Roodkapje met een hakbijl? Tegenwoordig kan het allemaal: een nieuwe oogst gezelschapsspellen voor u uitgetest

Spotify werpt zich op de spelmarkt, de Troetelbeertjes worden troeteldraakjes en waarom zouden Roodkapje en Beowulf elkaar niet willen afmaken in een bordspel? Vijf spellen van de nieuwe generatie voor u uitgetest.

Unmatched: Roodkapje vs. Beowulf

Of ze nu uit de mythologie dan wel uit de pop-cultuur komen, in Unmatched gaan iconische figuren de strijd aan met elkaar. Van de pot gerukte cross-overduo’s zijn het. Koning Arthur en Medusa lijken nog het meest compatibel als tegenstanders, een beetje verder van huis zijn duo’s als Robin Hood vs. Bigfoot en Roodkapje vs. Beowulf.

Het eerste spel, waarin Medusa, koning Arthur, Sinbad en Alice uit Wonderland tegen elkaar strijden, kwam uit in september 2019 en werd warm onthaald. Later volgden duospelen waarvan de Nederlandse speluitgever White Goblin Games er nu al drie uitbracht.

U vraagt zich af hoe zo’n braaf gezapig Roodkapje het überhaupt kan opnemen tegen het legendarische hoofdpersonage uit het gelijknamige vroegmiddeleeuwse Angelsaksische gedicht? Vergis je niet: het sprookjesfiguur van de gebroeders Grimm - op een van de kaartjes afgebeeld als een agressief kijkend kind met een mes tussen haar tanden en een hakbijl in haar mandje - is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en beschikt over een wapenarsenaal om u tegen te zeggen.

Om maar te zeggen; Beowulf versloeg een monster, Roodkapje een mensenetende wolf. Qua actie en horror komt het dus wel goed tussen die twee.

Het duurt even voor je de best wel heldere spelregels begrijpt en, vooral, kunt toepassen. Maar daarna verwordt dit tot een levendig, vlot en toegankelijk spel van ongeveer twintig minuten per spel. Mooi is dat alle dozen onderling inwisselbaar zijn en je - pakweg - Roodkapje uit de ene doos kan laten strijden tegen Robin Hood uit de andere doos.

Ook qua design is de kwaliteit hoog. Je strijdt met een miniatuurtje terwijl knap getekende en vormgegeven kaartjes je het grimmige avontuur vlot en sfeervol laten doorlopen. Hak, kill and destroy in stijl!

Hitster

Liefhebber zijn van de meer strategische spellen heeft zo ook zijn nadelen. Het duurt bijvoorbeeld even voor je zo’n uitgebreid spelbord heb opgesteld, terwijl ook de spelduur flink kan oplopen. Niets mis dus met een spel dat eigenlijk al een kant-en-klaar spelbord is. Dat is het geval met Hitster. Je speelt het bijna letterlijk tussen de soep en de patatten en een spelletje duurt zo’n kwartier.

Dit is, voor alle duidelijkheid, een zogenaamd partyspel in het genre van bekende spellen 30 Seconds of Party & Co. Bedoeling is eerder een feestje bouwen dan met uitgekiende beslissingen je tegenstanders strategische klappen toe te dienen.

Muziek is de sleutel in dit spel. Maar het is niet enkel een rondje ‘hitjes raden’. In Hitster raad je vooral de jaartallen van de 300 meegeleverde kaartjes. De barcode op de ene kant van het kaartje scan je in, waarna elk kaartje een song op Spotify laat afspelen. Bedoeling is zo snel mogelijk tien kaartjes op een tijdlijn te plaatsen. Het lijkt eenvoudiger dan het is om een lied van de jaren tachtig effectief aan de jaren tachtig toe te wijzen. Wie - we zeggen maar wat - ‘Smoke Gets in Your Eyes’ van The Platters, ‘I Can’t Help Myself’ van Four Tops en vervolgens ‘Pokerface’ van Lady Gaga trekt, heeft geluk. 1958, 1965 en 2008 liggen immers ver uit elkaar, daartussen bevindt zich een zee van mogelijkheden. Maar hoe meer kaartjes en songs, hoe dichter de jaartallen tegen elkaar aanschurken. De songs zijn vrij bekend, al is de overdaad aan Nederlandse, voor ons eerder onbekende songs, storend en geeft de barcode van minstens 2 kaartjes een verkeerd liedje.

Wie de artiest en titel van zijn eigen plaatje kent, verdient een medaille waarmee je nadien, als je het écht beter denkt te weten dan je tegenstander, een kaartje meer kan ontfutselen.

Bijkomend voordeel: je kan het met twee tot tien mensen spelen en wie amper over muziekkennis beschikt, moet niet meteen wanhopen: De kans dat je het alsnog wint is er wel degelijk, al moet je nu ook weer niet bepaald een avondje organiseren met muzieknerds. Onverwacht best een leuk tussendoortje, al zitten er veel te weinig kaartjes in zo’n doos en kan je daarom spreken van een duur spel.

