✦AlbumsDe Morgen gidst
Rusteloze Balthazar: de beste albums van de week
De Morgen gidst u door het allerbeste wat er te beluisteren is.
Na enkele maanden uitstel – de vinyls waren niet tijdig gedrukt – is ie er dan: Sand, de langverwachte nieuwe plaat van Balthazar. De melancholie is aanwezig, zoals op de vroegere cd’s van de band, maar de plaat is wel dansbaarder. Volgens de groep zelf is hun nieuwe werkstuk ook rusteloos, wat dan weer helemaal in de huidige tijdgeest past.
Balthazar, Sand, uit bij PIAS
Nineties-nostalgie
De vooruitgestuurde single ‘Ritchie Sacramento’ was niet de beste reclame, maar laat u daar niet door beetnemen. As the Love Continues, de tiende reguliere plaat van Mogwai, is eens te meer een voltreffer voor wie graag in de achteruitkijkspiegel luchtgitaar speelt. Nineties-nostalgie glorieert, inclusief de majestueuze finales waarop Mogwai een patent heeft.
Mogwai, As the Love Continues, uit bij Temporary Residence Limited
Partykraker
Je kunt goed horen waar de Britse dj en producer SG Lewis de kunst heeft afgekeken: Nile Rodgers, The Neptunes en Disclosure. SG Lewis legt op zijn eerste album een link tussen klassieke disco en hedendaagse Britse house. Time is een partykraker. Iedereen met het danshart op de goede plaats zou dit album eens de avondklok rond moeten proberen.
SG Lewis, Time, uit bij Rough Trade
Spaanse blues
Zeven jaar lag er tussen This Marauder’s Midnight (2014) en Flore, jaren waarin Gabriel Rios verdoolde in Gent, New York, Amsterdam en Florida. In 2017 dreef de alzheimerdiagnose van zijn vader hem naar Puerto Rico, waar het zaadje geplant werd voor Flore. De plaat staat bol van Latijns-Amerikaanse muziek. Geen zonovergoten songs, maar veeleer blues met een donkere boodschap.
Gabriel Rios, Flore, uit bij Angelhead / Sony
Ticket naar het paradijs
Het feestje dat Django Django houdt op zijn vierde plaat garandeert een one way ticket naar paradijselijke dansvloeren en broeierige boîtes. Django Django ploos de popgeschiedenis met rode oortjes uit en plundert zowel The Beatles als The Who (‘Headrush’) en The Stone Roses (‘Kick the Devil Out’). Met een zalvende Charlotte Gainsbourg delven ze dan weer in rootsy pop.
Django Django, Glowing in the dark, uit bij Because Music
Verlangen naar de zon
Tom Smith (van Editors) en Andy Burrows (van Razorlight) hebben elk hun groep, maar als vrienden spelen ze ook al eens graag samen. Tien jaar nadat ze een kerstplaat uitbrachten, doken ze nog eens in de studio. Only Smith & Burrows Is Good Enough is het resultaat, een licht melancholische maar vooral zonnige plaat die je doet verlangen naar warmere maanden.
Smith & Burrows, Only Smith & Burrows Is Good Enough, uit bij Pias
Duik in het ongewisse
Anderhalf jaar geleden werd het Londense septet Black Country, New Road in één adem genoemd met spannende experimentele rockbands als Black Midi. BC, NR laat gitaarrock als springplank voor een duik in het ongewisse fungeren. Frontman Isaac Woods fileert terloops met het nodige vitriool de popcultuur, zodat het draaglijk blijft.
Black Country, New Road, For the First Time, uit bij Ninja Tune
Talent om te koesteren
Al een paar jaar zingt het rond: de Londense dichter en zangeres Arlo Parks is er een om in de gaten te houden. Nog maar 20 jaar oud heeft ze zich niet gek laten maken en de tijd genomen voor het zeer afgewogen, fraaie albumdebuut dat Collapsed in Sunbeams is geworden. Parks is meer pop dan soul, meer Lily Allen dan Amy Winehouse, maar vooral een talent om te koesteren.
Arlo Parks, Collapsed in Sunbeams, uit bij PIAS
Kommenistische revolutie
Veertig jaar nadat ze in Antwerpen het podium met Joy Division deelden, brengen de Antwerpse postpunkers van De Kommeniste hun debuutplaat opnieuw uit. 1000 titels was een onverkrijgbaar hebbeding geworden, ook al vonden de bandleden zelf dat je er niet meer dan 225 Belgische frank voor mocht betalen. Stond ook nog op de hoes: ‘Speel héél luid’.
