Seasick Steve maakt fantastische muziek. Daar doen geen 34 verzinsels afbreuk aan

Of tenminste: Seasick Steve is wél wie hij is, maar heeft zijn levensverhaal zo aangedikt en gemodificeerd dat hij, ware hij een selder, in de supermarkt in het rek van de ggo-producten zou moeten.

Iemand heeft van de zoektocht naar de antecedenten van de zeezieke een heuse queeste gemaakt en ontdekte dat diens levensloop heel wat anders - lees: normaler - is dan wat er in zijn bio van de platenfirma staat.

Seasick Steve is blijkbaar baron von Münchhausen met een onverzorgde baard: hij fantaseerde zich een verleden bij elkaar, en nu hij ontmaskerd wordt is het zeel aan en worden pek en veren in industriële hoeveelheden besteld om hem mee te bedelven op het hoofdpodium van Werchter.

"Want", zegt zijn biograaf, "Steve heeft zijn succes voor een groot deel te danken aan zijn authenticiteit. Hij zingt over wat hij heeft meegemaakt. Net als zijn grote bluesidolen. Alleen blijkt een groot deel daarvan verzonnen. Ik kan me inbeelden dat veel van zijn fans zich nu bedrogen voelen."

Maar natuurlijk niet.

Ik zal u uitleggen waarom. Door middel van noten en tekst probeert de muzikant iets teweeg te brengen waarin men zich graag maximaal herkent. Hoe hij dat doet is het alleenrecht van de artiest. Zijn époustouflante levensstijl, zijn al dan niet gefingeerd liefdesleven, zijn oude moedertje: geen van allen telt mee.

Seasick Steve blijft fantastische muziek maken en daar doen geen 34 verzinsels over een gefingeerde moeilijke jeugd of leeftijd afbreuk aan.

We liegen ons allemaal een leven bij elkaar: uit een Engelse studie van 2013 blijkt dat mannen gemiddeld 1.000 keer per jaar liegen.

Naast maagdelijkheid is authenticiteit immers een zeer overschat begrip. Moet je iets meegemaakt hebben om erover te zingen dan wel een boek over te schrijven? In de misdaadliteratuur zou je dan niet ver komen, vrees ik: het liefdesleven van Simenon (3.000 vrouwen) oversteeg bij verre zijn strafblad (één keer een appel gestolen).

Alsof ik mij in mijn appreciatie van Gangreen van Jef Geeraerts zou laten leiden door de wetenschap dat de oude Jef altijd graag een beetje overdreef.

De Portugese dichter Fernando Pessoa maakte gebruik van vele heteroniemen: Ricardo Reis, Álvaro de Campos, Bernardo Soares en Alberto Caeiro. Vier afsplitsingen van zijn persoonlijkheid die alle vier pracht- dan wel smartvolle gedichten produceerden. Niemand die het wist tot na zijn dood.

Fernando de Leugenaar.

Denk u echt, o biograaf van Seasick Steve, dat uw grote blueshelden allemaal authentiek zijn? BB King droeg zoveel gouden ringen dat het zijn gitaarspel over de sores uit zijn jeugd zeer bemoeilijkte. De vroegere zanger van de zeer authentieke Vlaamse bluesgroep Blues Lee is in zijn vrije tijd hogeschooldirecteur. Als je hem op de mondharmonica hoort, zou je denken dat hij nog altijd in de goot ligt.

Als deeltijds adviseur zou ik dhr. Seasick wel adviseren om meteen met de billen bloot te gaan en toe te geven dat zijn levensverhaal het resultaat was van een brainstorm waarbij de producten van de brouwerij Duvel ruimschoots vloeiden.

If you can't take the joke it's too fucking bad.

U zal zeggen: wie gelooft die mensen nog? Ik zeg: het geloof heeft al veel kapotgemaakt.

En nu graag weer aandacht voor de echte problemen van deze tijd.