Ruil uw strandstoel eens voor een zitje aan het podium, met deze tien Theater Aan Zee-tips

1. Boy (Kyoko Scholiers)

“Het lijkt lang geleden dat een voorstelling nog zo kwistig schilderde met alle kleuren van het emotioneel palet als Boy”, schreven wij in september na de première van Kyoko Scholiers’ drama in Opera Ballet Vlaanderen. Vier maanden later stond Boy in ons lijstje met de beste voorstellingen van 2021, en nog eens zeven maanden later staat de voorstelling over de tienjarige Boy, een jongen met een afwezige vader en een labiele moeder, op Theater Aan Zee.

Scholiers dompelde zich onder in de vaak schrijnende wereld van de jeugdzorg en kwam terug met een voorstelling waarin lelijke verhalen en een prachtige enscenering hand in hand gaan. De muziek van HERMESensemble naait verschillende tijdlijnen – Boy is allesbehalve chronologisch opgebouwd – aan elkaar, en acteurs als Sofie Decleir en Laurence Roothooft zijn nooit minder dan indrukwekkend.

Van 27 tot 29 juli in De Grote Post.

2. Triptych: The Missing Door, The Lost Room and The Hidden Floor (Peeping Tom)

Een dansvoorstelling als een bezwerende horrorfilm, dat is Triptych van het eigenzinnige Brusselse gezelschap Peeping Tom. Of beter gezegd: het zijn dríé dansvoorstellingen, drie woordeloze spektakels die zich afspelen op een schip waar eigenaardige dingen gebeuren. Waar de kajuiten behekst zijn, waar het scheepsmeubilair een eigen leven leidt, waar het dek onder water staat.

Het lijkt niet meer dan toepasselijk dat Triptych nu ook aan de zee wordt gespeeld, in het Kursaal van Oostende. Een buitenkans om mee te varen op een schip dat David Lynch als kapitein lijkt te hebben, een schip dat vaart op een oceaan van dromerig en griezelig surrealisme.

Van 28 tot 30 juli in het Kursaal.

3. Unlimited Edition/Holy Shit (De Nwe Tijd)

Theatergezelschap De Nwe Tijd brengt niet één, maar twee monologen op Theater Aan Zee. Enerzijds is er de première van Unlimited Edition. Schrijfster en theatermaakster Rebekka de Wit ontving tien jaar geleden op TAZ nog de Jongtheaterprijs voor haar solo Hoe dit het verhaal werd. Wie haar bundel Afhankelijkheidsverklaring heeft gelezen, weet dat ze een groot talent heeft om mooie verhalen te halen uit simpele observaties. In Unlimited Edition stelt ze simpelweg vast hoezeer de wereld is veranderd de laatste tien jaar, vooral op technologisch vlak.

Anderzijds herneemt Suzanne Grotenhuis het geweldig getitelde Holy Shit, een monoloog over hoe de doolhof van het Edinburgh Fringe Festival haar plots ook in het echte leven verloren deed lopen.

Unlimited Edition, van 1 tot 5 augustus in KAZ.
Holy Shit, 3 en 4 augustus in De Grote Post.

4. De barbier (DESCHONECOMPANIE/Muziektheater Transparant)

Geen enkel gezelschap gaat met zoveel bravoure met klassieke opera’s aan de slag als DESCHONECOMPANIE. De spaties in hun naam moet u er zelf bijdenken, maar verder is er aan creativiteit en luchtigheid geen gebrek in de voorstellingen van het gezelschap rond regisseur Tom Goossens en Wouter Deltour.

Vorig jaar schitterde Stefaan Degand in hun Rigoletto op Theater Aan Zee, deze keer gaan ze, samen met Muziektheater Transparant, aan de slag met Rossini’s Il barbiere di Siviglia, kortweg De Barbier – DESCHONECOMPANIE gooit graag de ballast overboord. “De essentie van opera is menselijke communicatie en het uitdrukken van diep gevoelde emotie”, vertelde Goossens in deze krant. “In traditionele opera’s gaat de communicatie vaak verloren in vormelijke clichés. Ik probeer deze afstand te overbruggen. Zo denk ik juist dichter bij de essentie te komen.”

Van 27 tot 29 juli in het College.

5. Vaderlandloos (Jr.cE.sA.r/Arsenaal/KVS)

In het oeuvre van Jr.cE.sA.r – het triumviraat van regisseur Junior Mthombeni, schrijver Fikry El Azzouzi en Cesar Janssens – hoeft u geen klassiek opgebouwde plot of helder afgebakende personages te verwachten. Wie het opzwepende Malcolm X, het ijzersterke Dear Winnie of het bijtend swingende Who’s Tupac? heeft gezien, weet wat de ingrediënten zijn van hun theater: diepe emoties, krachtige muziek en een intuïtieve beeldtaal.

In Vaderlandloos is het niet anders. Mthombeni keert terug naar zijn jeugd in Mechelen, waar hij opgroeide als zoon van een Zuid-Afrikaanse vader en een Belgische moeder. Vaderlandloos is, zoals we het eerder in deze krant samenvatten, “een voorstelling als een jazzcompositie: het swingt maar het schuurt ook, en de schoonheid die er ontegensprekelijk is, is van het ongemakkelijke soort”.

Op 1 en 2 augustus in De Grote Post.

