Smashing Pumpkins sluit Dour af met een oerknal ***

"I am alone, so alone and better than I ever was", klopt Billy Corgan zich op de borst tijdens de epische progrock van 'Oceania'. Hij leek wel een interne stand van zaken op te maken: sinds het vertrek van drummer Jimmy Chamberlin in 2009 is Corgan het enige overblijvende lid uit de bekendste line-up van Smashing Pumpkins, maar van wijken wil de getroebleerde frontman niet weten.

In Dour keek je uit op een tamelijk gezichtsloze backing band, maar tegelijk wel één die de sterren van de hemel speelde. De egomane frontman omringt zich vandaag met de briljante marionetten en stille krachten die hij altijd zocht.

Zo bleef snarendrijver Jeff Schroeder meestal bescheiden op de achtergrond, terwijl drummer Mike Byrne zich de perfecte vervanger voor Chamberlin toonde: meesterlijk klonk de broeierige percussie-intro die hij breide aan het brullende offensief 'United States'.

Corgan toonde zich ook minder tegendraads dan gewoonlijk, en plukte gewillig uit de reeks grandioze classics die de groep bij elkaar harkte op 25 jaar. Het debuut Gish werd weliswaar stiefmoederlijk behandeld, maar voldoende aandacht ging uit naar Siamese Dream en Mellon Collie & The Infinite Sadness - "het hoogtepunt voor het dieptepunt" zoals Corgan die platen ooit pijnlijk eerlijk omschreef.

De geluidsmix aan het begin van de set was helaas vintage Pumpkins: massief, zompig en als een ongeleid projectiel alle kanten uitschietend. Zo klonken 'Tonight, Tonight' en 'Bullet With Butterfly' alsof een tientonner met een blinde chauffeur over je heen walste. Gelukkig werd de sound gaandeweg bijgesteld, en galmde 'Disarm', met strijkers en klokkengelui uit een doosje, statig over het terrein. De Pumpkins toonden ook pit met de korte oerknal 'Zero' of een vlijmend 'Cherub Rock'. 'Ava Adore' kreeg dan weer een cool kronkelende bas en herwerkte electrobeat mee, die schatplichtig leek aan de French Touch van Daft Punk.

Nostalgische hymnes
Hoewel de groep royaal kon graaien in eigen oeuvre, sjeesden nog twee covers voorbij: 'Space Oddity' van David Bowie leek in een vat psychrock gevallen, en Led Zeppelins 'Immigrant Song' werd tijdens de bisronde als garagerock tegen de stoffige vlakte van Dour gekeild.

Verder volgde nog een fijn weerzien met 'Eye': die song verscheen in 1996 alleen op de soundtrack van 'Lost Highway', maar de kille drummachine kreeg zondag potige livepercussie mee. 'Stand Inside Your Love' en 'Today' werden uiteindelijk - niet onverwacht of onterecht - binnengehaald als nostalgische hymnes door een crowdsurfend en fistpumpend publiek.

Vandaag blijken heel wat geestesgenoten uit de grunge burned-out of faded away, maar Smashing Pumpkins kun je nog altijd niet helemaal afschrijven. De groep oogt dan minder authentiek dan aan het eind van vorige eeuw, maar aan vitaliteit ontbreekt het hen niet. Daarmee kan élke tiener uit de nineties al vrede mee nemen.