Robin Ramaekers en vader Roland: ‘Ik heb zijn vrouw gebeld en gezegd dat ze hem in de gaten moet houden’

De jongste is 47 en reist als oorlogsverslaggever voor VTM de wereld rond. De oudste is 78, was actief als acteur, regisseur en lesgever maar doet het vandaag rustig aan. Robin en Roland Ramaekers, zoon en vader.

Robin

“Mijn vader was weinig thuis vroeger. Als acteur stond hij vaak op het podium, onder andere bij Theater Ivonne Lex in Antwerpen, dat herinner ik me nog goed als kind. Ik zie mijn vader nog voor me, op het podium. Het maakte grote indruk, ik keek op naar wat hij deed en nam me voor dat ik later ook op de planken wilde staan.

“Intussen hield mijn moeder thuis de boel recht. Zij nam het leeuwendeel van de zorg voor mij en mijn zes jaar oudere broer op zich. Dat vonden we natuurlijk minder interessant als de activiteiten van mijn vader, maar ze deed het toch maar, naast haar job als leerkracht op de lagere school.

“Toch heb ik de afwezigheid van mijn vader nooit zo erg gevonden. Want op de momenten dat hij wel thuis was, kon je niet naast hem kijken. Hij had ook gezag, hij moest nooit roepen. Als we iets tegen zijn zin deden, kon hij dat met één blik duidelijk maken. Die blik vond ik heel erg, hij keek dan zo’n beetje teleurgesteld. Het kwam harder aan dan de zwaarste straf.

“Hij ging niet mee naar jeugdclubs of sportwedstrijden, maar omdat we dezelfde interesses hadden, volgde ik bij hem voordracht en toneel. Hij gaf op een heel leuke manier les en bekommerde zich om jongeren die het wat moeilijker hadden. Zijn lessen waren speels en gingen alle kanten uit. Zo konden we uren babbelen over teksten en kunst. Hij hechtte veel belang aan het woord, aan schoonheid, aan genieten. Dat heeft hij aan mij doorgegeven: alles uit het leven halen, schoonheid zien in de kleine dingen.

“Vanaf dat ik hem als kind zag staan op het podium, ging er een wereld voor me open. We woonden in Zonhoven, een dorp in Limburg en een vrij gesloten gemeenschap. Maar dankzij mijn vader was er altijd dat raam op de wereld. Zelf was hij op zijn achttiende met zijn vader mee naar Italië gegaan, mij nam hij vanaf mijn twaalfde mee naar Londen, Parijs en Amsterdam. We gingen dan naar jazzconcerten en musicals, bezochten boekwinkels. Ik probeer dat nu ook te doen met mijn dochters. Mijn oudste van dertien zei onlangs: ‘Papa, jij maakt herinneringen'. Dat heb ik dus van mijn vader geleerd.

“Uiteindelijk ben ik toch een andere richting uitgegaan. Tot na het middelbaar wilde ik toegangsexamen doen bij de toneelschool in Maastricht en Studio Herman Teirlinck. Maar op zeker moment kwam ik met Up With People in aanraking (Amerikaanse jongerenorganisatie, JdR) en trok ik met hen de wereld rond. Het was een intense periode, maar na een jaar had ik er helemaal genoeg van en ben ik Germaanse talen gaan studeren aan de VUB, waarna ik de journalistiek in rolde.

“Mijn vader is best trots op wat ik doe. Net als mijn vrouw maakt hij zich doorgaans geen grote zorgen als ik in oorlogsgebied aan het werk ben omdat hij ervan uitgaat dat ik verstandige keuzes maak. We praten er soms over, tegelijk vermijden we het onderwerp. Ik vertel liever niet over gevaarlijke situaties en ik denk dat ze het ook niet willen horen. Toch is alles bespreekbaar, er zijn nooit taboes geweest. Integendeel, mijn vader houdt van de discussie en gaat nog altijd graag de dialoog aan. In die mate dat het soms best vermoeiend is.” (lacht)

Roland

“Ik was tweeëndertig toen Robin geboren werd. Mijn andere zoon, Jurgen, was een rustig type, eerder verlegen. Ik denk dat Robin veel aan hem heeft gehad als jongere broer, tegelijk moest hij zich met hem meten natuurlijk. Maar ze konden het goed vinden samen, Jurgen kwam voor zijn jongere broertje op.

