Schildersduo Flexboj & L.A.: ‘Wat er op het schilderij wordt afgebeeld, doet er eigenlijk niet toe’

Ze zijn nog piepjong, maar hun schilderijen roepen nu al de geest van Walter Swennen, Sigmar Polke en Martin Kippenberger op. Maak kennis met Flexboj & L.A.

Kunstenaarskoppels zijn er genoeg. De kunstgeschiedenis staat er bol van: Jackson Pollock en Lee Krasner, Diego Rivera en Frida Kahlo , Anne-Mie Van Kerckhoven en Danny Devos. Kunstenaarsduo’s - twee kunstenaars die samen aan hetzelfde oeuvre bouwen - lopen al minder dik. Gilbert & George, de broers Jake & Dinos Chapman, of Carla Arocha & Stéphane Schraenen.

Maar twee kunstenaars die samen schilderen? Als in: met een kwast over hetzelfde doek strijken? Uiterst zeldzaam. Het Oost-Vlaamse duo Flexboj & L.A. (26) doet het nu al een jaar of vier. Met toenemend succes.

Ze leerden elkaar kennen op de kunstacademie, Sint-Lucas in Gent. Daar begon hun samenwerking, en daar bedachten ze ook dat pseudoniem: Flexboj & L.A. Ze raakten er zo aan verkleefd dat ze hun eigen namen niet meer gebruiken, en ze zelfs niet wensen bekend te maken.

“Het is begonnen als een jongensachtige, cartooneske grap voor tijdelijk gebruik”, zegt Flexboj. “Maar gaandeweg is die naam de perfecte noemer gebleken voor het werk dat we samen maken. Wat ik er goed aan vind is dat hij je niet meteen doet denken aan een kunstenaar of een kunstenaarsduo. Hij werkt veeleer als een label. Hij creëert bepaalde verwachtingen, maar je weet niet welke, alles is mogelijk.

“Waar ‘Flexboj’ vandaan komt? (aarzelt) Mm, we luisterden in die periode veel naar hiphop. We raapten onze inspiratie van de straat. Dat klinkt er wel wat in door.”

“En L.A., dat zijn gewoon de initialen van mijn echte naam”, zegt L.A.

De eerste vrucht van hun samenwerking was Superstars, een magazine op A3-formaat. Ze interviewden ‘invloedrijke’ figuren uit de vaderlandse kunstwereld – onder wie kunstenaar Guillaume Bijl, toenmalig minister van Cultuur Sven Gatz, SMAK-directeur Philippe Van Cauteren – en illustreerden die met geschilderde portretten van de interviewees, nageschilderde kunstwerken en geschilderde advertenties. De eerste editie van Superstars kwam uit in 2018. In 2019 volgde nog een tweede editie, waarin onder anderen Rinus Van de Velde en Wim Delvoye figureerden.

Flexboj: “Toen we Superstars lanceerden; waren wij het schilderen eigenlijk een beetje beu. We wisten niet goed meer wat te schilderen, en hoe. Dat magazine was onze uitweg uit die impasse. We hoefden ons niet te bekommeren over de inhoud van elk beeld: die werd namelijk gedicteerd door het magazineformat. Zo kwamen we uit bij die mix van genres - portret, illustratie, reclame, persiflage, satire – en bij die rudimentaire, cartooneske stijl.”

L.A.: “Eigenlijk was Superstars een schilderkunstige parodie op het schilderen en op de kunstwereld. Het probleem was dat het project nogal werd opgemerkt in de kunstwereld. Waardoor het gevaar bestond dat men ons tot in lengte van dagen zou gaan zien als journalisten-illustratoren, als satirische commentatoren, en niet als kunstenaars-schilders. Daarom hebben we maar twee edities gemaakt. En daarom is deze galerieshow een belangrijk statement: een nieuw hoofdstuk is aangebroken.”

De 27 schilderijen die samen de expo ‘Alimentation Générale’ vormen, vertonen op het eerste gezicht weinig samenhang. Het is een wilde wemeling van thema’s en figuren: een schatkist, een piratenschip en een speelgoedpaard; cowboys, grotschilders en pretparkbezoekers. Maar in de uitvoering zit wel een duidelijke lijn: krachtige, primaire kleuren; directheid, ruwheid, speelsheid, snelheid.

Flexboj: “Vandaag hebben wij nog maar één thema: het schilderen zelf. Wat er op het schilderij wordt afgebeeld, doet er eigenlijk niet toe. Het proces van het schilderen, hoe uit dat gehannes met dragers, verf, kleuren, texturen, lagen en lijnen een spannend schilderij tevoorschijn kan komen, dààr gaat het ons om.”

“En dat gaat helemaal niet snel”, zegt L.A. “Het kijken en het wachten tot een schilderij echt af is, dat kan even duren. Want je weet niet direct of een schilderij goed of slecht is. Wij toch niet. Daar gaan minstens twee weken overheen, soms een maand. Al die tijd zitten we er alleen maar naar te kijken en over na te denken.”

Alles is recyclage en hergebruik in de wereld van Flexboj en L.A. Ze werken in een groot atelier in Kontich dat onder de antikraakregeling valt. Hun dragers zijn vaak gevonden voorwerpen: een pallet, de onderkant van een schaakbord, een opgespannen dekbedovertrek. Ze schilderen meestal met verfoverschotten die ze ergens op de kop hebben kunnen tikken. Zelfs de figuren die ze afbeelden zijn tweedehands; visueel restafval dat ze nieuw leven inblazen.

En de mythe van het kunstenaarsduo dat gezellig samen aan de schildersezel zit, mag wat hen betreft ook bij het groot huisvuil. Flexboj: “Wij nemen alle belangrijke beslissingen samen. Wié die beslissingen uitvoert, is niet belangrijk. Zelfs de schilderijen waar L.A. of ik geen vinger naar hebben uitgestoken, en zo zijn er veel, zijn het resultaat van onze samenwerking.”

L.A.: “Eens we in de werkplunje van Flexboj & L.A. kruipen, worden we één organisme. Een goeie vriend zei me op de opening van deze expo: ‘Twee jaar geleden zag ik nog wie van jullie wat gedaan had, nu totaal niet meer’. Dat is goed, dat was de bedoeling.”

‘Alimentation Générale’, tot 7 november in Barbé Urbain Gallery, Gent. barbe-urbain.com