Schoonheid en sabotage: dit zijn de beste albums van de week

Yebba - Dawn ****

De Amerikaanse singer-songwriter Abigail Smith verloor haar moeder Dawn aan zelfdoding, net op het moment dat haar zangcarrière een hoge vlucht nam. “How many years will it take for these tears to dry?”, treurt ze op dit debuutalbum. Ze is een van de meest overrompelende zangeressen van de voorbije jaren: technisch gesofisticeerd, diepgeworteld in gospel en soul, met melancholie doorbloed. Geen wonder dat zowel Ed Sheeran en Sam Smith als Drake haar aan hun zijde wilden.

Op Dawn schakelt superproducer Mark Ronson de topmuzikanten van D’Angelo’s meesterwerk Voodoo in: Questlove van The Roots, Pino Palladino en James Poyser. Zij weven knisperende hiphop en seventiessoul à la Minnie Riperton rond Yebba’s treurnis, maar ook gloedvolle folk zoals in ‘October Sky’. Nu fluisterzingt ze hees, verderop steekt ze Adele naar de kroon met impressionante bombast. Het resultaat is tijdloos, soms een tikkeltje stuurloos maar immer en altijd hartverscheurend.

Low - Hey What ****

Schoonheid schuilt net zo lief in het onverwachte, maakt Low zich hard. In het verleden stond het mormoonse koppel Mimi Parker en Alan Sparhawk te boek als de peetouders van slowcore: scheppers van betoverende, zachtjes kabbelende indiepop.

De dertiende langspeler van Low ligt evenwel in de lijn van hun vorige, weerbarstige album Double Negative. Daarop namen noise en ontregelde soundscapes het over van hun door traagheid en treurnis overwoekerde oeuvre. Deze nieuwe songs klinken vaak kaal en schraal, de gitaren zetten het een schuren, piepen en knarsen. Het grootste verschil met Double Negative? Na die wanhoopsplaat over de wereld in Trump-tijden priemt meer zonlicht doorheen het grauwe wolkendek dat hun voorlaatste werk versomberde. Het levert hen een wonderlijk album op, waar schoonheid en sabotage broederlijk samengaan.

De Beren Gieren - Less Is Endless ****

Zijn vijfde album Less Is Endless nam De Beren Gieren op net voor de eerste coronalockdown. Herbergen de composities van dit Belgische instrumentale trio misschien net daarom een troostende lichtheid? De band trekt een oase op die ruimte laat voor herbronning, voor een herwonnen focus en een terugkeer naar de essentie, zoals zij dat zelf zien. Naast een resem ijle avantgardestukken valt het speelse ‘Animalcules’ op: puntig en prettig. Met zijn motorik-groove haakt ‘A Funny Discovery’ dan weer in op de krautrockupdates van Battles. De Beren ontsnappen wonderwel aan God en gebod.