DM ZaptJoshua Migneau
Seizoen 3 van ‘The Rain’ motiveerde mij om zelf een concept voor een Netflix-reeks te bedenken
Joshua Migneau van Humo neemt vandaag de zapper over. Hij bespreekt het derde seizoen van The Rain op Netflix.
Wie volgens de Heilige Schrift der Netflix leeft, kent de Vijf Geboden. 1. Maak geen geluid (A Quiet Place). 2. Hou de ogen dicht, eventueel met een blinddoek (Bird Box). 3. Vermijd de zon (Into The Night). 4. Vermijd de mist (The Mist). 5. Vermijd de regen (The Rain). Wie deze richtlijnen volgt, zal héél misschien niet vroegtijdig en op onvoorstelbaar gruwelijke wijze sterven.
In de Deense postapocalyptische reeks The Rain komt de dood uit de lucht gevallen. Toxische regenbuien vernietigden de samenleving in Scandinavië. Zus Simone en broer Rasmus behoren tot de zeldzame zielen die na zes miserabele jaren niet door het virus getroffen werden. Het is een premisse die meeslepende tv kán opleveren, zeker gezien we nu zelf met een pandemie af te rekenen hebben. Alleen regent het niet gedurende dit derde en laatste seizoen. Dat lees je correct: behalve in flashbacks valt er niet één druppel regen in The Rain.
Het is eigenlijk niet zo duidelijk waar The Rain dan wel over gaat. De plot telt meer gaten dan een blok Leerdammer en maakt meer bochten dan een autoweg in de Alpen. De personages vallen tot één woord te reduceren: Kira is stoer, Sten is machtslustig, Fie is zorgzaam, Daniel is verliefd, Jean mokt. Ieder van hen kan op elk gegeven moment compleet van gedacht veranderen, waardoor zij drastische keuzes maken die je als kijker nauwelijks kunt begrijpen.
De getroebleerde held Rasmus is in dit derde seizoen ineens een onuitstaanbare eikel. Hij leeft in symbiose met het virus – je staat het best niet al te veel stil bij het hoe en waarom – en gebruikt de ziekte als een perverse superkracht: hij is onsterfelijk en kan zwart vergif spuien. Hij moordt uit egoïstische kleinzieligheid en rechtvaardigt zijn klotegedrag door zichzelf als de redder van de mensheid op te stellen. Hij wil zijn zus Simone en al zijn vrienden ook infecteren met het virus, zodat hij niet langer de enige freak op de wereldbol is.
De schrijvers wisten duidelijk niet wat te doen met deze nieuwe plotwending. Hoe kan er nog spanning zijn als Rasmus toch niet te doden valt? De oplossing komt in de vorm van een – ik verzin dit niet – bloem. Wanneer de eeuwig optimistische Simone ineens beslist om van een torenhoge brug te springen, spoelt zij praktisch ongedeerd aan bij een magische bloem met onwaarschijnlijke krachten. Eén druppel nectar en het virus is instant verdreven. En dat op slechts enkele kilometers van het grootste virusonderzoekscentrum in Scandinavië, waar geniale wetenschappers al zes jaar tevergeefs een vaccin zoeken. Komt dat even goed uit, zeg!
The Rain motiveerde mij om zelf een concept voor een Netflix-reeks te bedenken. De pitch: de wereld vergaat, want iedereen die niet dagelijks klaarkomt terwijl hij of zij op één been de ‘Macarena’ danst, sterft een meest afgrijselijke dood. Een handvol tieners in de hoofdrol, grimmig camerawerk en een sfeervolle soundtrack, meer moet dat zo te zien niet zijn. Maar geld dat ik ga verdienen!
