Shady B*tch: dit is de queer-versie van Cowboy Henk

Een non-binaire, galspugende, lompe, egocentrische aandachtshoer. Het klinkt niet mooi, maar het is precies dat waar Shady B*tch voor staat. Uitgerust met een baard, geruite rok, opgestoken haar, hoog opgetrokken kousen en karrenvrachten ego en ijdelheid, spaart hij niets of niemand: eenzame mensen, Jezus, domme Hollywood-films, sociale media, bekende figuren, de kunstwereld,...

In de meest rake en kwetsende bewoordingen worden ze afgemaakt. Wat Shady mist aan empathie, wint hij aan verbale agressie. Die van de gemene soort. Alsof Shady’s geestelijke vader Brecht Vandenbroucke (35) plots het podium beklom van ’s werelds bitsigste drag queen. Shady’s emotie en levensmotto schipperen tussen twee van zijn uitspraken: ‘Single en ten einde raad zijn is een fulltimejob’ en ‘Ik wil mijn vijftien minuten roem. En ik wil ze elke vijftien minuten’.

Shady is voor zover bekend Vlaanderens eerste non-binaire strippersonage. Al schrikt Vandenbroucke bij die term. “Oei, zo had ik het nooit bedoeld, noch zou ik Shady zo labelen. (Lacht) Dat is dan voor jouw rekening. Waarom? Omdat daar dan alleen maar kritiek op zou komen. Dit boek was nooit bedoeld als motor om diepgaande of grote gesprekken op gang te brengen, al hoop ik natuurlijk wel dat mensen toleranter zijn naar individuen met bepaalde gender-expressies.

“Shady is voor mij vooral iemand die zichzelf is en geen bepaalde groep representeert. Hij vertoont gedrag waar iedereen zich wel in kan herkennen. Goed, hij valt op mannen, maar daarmee is de kous af. Non-binair? Ik weet niet echt waar die term preciès voor staat. Voor mij vertegenwoordigt hij enkel de ambiguïteit van vrijheid van een individu. Hij zegt wat ie wil, kleedt hoe hij zich wil...”

Subversief

De vergelijking met drag queens begrijpt hij wel. “Shady vertoeft in de wereld van de subversieve humor, en dan kom je bijna automatisch terecht bij drag queens, maar ook bij stand-upcomedians. Beiden blaffen van op een podium naar alles en iedereen.”

De vergelijking met Cowboy Henk, eveneens een geschilderd strippersonage met een forse kuif en badend in absurdisme, is hem ook niet vreemd. “Cowboy Henk is toch wel wat anders dan Shady, maar ik ben er wel fan van. Cowboy Henk is een soort avatar voor surrealisme. Ik zie dat graag.”

Zeven jaar. Zo veel tijd had Vandenbroucke nodig om een opvolger te maken op zijn debuut White Cube. “Ik ben intussen met van alles bezig geweest,” zegt hij. Zijn CV ziet er dan ook elk jaar wat indrukwekkender uit. In de voorbije jaar exposeerde hij in binnen- en buitenland, leverde hij illustraties voor onder andere De Morgen, Knack, The New York Times en Variety, boog hij zich over sculpturen, schilderijen en stofontwerpen (voor Prada), en ontwierp hij t-shirts. Momenteel werkt hij voor het Gentse productiehuis Animal Tank aan een animatieproject.

“Ik vind strips fantastisch om te maken, maar het is en blijft een traag proces, ook al omdat ik ze schilder.” Niet dat hij in die zeven jaar geen strips tekende. “Online heb ik her en der wat gepubliceerd, inclusief Shady. Toen mijn uitgeefster me vroeg naar een nieuwe strip, wilde ik niet enkel die gags verzamelen. Ik wilde een personage met diepgang, iemand die mensen tot op zekere hoogte konden begrijpen en mee vereenzelvigen. Dat bereik je niet via gefragmenteerde gags. Door rond die gags een verhaal te weven, kon ik het personage uitdiepen.”

Worstelen

Het echte verhaal van Shady krijgt pas ergens middenin het boek echt een rode draad, wanneer Iris, de fee voor hopelozen, Shady op een nacht opzoekt en hem opzadelt met een speelkameraadje: Phil, een roze beertje met een blauwe hoed. Slaagt Shady er in Phil 48 uur in leven te houden, dan zal de fee zijn ziel niét meenemen naar de hel.

Vandenbroucke: “Shady is een persoon met veel gebreken. Het is iemand die worstelt met zichzelf en het leven. Daar kan iedereen zich wel mee identificeren. Aan alles wat hij doet, hoe onnozel ook, hangt nu een soort moraliteit. Ik probeer, door de weg te tonen die hij met Phil aflegt, empathie voor hem op te brengen. Op het eind is er zelf sprake van een soort verlossing.”

In het boek wisselt Vandenbroucke zijn éénpagina-gags en langere verhaaltjes af met grootte spreads - een soort zoekprenten die toch weer net een ander inzicht bieden in zijn opvallende strippersonage. “In zo’n prenten kan je iets tonen zonder expliciet te gaan vertellen. Die spread waarin Shady als Peter Pan in een volle container staat, verbreedt het verhaal bijvoorbeeld wat. Het is ook een trucje om er tempo in te krijgen, net als dat je even de tijd moeten nemen om te kijken wat er wordt verteld. Zo’n communicatietools vind ik boeiend.”

Waar hij zijn inspiratie vandaan haalt? Van een autobiografie is alvast geen sprake, zegt hij. “Ik observeer mijn vrienden, kijk rond me tijdens het uitgaan, lees wat mensen online posten,... Het is een boeiende wereld daarbuiten. Maar het gaat zeker niet over mij. Mijn werk gaat nooit over mij.”

Shady verscheen bij Bries, 168 p.