Smashing Pumpkins verweven nostalgie met nieuw geneuzel **
Eindeloze gitaarduels. Songs die afklokken op een kwartier. Opgepompte riffs die verzuipen in een schabouwelijke geluidsmix. En een handvol classics, verspreid over twee en een half uur. The Smashing Pumpkins maakten het hun publiek niet bepaald makkelijk met hun The Other Side of the Kaleidyscope Tour.
De pompeuze titel verwijst naar de al even hoogdravende conceptplaat Teargarden by Kaleidyscope, waarvan Billy Corgan 44 (!) songs stelselmatig loslaat op zijn publiek. Daarmee joegen The Smashing Pumpkins - nu ja, Corgan plus drie subtiele lookalikes van zijn vorige bandleden - dus heel wat nieuw materiaal door de set.
Wie dacht dat The Pumpkins terugkeerden naar hun roots, kwam dus van een kale kermis terug. Superieur jeugdsentiment uit Gish,Siamese Dream of Mellon Collie -'Soma'! 'Siva'! 'Silverfuck'! 'Thru the Eyes of Ruby'! - werden tot vervelens toe afgewisseld met episch nieuw werk. Meestal zelfgenoegzame progrock, waarin hangerige gitaarduels beslecht werden. Of zwakzinnig sentiment à la "Please don't die, pale horse" in een dreinerig mantra verweven werd. 'Pale Horse' bleek overigens nog de meest normale songtitel: andere nummers klonken zoals hun roepnamen 'Quasar', 'Panopticon' of 'Owata' oogden.
Het bombastische 'Oceania' - met Corgan op mellotron - kon het publiek wél nog een drietal minuten boeien. Al spartelde de song daarna nog zo'n ellendige acht minuten verder. Hoe furieus Corgan en co ook van jetje gaven: de nieuwe songs blijven niet aan je ribben kleven.
Wél verrassend was dat de getroebleerde frontman weer met de voeten op de grond lijkt te staan. Zo ging hij dit keer niet gehuld in een spierwitte kazuifel van een hogepriester. En bracht hij geen wurgend slechte herwerkingen van oude songs. En stelde hij zich niet aan met donderpreken en bindteksten die dropen van zelfbeklag.
Corgan leek zelfs in een goede luim. Vrolijk vertelde hij over zijn grootvader die geboren zou zijn in België. "The guy really loved his beer", grijnsde hij daarbij. De naargeestige parlando "Bang bang you're dead hole in your head" bracht Corgan dan weer als een dronken lichtmatroos. En tijdens de gitaarsolo's wilde hij zelfs al eens gekscheren met zijn groepsmaatjes. Ook het kitscherige decor (een Las Vegasachtig glittergordijn en blinkende windmolens) deed uitschijnen dat The Pumpkins een groter gevoel voor humor hebben ontwikkeld.
Alleen: hoe naadloos de songs in elkaar schoven, toch schoot de set alle kanten uit. Van thrashrock over psychedelische spielerei naar stomende classics: dit verhaal was er één zonder duidelijke pointe. Alleen de magistrale bis met 'Bullet with Butterfly Wings' en 'Zero' overtuigde. Zonde.
