Shock rockers toppen ijzersterke metaldag op Lokerse Feesten

Een groepslid van Soulwax, een Vlaming die zijn levensdroom waarmaakt, vier klassiek geschoolde cellisten en liefst twee koningen van de shock rock: het was een behoorlijk eclectische hap die het publiek gisteren voorgeschoteld kreeg op de Lokerse Feesten. De metaldag werd, net als vorig jaar, ijzersterk ingevuld. Met dank aan de acts die uit het Duitse Wacken kwamen overwaaien, en de programmatoren die de lekkerste kersen van de taart plukten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ze het bordje 'uitverkocht' mochten bovenhalen aan de Grote Kaai. De concurrentie met Alcatraz in Kortrijk volgend weekend zorgde duidelijk niet voor een leegloop; de Vlaming houdt nog steeds van een dosis metal.

Zomerzon en cello's

Satan zorgde bovendien voor een zomerzonnetje dat vaak door de wolken brak, wat die frisse pinten en stevige gitaren nog beter deed smaken. En die slokten snel binnen, want er stonden liefst zeven groepen op de affiche. Fleddy Melculy en The Amity Affliction warmden de Kaai als eersten op, maar de massa begon pas toe te stromen tijdens Apocalyptica (★★★☆☆), een cello metalband. De vier klassiek geschoolde Finnen grepen in Lokeren terug naar hun begindagen (en grote doorbraak bij het metalpubliek), toen ze op honderd jaar oude cello's covers brachten van hun jeugdhelden Metallica. Een uitstekende keuze, bleek al snel.

Niet alleen stonden de langharige Finnen begeesterd te headbangen en ramden ze met hun strijkstokken over hun instrument, het waren instrumentale songs die het publiek stuk voor stuk kende en meezong. Van 'Enter Sandman' over een fraai 'Orion' tot de onvermijdelijke slotsong 'Seek and Destroy'. Drie kwartier lang een feest van de herkenning, en een fijne prelude voor de échte four horsemen, die begin november het Sportpaleis aandoen.

Braziliaanse energiebom eert Lemmy

Max & Iggor Cavalera (★★★★☆) zorgden nadien voor een tweede rondje nostalgie. De twee broers uit Sepultura keerden na dik twintig jaar terug naar hun Braziliaanse Roots en brachten een stevig eerbetoon aan hun iconische plaat. Wie Soulwax op Rock Werchter al gezien had, herkende meteen de kortgeschoren drummer. Iggor Cavalera is goed bevriend met de broers Dewaele, en verdeelt zijn karige tijd nu tussen beide groepen. Hij beukte ook in Lokeren als een beest op de drumvellen, en kreeg de massa snel in vervoering. Maar ook Max Cavalera deed vooraan het nodige om de thrashmetal van 'Ratamahatta' en 'Attitude' aan te vuren met zijn grofkorrelige stem. Wàt een verschil met hun makke doortocht op Graspop zeven weken geleden!

De buikige frontman kwam talloze keren naar voor, en eiste én kreeg uitzinnige circle pits. Tijdens 'Spit' ging Max samen met duizenden anderen meespringen, waarop hij een stukje 'Iron Man' van Black Sabbath inzette. De twee broers trokken voetbalshirts aan - Max van Lokeren, Iggor de Rode Duivels - en brachten een fraai eerbetoon aan Lemmy, door 'Ace of Spades' van Motörhead te brengen. Een reprise van 'Roots Bloody Roots' sloot dit fraaie Braziliaanse uur af, met een wall of death waar zelfs de zwaarste bikers voor applaudisseerden. Erg fraai concert.