De Kommeniste, 1000 titels, (eigen beheer) is te koop op dekommeniste.be
Muzikaal medicijn
Van Dave Grohl kun je nu veel verwachten, maar een vaccin tegen corona heeft hij nog niet uitgebracht. Een muzikaal medicijn daarentegen wel: Medicine at Midnight, de tiende plaat van Foo Fighters, heeft met een jaar uitstel dan toch het levenslicht gezien. Bijna dertig jaar na Nirvana’s Nevermind draait Grohl nog steeds mee aan de top.
Foo Fighters, Medicine at Midnight, uit bij RCA
Schandalig goede punk
Wordt 2021 het jaar waarin een tweede post-punkrevival ook nietsvermoedende popfans overspoelt? Met de nieuwe plaat van Shame zou dat zomaar kunnen. Je wordt bijna onpasselijk van de wanhoop in hun nieuwe songs. De gitaren raggen metalig, ze kronkelen, barsten open of kotsen atonale noise uit. De neurose als ultiem vaccin.
Shame, Drunk Tank Pink, uit bij Dead Oceans
An Pierlé doet het met vier
Nadat ze de voorbije jaren al verschillende keren samenwerkten, is het voor het An Pierlé Quartet tijd voor de debuutplaat. Op Wiga Wiga speelt ze samen met Koen Gisen, Hendrik Lasure en Casper Van De Velde een mix van experimentele pop en jazz. Voor de kunstliefhebber is er ook de cover van de hand van Patrick Van Caeckenbergh.
An Pierlé Quartet, Wiga Wiga, uit bij WERF Records
Jaren negentig in Gent
De jaren negentig zijn even helemaal terug als je naar Teen Creeps luistert. De Gentse groep draagt zijn invloeden onbeschroomd op de mouw. Een flard Fugazi hier, een streep Sebadoh, Sugar of Sonic Youth daar. En anders wel een dreinerig gitaartje dat de pootafdruk van Dinosaur Jr. draagt. Melodie en explosie vormen de hoofdbrok, maar melancholie schiet de hoofdvogel af.
Teen Creeps, Forever, uit bij PIAS.
Toegankelijke jazz
De eerste jazztraktatie van 2021 werd door pianist Jason Moran in de eerste dagen van dit jaar opgenomen en krap tien dagen later op Bandcamp gezet. Alles klinkt bij Moran altijd simpel, alsof zijn melodische en harmonische vondsten geen enkele moeite kosten. Dit is een even transparant als meeslepend album met twaalf aanstekelijke jazzcomposities in popformaat.
Jason Moran, The Sound Will Tell You, op Bandcamp (alleen online)
Zwoel, smachtend en klagend
Vijf jaar na Reality Show is zangeres Jazmine Sullivan (33) terug met Heaux Tales – een deftigere naam voor ho tales, hiphoptaal voor ‘hoerenverhalen’. Op het verrukkelijk vormgegeven conceptalbum laat Sullivan ieder liedje – met haar diepe stem zwoel, smachtend of klagend voorgedragen – door een stukje tekst van een van haar vriendinnen voorafgaan.
Jazmine Sullivan, Heaux Tales, uit bij RCA/Sony
Punk is niet dood
Wordt 2021 het jaar waarin een tweede post-punkrevival ook nietsvermoedende popfans overspoelt? Met de nieuwe plaat van Shame zou dat zomaar kunnen. Je wordt bijna onpasselijk van de wanhoop in hun nieuwe songs. De gitaren raggen metalig, ze kronkelen, barsten open of kotsen atonale noise uit. De neurose als ultiem vaccin.
Shame, Drunk Tank Pink, uit bij Dead Oceans
Fuck de brexit
Sleaford Mods zingt zoals het gebekt is. Niet dus. Jason Williamson sneert op zijn elfde plaat dat het een lieve onlust is, terwijl spartaanse elektronica en postpunk de ruggengraat vormen. Tekstueel blijven de Mods tegen schenen schoppen. Wedden dat de slogan ‘Let’s get brexit fucked by a horse’s penis’ binnenkort ergens op een muur in Engeland gekalkt staat?
