'Singularity' van Jon Hopkins: Aha-erlebnis voor kosmonauten

In aan elektronica verslingerde indiekringen en onder kritische audiofielen wordt de Britse klankenmanipulator Jon Hopkins als een halfgod beschouwd. Zijn voor een Mercury Music Prize genomineerde album Immunity was vijf jaar geleden een indrukwekkend meesterwerk in zijn genre en werd in de muziekpers en onder muzikanten bedolven onder lofbetuigingen. Ook in het mainstreamuniversum blijkt Hopkins een graag geziene gast: hij producete meermaals voor Coldplay, remixte Disclosure en Wild Beasts en werkte zij aan zij met grootmeester Brian Eno.

Op de hoes van Singularity ziet u een zonsondergang boven een glooiend landschap, aan de rand van een woestijn. Aan de hemel hangt een sterrenconstellatie in de vorm van een DMT-molecule, een onderdeel van het type psychedelische drugs dat je in de natuur kan vinden, zoals ayahuasca of magic mushrooms. In interviews bekent Hopkins dat recente ervaringen met dat soort hallucinogene drugs aan de basis liggen van de nieuwe plaat. "Immunity was mijn MDMA-plaat”, vertelde hij onlangs aan The Guardian. "Die zat vol melancholie en het milde dystopische gevoel die voortvloeien uit wilde nachtelijke avonturen. Singularity is veel heilzamer en gericht op al wat wortelt in de natuur."

Begin 2017 trok Hopkins naar Amsterdam om er met ingewijden een psychedelisch weekend te beleven. Hij nam er een geconcentreerde dosis psilocybine, het actieve bestanddeel van geestverruimende paddenstoelen en balanceerde zes uur lang op de rand van de kosmos. "Ik voerde een diepgaande communicatie met mezelf”, zei hij daarover in de Evening Standard. "Ik staarde naar mijn hand en zag lichtgevende vlekken door mijn aderen stromen, alsof ik mijn eigen levenskracht onder ogen kreeg." De aan transcendente meditatie verknochte Hopkins ervoer de psychedelische ervaring als de klim naar een volgende niveau in zijn mens-zijn: de aha-erlebnis die ermee gepaard ging, vertaalde hij naar Singularity.

Kinder Surprise

Deugt de plaat überhaupt of zit u drie kwartier lang te huiveren bij pseudo-verlichte, etherische klanklandschappen zoals u die in de doorsnee newagewinkel of loungebar kan horen? Valt reuze mee. Emerald Rush, volgens Hopkins zelf een "massive techno bastard”, laat forse midtempo-beats daveren door een wijdopen synth-vlakte, met krachtige elektronische pulsen als bonus. Onweerstaanbaar. Neon Pattern Drum draaft even driest door het ongewisse, hoewel zijn ritme gesofisticeerder aandoet en zijn texturen subtieler zijn uitgewerkt. Meer Four Tet dan Dave Clark, zeg maar.

Everything Connected, een technotrack die nu en dan kopje-onder gaat in bruisende, wild opspattende synthgolven, is even impressionant. Het bijna twaalf minuten durende Luminous Beings moffelt zijn gemoedelijk ploppende beat weg tussen ruisende en suizende effecten, tussen getik, gesis en geklik. Clicks & cuts voor de technogeneratie van 2018, zeg maar. De stugge breakbeat in albumopener Singularity smelt dan weer in uw trommelvlies, mede dankzij de organische, analoge synth-sound die prachtig contrasteert met Hopkins softwaremanipulaties.

Pas halverwege de plaat horen we Hopkins' schedel openbreken als een Kinder Surprise-eitje en lonken echoënde blieps en hypnotiserend gezoem naar zijn ervaringen met hallucinogenen. Zoals in de prikkelende ambient van C O S M of het geruisloze, aan Nils Frahm en Ryuichi Sakamoto schatplichtige Echo Dissolve: bevroren pianonoten in een unheimlich elektronisch kader.

Hop, het multiversum in! Niet vergeten te hydrateren na de landing, beste kosmonauten.

Singularity is uit bij bij Domino.