Vlaamse drummer, snedige groep

Het gefluit was nog maar net uit onze oorschelp verdwenen, of het ging alweer een trapje hoger met Megadeth (★★★☆☆), één van de Grote Vier uit de thrash. En sinds dik een jaar jaar ook met good old Dirk Verbeuren (ex-Soilwork) uit Wuustwezel op de drums. (Lees hier ons interview met Verbeuren.) Lag het aan zijn tomeloze energie om zich voor de Vlaamse fans te tonen, dat Megadeth gisteren zo snedig speelde? Of was Dave Mustaine met het juiste been uit bed gestapt? De nukkige frontman noemde zich alvast een enorme fan van Alice Cooper ("he is the godfather"), en zijn band vuurde uit alle cilinders, met een rondje greatest hits. Van openingssong 'Hangar 18' tot en een a capella ingezet 'Holy Wars', met toepasselijke beelden van dictators en vrijheidsstrijders op het scherm. Mustaine ging dicht tegen het publiek spelen en eindigde breed grijnzend. Er zit geen sleet op zijn formule.

Vader en zoon shock rock

Net zomin als op die van Alice Cooper (★★★★☆): bijna zeventig intussen, en het was lang niet zijn eerste passage op de Lokerse Feesten. Toch weet predikantenzoon Vincent Furnier nog altijd te boeien. Hij heeft met Paranormal een gloednieuwe plaat uit waar niet alleen leden uit de oorspronkelijke Alice Cooper Band op meespelen. Ook Billy Gibbons (ZZ Top) en Roger Glover (Deep Purple) leveren een bijdrage, en de plaat is zelfs helemaal ingespeeld door U2-drummer Larry Mullen, nog zo'n grote fan van de koning van de shock rock.

Niet dat de man met het oorbelletje vanuit het Boudewijnstadion was overgekomen om nonkel Alice bij te staan. Maar zijn vijfkoppige band (met vrouwelijke gitarist) speelde erg goed. En daarnaast zorgde 'the Coopster' zelf voor topentertainment: hij kwam op onder een gordijn van vuur, liet zich elektrocuteren ('Feed My Frankenstein') en ging onder de guillotine ('Killer'). Om telkens weer te verrijzen. Fraai moment aan het slot van het concert, toen Marilyn Manson, die na Cooper op het programma stond, hem al kwam vervoegen voor een prachtig 'Eighteen'. Marilyn ging op de knieën en gaf Cooper een kushandje - respect van de zoon voor zijn geestelijke vader. 'School's Out' met ballonnen, confetti, slingers en een streepje 'Another Brick in the Wall' (Pink Floyd) zorgde tot slot voor een triomfantelijk einde.

Geen woeste veroveraar

Is er iets wat Marilyn Manson (★★☆☆☆) niet heeft gekopieerd van Alice Cooper? Een aparte artiestennaam die naar gruwel refereert, muziek om de mensheid te schokken en een geweten te schoppen, een knoert van een drankverslaving, … Wij gaven gisteren echter de meeste punten aan de vader, niet de zoon. Marilyn Manson is de voorbije jaren behoorlijk weggedeemsterd, na makke platen en nog makkere optredens, waarbij de zanger meer geïnteresseerd was in het feestje achteraf dan in zijn concert. Dat bleek in Lokeren net zo. De gitaren klonken log, er vielen lange pauzes tussen de songs en Manson was meer met zichzelf dan met zijn publiek bezig.

Hier stond geen woeste veroveraar meer. Wel iemand die glorieerde in zijn eigen drugsgebruik ('The Dope Show'), en tijdens 'Sweet Dreams' (Eurythmics) oeverloos op stelten stond te brullen. Met 'We Know Where You Fucking Live' en 'Say10' speelde Manson al enkele songs uit zijn nieuwe plaat Heaven Upside Down. Ook dat was een behoorlijk slap handje. De plaat moest al met Valentijn uitkomen, maar laat nog steeds op zich wachten. Misschien is ze er wel tegen december, wanneer Marilyn Manson in Vorst staat. Hopelijk dan ook heel wat energieker dan gisteren in Lokeren.

De Lokerse Feesten lopen nog tot 13/8. Voor de volgende dagen zijn er nog tickets. lokersefeesten.be