Sleaford Mods, Spare Ribs, uit bij Rough Trade Records
Afscheid van een zoon
Singer-songwriter Justin Townes Earle, zoon van Steve Earle, overleed vorig jaar aan een combinatie van drugs en medicijnen. De rouwende vader eert zijn zoon op de voor hem best denkbare manier: met een coveralbum. Ontroerend, treurig en luguber tegelijk. Justin Townes Earle krijgt zo alsnog een prominente plek in het hart van de Amerikaanse roots.
Steve Earle & The Dukes, ‘J.T.’, uit bij Roots
Soundtrack voor hufters
De hufters hebben gewonnen, denk je weleens als je om je heen kijkt. Die hufters hebben nu een soundtrack: ‘Ain’t Nice’, een verrukkelijk bot punkdeuntje van Viagra Boys. Hun tweede album bevat geen Nobelprijswaardige lyrics, maar wat doet dat ertoe? Frontman Sebastian Murphy snauwt stijlvol langs kaduke, The Fall-achtige grooves.
Viagra Boys, ‘Welfare Jazz’, uit bij Rough Trade
Terugkeer van The KLF
Het geflipte Britse duo The KLF (ook bekend als The Justified Ancients of Mu-Mu) verwijderde bijna dertig jaar geleden hun catalogus uit alle muzikale winkelrekken. Met de verzamelaar Solid State Logik 1 zijn ze weer terug te vinden voor wie hun hits niet tijdig had aangeschaft. Acht singles die de band rond 1990 uitbracht, staan nu op de streamingdiensten.
The KLF, ‘Solid State Logik 1', uit bij KLF Communications
Cave en Lens in de soundtrack van 2021
Daar is Nick Cave alwéér – nu met de Belgische componist Nicholas Lens. Ooit werkten ze samen voor de opera Shell Shock; nu schreef Cave op verzoek van Lens twaalf litanieën. Lens verweefde de ontroerende teksten in wat hij een “bescheiden kameropera van slapende dromen” noemt. L.I.T.A.N.I.E.S is dé soundtrack voor deze maanden.
Nick Cave & Nicholas Lens, ‘L.I.T.A.N.I.E.S’, uit bij Deutsche Grammophon
Detailduivel
Op Parallel is de Britse elektronicaveteraan Four Tet weer kwistig met UK garage, het Londense dancegenre dat hij geraffineerd ontmantelt en opnieuw inkleedt. Elders rinkelen psychedelische belletjes of gonst ijlhoofdige ambient. Er zijn ook kwieke dansvloerstampers vol verrassende ritmische accenten en angelieke stemsamples. Deze duivel herken je aan de details.
Four Tet, ‘Parallel’, uit bij Text
Lockdown-lol uit Liverpool
Paul McCartney heeft wel iets met periodes van isolement. Toen in ’69 The Beatles verkruimelden, verschanste hij zich een winter lang in Londen. Het resultaat was McCartney I. De lockdown begin vorig jaar bracht opnieuw een plaat voort. Geen bovenaards meesterwerk, wel een steengoed album vol onbezonnen, speels experimentele en sentimenteel charmante nummers.
Paul McCartney, ‘McCartney III’ uit bij Capitol Records
Schoon volk op bezoek
Op haar nieuwste album slaat Taylor Swift opnieuw de handen in elkaar met Aaron Dessner van The National. En er komt nog meer schoon volk langs. Bon Iver, bijvoorbeeld, of de zusjes van HAIM. Stuk voor stuk samenwerkingen die tonen dat Swift oneindig veel meer in haar mars heeft dan de countrydeuntjes waarmee ze haar carrière startte.
Taylor Swift, ‘Evermore’, uit bij Republic Records
Kosmische inspiratie
Voor hun derde plaat zochten The Avalanches de inspiratie in de kosmos, bij de relatie tussen wetenschappers Carl Sagan en Ann Druyan en hun zoektocht naar intelligent leven. Dat klinkt misschien niet zo rock-’n-roll maar het levert wel een kanjer van een album op. Met dank aan Kurt Vile, Johnny Marr en MGMT die op We Will Always Love You allemaal hun stem even uitlenen.
The Avalanches, ‘We Will Always Love You’, uit bij ModularRecordings
Kronkelen door satijnen lakens
Met ‘WAP’ (‘Wet-Ass Pussy’) maakte Megan Thee Stallion samen met Cardi B een van de hits en de videoclips van het jaar. Na de dertig singles die Megan de voorbije jaren uitbracht, komt de 25-jarige rapper nu met haar debuutplaat. Op Good News kronkelt Megan Thee Stallion hitsig door satijnen lakens en temt ze haar boyfriends als een Heerser.
