheek, met kasten aan weerszijden. Ik ben op slag gelukkig als ik deze kamer binnenga. Soms sta ik gewoon naar de boekenruggen te kijken, meer niet.

“Een bibliotheek is een bijzondere plek. Zo bijzonder dat het bijzonderste boek in deze bibliotheek er eentje is over bibliotheken: The World’s Most Beautiful Libraries van Massimo Listri. Een enorm groot, dik boek, uitgegeven door Taschen, dat ik amper uit de verpakking durf te halen, uit schrik het te schaden.

“Ik kan je overigens een bezoek aan de mooiste bibliotheek ter wereld aanraden, die van het Trinity College in Dublin. Eerst wandel je ondergronds door een wat knullige tentoonstelling, waarna je de trap opgaat en ten hemel stijgt. Die plek is een en al verwondering en heeft iets goddelijks, iets paradijselijks.

“Aan een boek moet je je overgeven, er tijd voor nemen, wat haaks staat op de tijdgeest van snelle tweets en zappen op Netflix. Lezen is een danig diepe ervaring dat je die haast nergens anders nog vindt. Dat trekt mij aan. Nu lees ik A.D. van Gustaaf Peek. Aanvankelijk had ik geen flauw idee waarover het boek ging. Ik lees ook nooit de achterflap en begin er gewoon aan, zo onbevangen mogelijk. Het was zwoegen, maar na een uur werd ik erin gezogen.

“Nee, ik heb niet alles gelezen uit deze kast. Verre van. Ik ben ook een collectioneur, ga weleens een antiquariaat binnen, of zoek online naar oude uitgaves van auteurs van wie ik houd. Van Jeroen Brouwers heb ik alles, denk ik. Zelfs een eerste druk van zijn debuut. Van één bepaalde limited edition van Bezonken rood heb ik tien exemplaren liggen. Die geef ik cadeau aan mensen die het verhaal niet kennen.

“Idem voor Erwin Mortier. Een tijd geleden interviewde ik hem voor mijn podcast. Hij toonde me een speciale kast met daarin al zijn notitieboekjes. Ik zou mijn grootmoeder verkopen voor een pagina uit een van die boekjes. Ik heb ook alle cursussen van Herman De Ley, een prof uit mijn studententijd. Die man was zo boeiend dat ik na het afstuderen naar zijn secretariaat stapte en alle cursussen opvroeg van alle jaren waarin hij lesgaf. Ook cursussen waarmee ik niks van doen had. Die liet ik inbinden. Ze staan hier nog altijd.

“Een andere bijzondere collectie is die van de cinemaboeken. Ik ben gek op oude cinema’s en houd van boeken die de geschiedenis van zo’n gebouw vertellen, die oude filmposters afdrukken, oplijsten wat daar allemaal te zien was. Zoals dit hier: De wonderlijke wereld van pluche en pellicule. De geschiedenis van de Oostendse cinema’s. Prachtig boek.

“Binnenkort gaan we naar Londen. Ik weet niet naar welke film ik er ga kijken, maar wel waar ik die ga zien. Soms ga ik een oude cinemazaal binnen, koop een ticketje, maar ben niet geïnteresseerd in de film.

“Nog dit: de boeken van Thomas Pynchon, die heb ik allemaal. En ook al heb ik ze nog niet allemaal gelezen, ooit komt het ervan, ik voel het.”