Cd van de week
Smashing Pumpkins - 'Oceania' ***
Oceania is niet alleen de nieuwste studioplaat van Smashing Pumpkins. Het is ook Billy Corgans sterkste prestatie in het voorbije decennium. Al is dat laatste misschien ook niet zo'n grootse verwezenlijking.
Je moet het hem wel nageven. Billy Corgan volhardt als een leeuw. Na een mislukte soloplaat, een getorpedeerde zijsprong met Zwan, de pijnlijke breuk met bassiste D'Arcy Wretzky en gitarist James Iha, salueerde de frontman nog steeds trots naar de vlag van Smashing Pumpkins. Zélfs nadat de laatste platen lauw ontvangen werden door de fans. Zélfs nadat drummer en bondgenoot van het eerste uur Jimmy Chamberlin de groep opgaf in 2009. Daarmee is Corgan nog het enige overblijvende lid uit de originele line-up.
Misschien is z'n opmerkelijke doorzettingsvermogen wel te wijten aan een gebrekkige zelfkennis. Liet hij niet onlangs optekenen dat hij "graag zou pissen op Radiohead, omwille van hun pompeuze gedrag"? En dàt komt dan van een kerel die z'n dubbelplaat(!) Mellon Collie & The Infinite Sadness doopte. Die optredens geeft van drie uur waarin de helft van de tijd bezet wordt door progrock, eindeloze gitaarduels en egomaniakale scheldtirades. Die z'n laatste langspeler Teargarden by Kaleidoscope noemde: een (onafgewerkte) 44 songs tellende conceptplaat over Tarot.
Maar ondanks z'n grote mond heeft Gekke Billy toch weer een streepje voor. De Opperpompoen weet namelijk te overtuigen met Oceania, een officieus nieuw hoofdstuk in de songcyclus die Teargarden is.
Nu ja, een vlekkeloos parcours leggen de Pumpkins ook hier niet af. Maar nieuwe songs als 'Glissandra', 'Quasar' of 'Panopticon' (let vooral niet op de titels!) zijn lichtjaren beter dan die op Zeitgeist of MACHINA II.
Die viscerale gitaarstormen! Die dwingende ritmes! Die nostalgische knipogen naar de beginperiode van de groep! Tijdens 'The Chimera' of 'Inkless' herinnert de muziek je direct aan de Billy mét haardos. Alsof de frontman dat oud goud ergens in een kluis bewaarde, als appeltje voor de dorst.
Ook het robuuste openingsoffensief 'Quasar' rijt je aan flarden. In dit monster van een gitaarrocker hoor je Corgan bovendien eindelijk nog eens zingen alsof hij elk woord méént. In 'Violet Rays' drapeert hij dan weer een gevoelige zanglijn over een treurige melodie en delicate synths. Diezelfde digitale sound komt ook naar voor in 'One Diamond, One Heart'.
Méér dan een vervolg op de vorige platen, lijkt Oceania daarmee een samenvatting van Gish, Siamese Dream, Mellon Collie en Adore. De groep ploegt zich door psychedelica, new wave, grunge en woeste, zompige rockers, ... 'My Love is Winter' heeft zelfs iets weg van Corgans verleden met Zwan.
Een blauwkous kan wel stellen dat Corgan vandaag voor een tweede keer de kassa passeert met z'n eigen verleden, maar dat is te kort door de bocht. Als Corgan al zou (pom-)poenpakken, doet hij dat in schoonheid en stijl. Oceania is terug een stap voorwaarts, vooral nu de pijnlijke overproductie van de laatste platen achterwege blijft.
Wel jammer is dat Corgan te vaak een halfslachtige poging tot mooizingerij onderneemt. Wég is het snerpende speenvarken dat classics als 'X.Y.U.' of 'Bullet With Butterfly Wings' van een bijtende voordracht voorzag. Daarmee wringt de frontman het met kamerorkest opgefleurde 'Wildflower' onbewust de strot dicht: teveel meligheid bleek op eerdere Pumpkins-platen al een sluipmoordenaar.
"It takes a life to find the light within," zingt Billy Corgan in 'The Chimera'. Zou het? Ach, we zijn al blij dat hij tenminste het licht aan het eind van de tunnel heeft opgemerkt. Misschien gaat de weg vanaf hier wel terug omhoog. (Martha's Music / EMI)
DOWNLOAD EERST: 'The Chimera', 'Quasar'
undefined
