Rockgoden winnen van weergoden op Borgerwood

De weergoden hebben het duidelijk niet voor Borgerwood. Nadat de eerste editie twee jaar geleden moest afgeblazen worden - een stormwind had toen het podium verwoest - en een onweer vorig jaar voor spelbreker speelde, begon het gisteren opnieuw te regenen. Ietwat ironisch net toen WWWater (★★☆☆☆) het podium betrad. Charlotte Adigéry en haar twee kompanen lieten zich niet uit het lood slaan. Ze bouwden met drumcomputer, synths en de mooie zang van de frontvrouw laag op laag. Veel festivalgangers kropen samen onder tentjes en paraplu's. Anderen zochten de containers op het terrein op, terwijl enkele hekken aan de fietsenstalling het begaven. Maar het regenweer kwam de beleving bij WWWater niet ten goede. Jammer.

Geen doorweekte voeten

De organisatie was wel goed voorbereid. Zo was er - na de natte voeten van vorig jaar - een betere drainage voorzien. Spoor Oost is een nieuw terrein, tussen de Antwerpse ring en het goederenspoor in Borgerhout. Op de locatie waar enkele weken geleden nog de kraampjes van de Sinksenfoor stonden, vielen er nu geen smoutebollen of kermisklanken te bespeuren. Wel een pak food trucks. Vrijdag werd er zelfs al een food truck-festival gehouden, wat extra geld in het laatje bracht. Er was een dj cage en ook een kleine secret stage (met de Sonic Youths van overmorgen, die er in een container optraden). Het viel te merken dat het team van (het vlakbij gelegen) muziekcentrum Trix achter de programmatie zit. Beetje jammer wel dat enkel blank Borgerhout de weg naar dit festival vond. Maar dit is natuurlijk lang niet het enige muziekfeest dat met een diversiteitsvraagstuk kampt.

Centraal onder de gele spoorkranen stond het grote podium. Indieband Star Club West (★★★☆☆) moest maar twee minuten stappen om er te geraken. Haast alle leden wonen in Borgerhout zelf. Na een haperende start begon het viertal toch lekker dissonant tegen elkaar te wrijven. Fysiek én instrumentaal. De drummer haalde een xylofoon boven, en zanger-gitarist Nico Jacobs begon te freaken alsof Tim Vanhamel dan al op het podium stond. Er kwam zelfs iemand met een kettingzaag een echte boomstam doorzagen. Strak op het ritme van Star Club West.

De twee Kempenzonen van Equal Idiots (★★★☆☆) hadden geen gekke attributen bij, maar wel veel branie en energie. De zon brak zelfs even door de wolken, en naast die glimlach op je gezicht bleven ook de benen niet onbewogen. Het publiek stond lekker mee te stampen met de twee garagerockers. Thibault Christiaensen kroop met zijn hoofd en gitaar in de versterker, terwijl kompaan Pieter Bruurs onvermoeibaar bleef voortdenderen. Hun rudimentaire versie van 'Ça plane pour moi' (Plastic Bertrand) kreeg heel Spoor Oost aan het meezingen.

Waterige pint, heerlijke groep

Lang zomeren was er helaas niet bij, want daar kwam de regen alweer. De knappe sound van BRNS (★★★★☆) deed die druppels echter snel vergeten. De vier jonge Brusselaars rockten met de subtiliteit van pop, en met het credo van jazz. In subtiele samenzang, met melodica en donkere orgels. Het viertal liet zich niet uit het lood slaan door enkele technische problemen aan het begin van hun set. Meer zelfs: de Brusselaars putten er moed uit, om nog meer voluit te gaan. BRNS klonk alsof ze ter plaatse songs aan het uitvinden waren, die toch telkens het juiste pad vonden. Dat ze als eersten ook de lichtshow konden gebruiken, zorgde voor nog een extra dimensie. BRNS liet je vergeten dat je pint wel erg waterig begon te smaken, met die regen. Het is uitkijken naar hun nieuwe plaat, die in oktober uitkomt.

J. Bernardt (★★★☆☆) gooide de regenjas om zijn schouders al snel af, en dat kon het publiek eindelijk ook doen. Met een basgitaar om de lenden en een drumstok in de hand liet Jinte Deprez horen dat hij meer is dan een gezicht van Balthazar. Ook hier kwamen er trompetten uit een doosje, maar de synthesizers van Adriaan Van De Velde (Pomrad) zijn zoveel dansbaarder. 'Wicked Streets' deed aan Oscar and the Wolf denken, terwijl 'Running Days' evenveel gospel als Kraftwerk in zich had. Deprez toonde zich erg actief. Hij hotste en botste over het podium, en dook aan het slot van de set ook nog het publiek in. Helemaal eindigen deed J. Bernardt euforisch: bovenop een monitor, met een dansende menigte aan zijn voeten.

Ronkende, rockende duivels

Millionaire (★★★★☆) kreeg de voorbije weken al lovende recensies. Ook in hun eigen Borgerhout heerste het diabolische zestal als rockende, ronkende duivels. Wat een sound, wat een machtige band! Tim Vanhamel begon helemaal alleen maar werd snel vervoegd door zijn kompanen, die in 'Visa Running' alle hoeken en kanten vulden. Met een drietand aan gitaren, die laag op laag opbouwden. "Sweet mama, I'm home", knipoogde Vanhamel aan het begin van 'Street Life Cherry'. En zo voelde het ook. Dit podium, dit festival was van Millionaire. Hun muziek deed wat met de kolkende mensenmassa. Festivalgangers begonnen spontaan te crowdsurfen, een meisje dook het podium op om Vanhamel te knuffelen (die tegelijk virtuoos bleef verder spelen), en de barmannen van Borgerwood kropen allemaal de toog op om mee te dansen. 'I'm On a High' knetterde en vonkte, terwijl stroboscopen voor nog wat extra psychedelica zorgden.

Het stijgende ritme van 'Champagne' nam Borgerwood mee naar hogere sferen. Millionaire sloeg een sonische vuist in je gezicht, en was tegelijk suave en cool. Vanhamel stond een vol uur als een rockgod te spelen: dan weer met het wapperende handje van Elvis, een ogenblik later in de kraanvogelstand van The Karate Kid. In slotsong 'Little Boy Blue' ontbond ook Aldo Struyf zijn demonen. Hij haalde gekke dingen uit zijn toetsen, terwijl Millionaire met een heerlijk strak marsritme speelde. Dat het na zo'n splijtend slotakkoord meteen opnieuw en hard begon te regenen, was niet gespeend van enige ironie. Maar het mocht niet deren. Op Borgerwood triomfeerden de rockgoden zaterdag boven de weergoden.

Bekijk hier het volledige fotoverslag van Borgerwood.