‘Soms denk ik dat ik lezend geboren ben’

Dirk Leyman werpt een blik op de boekenberg, kiest er vier uit en proeft voor.

‘Meer dan eens heb ik ervaren dat het herlezen van een boek dat eerder in mijn leven belangrijk was, iets weg heeft van een sessie bij de psycholoog’, schrijft de Amerikaanse Vivian Gornick, wier schrandere oeuvre wereldwijd plots in de armen wordt gesloten. Al even intelligent meanderend als haar geprezen memoir Een vrouw apart is het pas door Caroline ­Meijer vertaalde Onvoltooid werk. Aan de hand van geliefkoosde auteurs als Duras, Lawrence en Colette overschouwt de ‘grand old lady’ met lichte toets haar leven. Soms denkt Gornick zelfs dat ze ‘lezend geboren is’.

Joël Dicker verdeelt het publiek: je hebt idolate fans maar ook lezers die zijn ‘literaire thrillers’ niet lusten. Met het alweer lijvige, door Manik Sarkar vertaalde Het mysterie van kamer 622 gaat het over een twintig jaar oude moordzaak in een romantisch hotel. Verraad en machtsspelletjes à volonté.

‘Poëzie is tot alles in staat. Ze kan doorklieven (...) en rammelen aan wat onaantastbaar lijkt.’ En je kunt haar inzetten om het klimaat te redden. In de bundel Zwemlessen voor later hebben 160 ‘klimaatdichters’ zich verenigd, van jong grut als Lotte Dodion tot ervaren rotten als Ilja Leonard Pfeijffer.

Hunter White – hebt u hem? – is een rijke jager die graag in Afrika rondbanjert en als ultieme trofee de zwarte neushoorn in het vizier neemt. Maar in de derde, vol ethische vragen gepropte roman Trofee van Gaea Schoeters gaat zijn wereldbeeld aan het wankelen en nemen de dingen een onheilspellende wending.