Megan Thee Stallion, Good News, uit bij 300 Entertainment
Opera met Cave
Zijn Idiot Prayer is nog maar net terug, en daar is Nick Cave alweer – nu met de Belgische componist Nicholas Lens. Ooit werkten ze samen voor de opera Shell Shock; nu schreef Cave op verzoek van Lens twaalf litanieën. Lens verweefde de ontroerende teksten in wat hij een “bescheiden kameropera van slapende dromen” noemt. Dé soundtrack voor dit jaar.
Nick Cave & Nicholas Lens, L.I.T.A.N.I.E.S, uit bij Deutsche Grammophon
Ode aan de millenniumrap
Geoff Barrow van het onnavolgbare Portishead gaat even zorgzaam en meticuleus om met zijn satellietprojecten als met het moederschip. Op Quakers is Barrow een van drie producers die de hiphop van rond de millenniumwissel eren. Denk: DJ Shadow, MF Doom en andere gruizige sampletovenaars. Zoals op het debuut uit 2012 ligt ook nu de lat hoog.
Quakers, II: The Next Wave, uit bij Stones Throw
Hebbeding voor The War On Drugs-fans
Wie al eens een optreden van The War On Drugs zag, weet dat frontman Adam Granduciel op het podium uit ander hout gesneden lijkt dan op plaat. Zijn zang is minder delicaat, wat lijziger met die dylaneske frasering. Live Drugs is een hebbeding voor de fans, een overtuigend bewijs van hoe krachtig en tijdloos de songs door het vele touren gingen klinken.
Live Drugs is verschenen bij Super High Quality
Rockchick Miley
Hoeveel genres kun je als zangeres aan? Nadat Miley Cyrus zich al aan pop en country waagde en zelfs tegen hiphop aanschurkte, gooit de zangeres zich nu op rock, met gastbijdrages van onder meer Joan Jett en Billy Idol. Als ‘rock’ voor ‘veel’ en ‘luid’ staat, dan is Plastic Hearts alvast zeker Cyrus’ rockalbum. Al zijn er ook rustpunten en kleinere liedjes.
Plastic Hearts is verschenen bij Sony
Heilzame Eels
Mark Everett van Eels zoekt op zijn nieuwe studioplaat Earth to Dora bewust het middenveld op. Geen overdadig melodrama of verhalen over dood en droefenis, wel een minzame plaat die gekenmerkt wordt door een kalmerende, vredevolle sfeer. En dat heeft een heilzaam effect in tijden van lockdown. Goed gedaan van de 57-jarige Amerikaan.
Earth to Dora is verschenen bij E Works / PIAS
Fjorden en lagunes
Gert Keunen droomt van Noorse fjorden en Zweedse lagunes op Heis, zijn debuut onder eigen naam. Als Briskey sloot deze muzikant-journalist-socioloog-bierbrouwer ooit naadloos bij de loungejazz van St Germain aan, maar die tijd is voorbij. Een pandemie en de daaruit voortgevloeide lockdown dwongen Keunen tot radicale herbronning.
Heis is verschenen bij 2044898 Records DK
Trixie heruitgevonden
Soms maak je iets, maar stel je naderhand vast dat je er evengoed een compleet andere draai aan had kunnen geven. Trixie Whitley deed nu zoiets met haar bejubelde plaat Lacuna uit 2019. Samen met multi-instrumentalist Stuart Bogie hertekende ze het sounddesign. Lacuna Re-imagined klinkt soms zelfs nog iets meer bevlogen en ontroerend dan het origineel.
Lacuna Re-imagined, uit bij Unday Records
Nick Cave zonder Bad Seeds
De bijbehorende concertfilm was, omwille van de lockdown, níet in de bioscoop te zien. Maar van het album Idiot Prayer kunt u wél genieten: Nick Cave liet The Bad Seeds even achter om in het Londense Alexandra Palace helemaal op z’n eentje te concerteren: zijn enige gezelschap bestaat uit een piano en een indrukwekkende back catalogue.
