Sinds ik in dit appartement leef, ben ik geobsedeerd door mijn relatie met mijn leefruimte. En nu wil ik weten hoe jullie wonen

Journalist Jana Antonissen en theatermaker Julie Cafmeyer vertellen beurtelings over het leven.

Ik deel 109 teksten (op is op) uit, die ik in de vorm van een poster zal opsturen naar jullie adres. Mijn zeer bekwame assistent Maxim Preaux zal de vormgeving voorzien. De al even bekwame schrijver, Giuseppe Minervini, verzorgt de redactie.

In Les dormeurs van Sophie Calle nodigt de Franse kunstenares vijftig onbekenden uit in haar bed. Tijdens een nacht van acht uur hoort Calle hen uit over hun slaapgedrag, hun dromen. Als ze in slaap zijn gevallen, fotografeert ze hen. De informatie die ze verzamelt, bundelt ze in een boek.

In tegenstelling tot Calle wil ik niets weten over jullie slaapgewoonten, ik wil weten hoe jullie wonen. Sinds ik in dit appartement leef, ben ik geobsedeerd door mijn relatie met mijn leefruimte. Tijdens het doorbladeren van interieurmagazines en het scrollen door sociale media vraag ik me af hoe zovelen het doen, hun huis, hun leven, weergeven als een zeemzoet beeld van de absolute perfectie. In mijn tekst 109, Belgiëlei, 2018 Antwerpen creëer ik een fictief personage die haar woonsituatie bevraagt. Ze voelt zich in een soort van niemandsland omdat ze op haar 35ste nog alleen woont. Ze heeft helemaal geen zin om als onafhankelijke vrouw een leven op te bouwen. Ze is op zoek naar een uitweg.

Een vrouw die zich ergert aan Virginia Woolf die beweerde dat elke vrouw een kamer voor zichzelf nodig heeft. Een vrouw die helemaal geen kamer voor zichzelf wil. Een vrouw die het liefst gillend wegrent van de kamer voor zichzelf. Tot zover de korte inhoud, die bij momenten lichtelijk gênant voor mezelf is. Maar goed, schrijvers moeten eerlijk zijn over hun wanhoop, ze hebben geen keuze. Ze moeten hun zieligheid etaleren en manieren vinden om eraan te ontsnappen. Schrijvers biechten. Vandaar dat ze zo stellig beweren dat ze fictie schrijven.

Om mezelf toch nog een beetje te beschermen, noem ik mijn personage Jeanne. Jeanne, naar de film Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles van Chantal Akerman.

Jeanne Dielman leidt haar leven dankzij de beat van repetitieve huishoudelijke taken. De afwas, de tafel dekken, aardappelen schillen. In tegenstelling tot Jeanne Dielman mist mijn personage een beat, ze moet op zoek naar een beat om haar leven in te richten. Dat is de premisse van mijn tekst die ik gratis en voor niets zal verspreiden. In ruil vraag ik om te antwoorden op de vraag: vertel me iets over je huis. (Wat droom je in je huis? Dwalen er geesten rond in je huis? Is het rustig bij je thuis? Mis je iemand in je huis? Bemin je iemand in je huis? Hou je van je huis? Of haat je het hartgrondig? Wil je verhuizen? Of wil je hier eeuwig blijven?) De antwoorden die ik krijg, vormen de inspiratie voor mijn project. Elke deelnemer blijft anoniem. Geïnteresseerden kunnen hun adres opsturen naar juliecafmeyer@hotmail.com. Wie zijn of haar adres opstuurt, krijgt eind januari per post een poster en wordt onder dwang verzocht om mijn vraag te beantwoorden.

Verdere instructies volgen later.