6. Ambient Theatre Fury (Anna Franziska Jäger & Nathan Ooms/Campo)

“Het hoeft niet altijd leuk of gezellig te zijn”, stelde Anna Franziska Jäger vorig jaar in De Morgen. Even tevoren had ze samen met haar compagnon de route, Nathan Ooms, hoge ogen geworpen op Theater Aan Zee met Bartlebabe. Even later zouden ze samen de State of the Youth uitspreken op het TheaterFestival, waar ze een pleidooi hielden voor de “onverdeelde aandacht” die het theater vraagt.

Niet toevallig is dat ook het onderwerp van hun laatste voorstelling, Ambient Theatre Fury. “In deze tijd zijn mensen met heel veel dingen tegelijk bezig of moeten ze met heel veel dingen tegelijk bezig zijn. Er komt zoveel op ons af, we worden voortdurend afgeleid”, aldus Jäger. “In het theater is dat niet zo.” Want theater, zo blijkt uit Ambient Theatre Fury, mag best verontrustend zijn.

27 en 28 juli in De Kleine Post.

7. Pied de poule (Studio ORKA)

Daar waar tips voor theater worden geschreven, verschijnt steevast de naam van Studio ORKA. Het gezelschap dat jeugdtheater uit de zaal haalt en beeldschone, bezwerende voorstellingen speelt op ongewone locaties, gaat vergezeld van woorden als ‘magisch’ en ‘poëtisch’ die steevast in recensies worden bovengehaald. Zo ook voor Pied de poule, een voorstelling die zich afspeelt in een kleermakerszaak.

Steven Beersmans “speelt de rol van zijn leven”, oordeelde De Morgen, als de kleermaker: “Wie niet van deze Wilfried houdt, heeft geen hart.” Hij probeert zich staande te houden in een veranderende wereld, die wordt getypeerd door de eigenaardige personages die zijn atelier binnen- en buitenlopen.

Studio ORKA houdt er na dit jaar mee op. Theater Aan Zee biedt u een van de laatste kansen om je in hun unieke locatietheater onder te dompelen.

Van 27 juli tot 6 augustus in de Gentstraat, ter hoogte van de Sint-Jozefskerk.

8. Into the Open (Voetvolk)

Toen het coronavirus eindelijk voor iets langere tijd ging liggen, was het Voetvolk dat de deuren naar culturele vrijheid wijd opentrapte. Into the Open is een ‘dansconcert’ waarmee het gezelschap van choreograaf Lisbeth Gruwez en muzikant Maarten Van Cauwenberghe zijn vijftiende verjaardag vierde. Gruwez staat ditmaal niet zelf op scène, maar Van Cauwenberghe wel, als een derde van Dendermonde, een muzikaal trio dat ruim een uur lang energieke danspunk speelt.

Op hun opzwepende ritmes en knetterende melodieën leven dansers Wei-Wei Lee, Celine Werkhoven, Artemis Stavridi en Misha Demoustier zich uit. Het is een dansvoorstelling slash punkconcert waarin alles lijkt te mogen en alles lijkt te kunnen. “Grotesk, absurd en meeslepend”, oordeelden wij in februari. “Een lsd-trip from heaven.”

Op 27 en 28 juli in Spoor 2.

9. Unfolding an Archive (Zoë Demoustier)

Misha Demoustier is niet de enige Demoustier die op Theater Aan Zee de podia onveilig maakt. Zijn zus Zoë Demoustier danst ook, en gaat in de performance Unfolding an Archive aan de slag met het oeuvre van haar vader. Daniël Demoustier maakte als cameraman naam voor zijn oorlogsverslaggeving in conflictgebieden als voormalig Joegoslavië en het Midden-Oosten.

Zijn beeldarchief wordt door Zoë Demoustier tot leven gewekt in Unfolding an Archive. Ze ontwikkelt een choreografie op basis van de vaak gewelddadige, iconische beelden uit de recente geschiedenis waarmee ze opgroeide. Het is een van de blikvangers van het Jong Werk-parcours: naast gevestigde waarden als Voetvolk, Studio ORKA en Peeping Tom blijft Oostende immers ook de speeltuin van een nieuwe generatie theatermakers.

Van 30 juli tot 4 augustus in Basisschool Kroonlaan.

10. Once Upon a Time in de Westhoek (Compagnie Cecilia)

Als u toch in Oostende bent, kunt evengoed doorreizen naar de Westhoek. Daarvoor hoeft u trein noch bus te nemen – op die manier zou u er toch niet raken, vertelden acteurs Sebastien Dewaele en Wouter Bruneel in deze krant, want de belbus is afgeschaft.

Nee, u kunt gewoon plaatsnemen voor Once Upon a Time in de Westhoek, waarin Dewaele en Bruneel in de huid van ‘Phase’ en ‘Neutre’ kruipen: twee West-Vlaamse broers die het afgelegen Gijverinkhove van elektriciteit voorzien vooraleer de moderniteit hen inhaalt. “De gestileerde absurditeit van hun bewegingen is hilarisch, maar verraadt tegelijkertijd een dieperliggend ongemak – hun hele onuitgesproken geschiedenis ligt in hun lichamen besloten”, stelde onze recensent vast.

Van 27 tot 31 juli in Scheepswerf I.D.P.