Idiot Prayer. Alone at Alexandra Palace, uit bij Mute
Dinorockers kunnen het nog
Een mailtje van Angus Young zette alles in gang. Of ze met AC/DC geen laatste eerbetoon konden doen voor Malcolm Young, zijn broer en oprichter van de band? Meteen was de trein vertrokken, met Power Up als resultaat. Geen beukende songs, maar meer downtempo dan we gewoon zijn van de rockers. En met verrassingen, zoals een scattende Brian Johnson.
Power Up, uit bij Columbia/Sony
IJslandse verstilling
In tijden van onrust en onzekerheid kan muziek troost brengen, en al zeker als die muziek van Ólafur Arnalds komt. Nadat hij op zijn vorige platen wat experimenteerde, keert de IJslandse vaandeldrager van de neoklassieke muziek op zijn nieuwste worp vooral terug naar de muziek die hem groot maakt. Verstilde, minimalistische composities dus die rust brengen.
Ólafur Arnalds, Some Kind of Peace, uit bij Mercury
De meester uit Beiroet
Ibrahim Maalouf is wellicht de succesvolste trompettist van het moment, maar veel reden om te vieren heeft hij niet. Niet alleen omdat hij niet kan optreden, maar ook omdat de explosie in zijn geboortestad Beiroet – hij was daar toen – nog nazindert. Op 40 Melodies stript hij tientallen oudere composities meesterlijk tot alleen de essentie overblijft.
Ibrahim Maalouf, 40 Melodies, uit bij Mi’ster
Zwanger van betere tijden
2020 had zijn jaar moeten worden, maar corona trok daar een dikke vette streep door. 2020 werd een kutjaar voor Zwangere Guy, en dat zingt hij ook op het gelijknamige nummer. Maar tegelijkertijd toont de ‘2Pac van de Marollen’ op BRUTXXL dat hij niet bij de pakken blijft zitten. Zijn nieuwste worp bevat flink wat vernuftige nummers met spitante rhymes. Hoezo kutjaar?
Zwangere Guy, BRUTXXL, uit bij Universal
Kalmeren met Eels
Mark Everett van Eels zoekt in zijn nieuwe studioplaat Earth to Dora bewust het middenveld op. Het klinkt misschien als op veilig spelen, maar dat is het niet. Geen overdadig melodrama of verhalen over dood en droefenis, wel een minzame plaat die gekenmerkt wordt een kalmerende, vredevolle sfeer. En dat heeft een heilzaam effect in tijden van lockdown.
Eels, Earth to Dora, uit bij E Works/PIAS
In de aap gelogeerd
Damon Albarn en Gorillaz vieren dit jaar dan wel hun twintigjarige jubileum, met hun nieuwe album Strange Timez blijken ze nog niets aan creativiteit te hebben ingeboet. Het album oogt aanvankelijk als als een rommeltje van genres en stijlen, maar het resultaat is toch weer een feestje dat 2020 wat licht geeft. Met dank aan de indrukwekkende gastenlijst ook.
Gorillaz, Strange Timez, uit bij Parlophone
Nummer 20 voor Bruce
71 is hij ondertussen, en met Letter to You bracht hij al zijn twintigste studioalbum uit. Maar nog steeds is er van enige ouderdomsverschijnselen weinig te merken bij Bruce Springsteen. In zijn nieuwe album, opgenomen met zijn E Street Band, weet hij opnieuw de magie te creëren die je ook bij zijn vele legendarische liveoptredens hoort en ziet.
Bruce Springsteen, Letter to You, uit bij Sony Blue Note
Jazzklassiekers in het nieuw
Wat krijg je als je een schare getalenteerde jonkies de tanden laat zetten in enkele jazzklassiekers? Spul om duimen en vingers bij af te likken, oordeelde onze man toen hij Blue Note Re:imagined voor het eerst hoorde. Jordan Rakei, Jorja Smith, Nubya Garcia... Allen doen ze iets wonderbaarlijk moois met classics van onder anderen Wayne Shorter, St. Germain en Donald Byrd.
‘Blue Note Re:imagined’, uit bij Blue Note Records
Sensatie zonder naam
Wie zit er achter de muzikale sensatie Sault? Het is een al even groot raadsel als wie Banksy is, of wie De rechtvaardige rechters stal. Maar dat neemt niet weg dat de groep in amper enkele maanden tijd twee prima albums uitbracht. Een mix van seventiesfunk, disco, salsoul, postpunk, afrobeat en invloeden uit Braziliaanse muziek over thema’s als racisme en rassenrellen.
Sault, ‘Untitled’ (Rise), uit bij Forever Living Originals
