‘Roomies’: lesbische huisgenoten in het Brusselse vagevuur tussen hellhole Molenbeek en de bruisende Dansaertstraat

We zouden steeds meer liefde koesteren voor lamlendige, dronken en emotioneel bankroete vrouwen op televisie. Tot dat besluit kwam The New York Times begin dit jaar. En wanneer het in de Times naar regen staat, druilen wij graag mee met de wolven in het bos. In de Lage Landen merk je effectief dat buitenlandse series als Girls, Fleabag en I May Destroy You een blauwdruk vormen voor nieuwe fictie. Drie decennia nadat Zatte Rita de weg effende voor ongeleide projectielen, was er bijvoorbeeld ineens F*** You Very, Very Much, waarin de drie vrouwelijke hoofdpersonages onbeschroomd op de dool zijn, en ook in Roomies wordt verdwalen tot edele kunst verheven.

Bedenkers en beste vriendinnen Kato De Boeck en Flo Van Deuren wilden met Roomies vooral iets maken dat ze zelf gemist hebben: een coming of age-verhaal waarin gay zijn niet als anomalie of – erger nog – comic relief wordt opgevoerd. Daar slagen ze met regenboogvlag en wimpel in. Al was het maar omdat ze nooit opzichtig de queerkaart trekken: ook etniciteit, culturele achtergrond en gender worden niet krampachtig gepromoveerd tot karaktereigenschappen. Dat is meteen de grootste troef van deze achtdelige serie: uitgeholde archetypes en clichés kieperen ze gewoon overboord.

Roomies vertelt het verhaal van twee lesbische huisgenoten in het Brusselse vagevuur tussen hellhole Molenbeek en de bruisende Dansaertstraat en Vlaamsesteenweg. De roomies in kwestie wiebelen zelf dan weer tussen dure studies, de veilige cocon van de jeugdbeweging en de naar vochtige, afbladderende muren meurende realiteit van hun cohouse. Tegelijk dwalen ze rond in het niemandsland waar onmogelijke liefde en vrijblijvende affaires elkaar lukraak treffen. De saffische liefde dient zich overigens minder stomend dan schoorvoetend en schutterig aan: het ontbreken van een male gaze is alwéér een troef.

De timide Bibi – voortreffelijk neergezet door Ahlaam Teghadouini – is een romantica die nog in het reine moet komen met haar geaardheid. Stilletjes koestert ze de hoop dat de losbandige Ama (Laura De Geest), die niet in staat is om zich te binden, haar de weg uit de kast toont. De blinde leidt de lamme. Beiden banjeren dus als stumperds voort.

Helaas sleept hun verhaal zich soms even onbeholpen voort. Roomies is elegant en poëtisch in beeld gebracht, maar onder het mom van herkenbaarheid – de serie wordt op allemansvriend Eén uitgezonden – verzanden scènes een keer te vaak in landerige dialogen, banale smalltalk of harkerige een-tweetjes. Vaak zijn de stiltes in deze reeks krachtiger dan de woorden. Pas wanneer de hoofdfiguren eens hun hart uitstorten, grijpt deze serie je bij de lurven. Je geduld wordt dan ook pas écht beloond in de laatste twee afleveringen, die aangeven hoe geweldig Roomies zou kunnen worden in een nieuw seizoen. Nu bevindt Roomies zich nog – hoe toepasselijk – in het vagevuur.

‘Roomies’ is nu te bekijken op VRT MAX. Vanaf maandag 17 oktober op Eén, 22.10 uur.