“Ik was weinig thuis en heb de ontwikkeling van mijn zoons minder meegemaakt dan mijn vrouw, maar ik denk dat ze zonder veel problemen door hun jeugd zijn gesparteld. Tijdens onze vakanties waren we wel voor langere tijd samen en ik weet nog dat het me opviel hoe geïnteresseerd Robin altijd was. Hij wilde alles weten, stelde constant vragen.

“We zijn jarenlang naar Italië geweest. Ik herinner me nog goed de norse man die het sanitair op de camping moest onderhouden. Alle kinderen waren bang van hem. Hijzelf hield ook niet van kinderen. De enige die bij hem in de buurt kon komen, was Robin. Ze konden niet echt converseren omdat Robin geen Italiaans sprak, maar op de een of andere manier hadden die twee elkaar graag. Dat was Robin, hij stond open voor de wereld. Als puber keek hij ’s morgens soms naar de BBC om het nieuws te volgen.

“Maar op school kon hij er nogal eens zijn voeten aan vegen, dat vond hij minder boeiend. Zijn interesses lagen breder, vooral op maatschappelijk vlak. Ik weet nog dat hij eens naast me liep, in de tuin. Hij had examen gedaan maar de resultaten waren niet echt schitterend. ‘Waarom word je nu niet boos op me?’ vroeg hij. Ik weet niet meer wat ik heb geantwoord, maar wel dat ik die resultaten relativeerde. Het had geen zin om zo’n jongen uit te kafferen, vond ik. Als het nu niet ging, dan zou het later wel komen. Ik had alle vertrouwen in mijn zoon en zijn capaciteiten.

“Dat relativerende is altijd gebleven. Als ik Robin nu op tv zie, ben ik een tevreden vader. Ik weet dat hij zijn werk graag doet, maar voor ons is het niet altijd gemakkelijk. Hij zat onlangs in Oekraïne en dan ben ik natuurlijk best ongerust. Ik was samen met mijn vrouw op weg naar Spanje toen hij daar zat en ik dacht eraan dat bij elke kilometer die we verder van huis waren, ik dat hele eind zou moeten terugrijden als er iets gebeurde met Robin. Als vader pieker je over die dingen en dat is niet fijn natuurlijk. Maar het laatste dat ik wil, is dat hij er zich door laat tegenhouden. Hij doet wat hij moet doen, zijn werk heeft ook zin. Daar bewondering ik hem om.

“Ik heb het hem nooit gezegd, maar ik zie een zekere poëzie in zijn werk. Als leraar voordracht ben ik veel met poëzie bezig geweest, het is een middel om iets te zeggen waar je niet zo makkelijk de juiste woorden voor vindt. Ik zie het aan zijn reportages, aan de manier waarop hij bepaalde dingen brengt, waarop hij iets wil vertellen dat hij niet echt onder woorden kan brengen. Maar met beelden lukt het dan wel.

“In die zin lijken we op elkaar. Ik denk dat zowel hij als ik als mijn andere zoon best gevoelige zielen zijn. In het werk van Robin moet je ook wel een zekere gevoeligheid hebben, anders komt het niet over.

“Waar ik me meer ongerust over maak, is hoe hij het allemaal verwerkt. Kan dat blijven duren en zal zich dat ooit wreken? Ik praat er niet over met hem, maar ik heb vanuit Spanje wel zijn vrouw gebeld en gezegd dat ze hem in de gaten moet houden. Tegelijk besef ik dat ik het moet loslaten en erop vertrouwen dat hij het aankan.”