Rosalía in Vorst Nationaal: al na vier nummers is de eerste staande ovatie binnen ★★★★☆

Opener ‘Saoko’

Terwijl de distortion ons om de oren vliegt, komen Motomami Rosalía en haar acht Motopapi’s - eigenlijk gewoon haar back-up dansers - omzeggens op handen en voeten het podium van Vorst Nationaal op. Ze dragen een neonverlichte motorhelm. Eenmaal center stage zet Rosalía haar helm af. Als haar stem er maar een beetje helder uitkomt, denk ik. Haar stem komt er glashelder uit. Op plaat is er bij mij al speciale aandacht voor het korte stukje jazz op piano in ‘Saoko’, live in Vorst is het nu net tijdens die zes seconden dat Rosalía zwierig haar ass shaket. Ik ben helemaal mee.

Song 4: ’La Fama’

Wat voorafgaat: een door heel Vorst meegezongen ‘Candy’ (een vergeet-mij-niet-je van een lied) en een uit een spelconsole ontsnapt ‘Bizcochito’. Maar Rosalía laat het tempo zakken en zet de midtempo bachata-song ‘La Fama’ in. Op plaat is dit een duet met The Weeknd, maar diens refreinstem wordt weggegomd: de song is nu helemaal van haar. De eerste staande ovatie is binnen. Mensen beginnen van hier af ook haar naam te scanderen.

‘Dolerme’ en ‘Hentai’

Rosalía doet het zonder band. In de bissen zal één song pianobegeleiding krijgen. Ze omgordt wel een gitaar in ‘Dolerme’. In ‘Hentai’, mogelijk het botergeilste lied van de avond, gaat Rosalía voor de piano zitten. Op geen van beide instrumenten zal ze ooit prijzen winnen. Maar ze doet het allemaal zo achteloos goed.

‘Diablo’

De motopapi’s hebben met hun lichamen een motor gevormd waarop ze kan gaan zitten. De danssnoepjes ‘Linda’ (een hit met Tokischa) en ‘La Noche de Anoche (één met Bad Bunny) zijn opgegeten. Rosalía is vinyls gaan handtekenen op de eerste rijen. Tijdens ‘Diablo’, dat ze met James Blake maakte, gaat ze in een kappersstoel zitten: haar haar wordt gefatsoeneerd, en ze is met oogmake-up en eyeliner bezig. Dichter bij een kostuumwissel zullen we niet komen: de coulissen in duiken en iets anders aantrekken, daar wil Rosalía niet van weten.

‘De Plata’

Net voor de machtige flamenco-dreun ‘De Plata’ gooit Rosalía een fles water over haar hoofd. Voor de enige song die overblijft van haar debuut ‘Los Ángeles’ van 2017 krijgt ze een lange rok omgegespt, waar een zwarte, zeven meter lange sleep aan hangt. De tranen rollen over Rosalia’s wangen. Een groot deel van Vorst Nationaal stond zoëven nog uit de bol te gaan op ritmes uit de Caraïben, en nu doet de gitaarsfeer denken aan Page and Plant en Woven Hand. ‘Yo me transformo, ik transformeer’, zong Rosalía in opener ‘Saoko’. In om de haverklap veranderen van muziekgenre is ze alvast een meesteres. Wij maken staande ovatie nummer twee mee.

‘Despechá’

‘Despechá’ is de monsterhit die Rosalía eerder dit jaar in stukjes tijdens concerten lanceerde: de dansjes werden door duizenden TikTokkers nagedaan. In Vorst worden heelder lappen tekst meegezongen. Een deel van de fans doet dat terwijl ze met de Motopapi’s dansen op het podium.

‘Como Un G’ en ‘Malamente’

Rosalía schrijft in ‘Como Un G’ een brief aan een ex. We zijn nu anderhalf uur ver: de menigte, die net heeft staan dansen op ‘Aislamiento’ en ‘Chiri’, hijgt rumoerig na. Maar ‘Como Un G’ gaat niet ten onder in een woelig Vorst Nationaal. In ‘Malamente’ zitten daarna de allerlaatste flamenco-handclaps: ‘Di Mi Nombre’ mag geeneens meedoen op deze tour: als je zo’n song kan laten liggen, ben je een grote. Vijf flamencosongs tellen we, met ’De Aquí No Sales’ en ‘Bulerías’ erbij. Vijf van de dertig! In een carrière van vijf jaar, waarin twee van de drie platen flamenco-platen zijn. Rosalía mag zeggen dat ze transformeert.

‘Delirio De Grandeza’ en ‘Con Altura’

We zijn er bijna. ‘Delirio De Grandeza’ schakelt naar een trager Cubaans ritme. De original van Justo Betancourt moet u ook eens horen. ‘Con Altura’, de afsluiter van de reguliere set, is gemaakt met de Colombiaan J Balvin. Onder de officiële YouTube-clip alleen al staat ‘2 miljard weergaven’. Tegelijk hebben recensenten het - geheel terecht - over “de meest oorspronkelijke popheld die Spanje ooit heeft voortgebracht”. Een monstersucces zijn én de critici in je zak hebben zitten, weinig artiesten kunnen dat.

‘CUUUUuuuuuute’

De bissen beginnen met een feestelijk ‘Chicken Teriyaki’. In het prachtig, vrij plechtig en met piano ondersteund ‘Sakura’ komen de vergankelijke bloesems van Japanse kersenbomen ter sprake (en dus ook het relatieve van roem). Afsluiter ‘CUUUUuuuuuute’ is heel straf: bonkende beats wisselen af met iets tussen hymne en musical, Rosalía begint te headbangen en tegen haar Motopapi’s op te pogoën. De afsluitende boodschap luidt: ‘Keep it cute, want de grootste artiest is en blijft god’.

Besluit: de cantaora Rosalía houdt het kort, is één brok enthousiasme, heeft een klok van een stem, wisselt dansbommetjes af met meer doorleefde songs, maakt van podium en achterwand een indrukwekkend wit en kaal decor, en komt met een punkattitude die ik niet zag komen. Daardoor komt ze weg met occasionele autotune, met tracks die op tape staan, met het aanklikken van haar remix van ‘Blinding Lights’ van The Weeknd, met dwaze interludia als ‘Abcdefg’ en met bassen die soms te hard staan. Rosalía verdient haar vier sterren en is uw aandacht waard op zondag 2 juli op Rock Werchter.