Wingspan: Azië

Hadden we twee jaar geleden rond deze tijd ook al niet Wingspan in dit lijstje? Yup, schuldig! Maar dit spel blijft de gemoederen beroeren en is, afgaande op de talloze uitbreidingen, nog lang niet uitgespeeld. Nadat designer Elizabeth Hargraves in het met prijzen overladen moederspel uit 2019 de Noord-Amerikaanse vogels centraal zette, volgden uitbreidingen rond onze gevleugelde vrienden uit Oceanië en Europa - elk met hun eigen, vaak nieuwe voedselfiches (bessen, vissen, graan,…) en aanpak.

Los daarvan was het toch vooral meer van hetzelfde. Wellicht omdat die formule stilaan uitgemolken was brengt deze gloednieuwe Azië-editie, waarvan het Nederlandstalige spel pas deze maand in de winkelrekken belandde, interessante nieuwigheden. De 90 nieuwe vogelkaarten en 14 bonuskaarten betekenen weinig in vergelijking met twee nieuwe modi: een duet- en een zwermmodus. Vooral die laatste is interessant omdat je het zo kunt spelen met zeven mensen en er zo meer interactie is. Let wel: zo’n spel kan tot 2 uur duren.

Kunnen we niet mee lachen: de spelers moeten daarvoor toegang hebben tot nectar, en daarvoor heb je de dobbelstenen uit de uitbreiding Oceanië nodig. Voel je je daarvoor wat bekocht? Terecht, want zo moeilijk en duur was het niet om dat kleinood aan dit dure spel toe te voegen. Inhalig. De speldoos zelf meldt bovendien enkel dat het basisspel bij deze uitbreiding vereist is.

Niettemin blijft Wingspan Azië een fijn tactisch spel dat uitermate geschikt is voor mensen die - we spreken uit ervaring - het niet zo kunnen appreciëren dat je in een spel bij hen op rooftocht gaat. Plat gezegd: dit is geen spel waarmee je elkaar een kloot kunt aftrekken. Je kan enkel boos op jezelf worden wanneer je - en dit is niet enkel bij wijze van spreken- je eieren in de verkeerde mand legt.

Flamecraft

‘Ook voor volwassenen’, klonk het toen we wat argwanend de schattige draakjes in zachte kleuren op en in de doos ontwaarden. Eenmaal de speelmat uitgerold, de ambachtsdraken en stadswinkels in positie gezet, konden we draken activeren of betoveren met dat ene doel voor ogen: als vlammenbewaker, gespecialiseerd in het communiceren met draken, jezelf kronen tot Flamecraft-meester. Dat doe je met reputatiefiches, handelswaren en speciale draak- en betoveringskaarten.

Er zit zeker wat in dit worker placement-spel van ontwerper Manny Vega maar wij konden niet voorbij aan het hoge troetelbeergehalte. Dat heeft alles te maken met het artwork van Sandara Tang dat net iets te schattig, zelfs te kinderachtig, wordt gepresenteerd. Bovendien staat elk draakje zogezegd ergens voor, maar hun persoonlijkheden komen amper uit de verf. Ook de grote waarom-vraag blijft achterwege. Wat we bedoelen is: je activeert draken en drakencombo’s die in de stadswinkels bakken, smeden en naaien, maar waarom eigenlijk? En hoe dan? En wat hebben die beesten daar aan? Ook ontging ons de zin van de vlammenbewaker, wat allemaal wat knaagde aan de geloofwaardigheid.

Conclusie: een oké spel, maar wat oppervlakkig; te moeilijk voor kinderen om het alleen te spelen en met een te jonge uitstraling om ook volwassenen te beroeren. Gemengde gevoelens dus, maar wel geschikt voor wie een feelgood-familiespel zoekt waar volwassenen en pubers kunnen samenspelen.

Tranquility

Eerder nood aan een rustig, toegankelijk kaartspel? Misschien is Tranquility van James Emmerson dan wel iets voor u. In dat coöperatieve spel spring je aan boord van het schip Tranquility om koers te zetten naar een paradijselijk eiland. Alleen verlies je het besef van tijd omdat de oceaan waarop je je begeeft makkelijk van dag naar nacht sprint en -zo verwittigt de speldoos- je snel je tijdsbesef verliest dat net nodig is om je eiland te vinden.

Waar het op neerkomt: vul het speelveld van 36 open plaatsen met kaarten uit tachtig eilandkaarten in oplopende volgorde. Dat lijkt makkelijker dan het is, maar samenwerken gebeurt in stilte, en de eindmeet behalen is afhankelijk van de keuzes van je spelmakkers. Ondertussen moet je ook heel wat kaarten afleggen.

Het spel is misschien wat simpel, maar het wordt interessanter wanneer je de bijgeleverde rots- en zeemonsterkaarten erbij betrekt. Eén ontbrekende kaart kan ervoor zorgen dat het spel niet gewonnen kan worden. Slimme, voorzichtige keuzes maken loont. Echt een tussendoortje.