Robbie Williams energiek maar halfslachtig in Koning Boudewijnstadion ***
"Ik ben Robbie fuckin' Williams, en de volgende twee uur is jullie kont van mij!" Aan vrolijke arrogantie ontbrak het de Britse superster niet. Al gaf zijn routineus opgebouwde show in het Koning Boudewijnstadion je geen stevige trap tegen diezelfde kont.
In een glinsterende tailcoat hield Robbie Williams het midden tussen een aartsschurk uit een Batmanfilm en een illusionist uit Las Vegas. En ook wel een vetgemeste pinguïn: de voorbije jaren vocht de zanger een strijd uit tegen verslavingen en de weegschaal, en die lijkt voorlopig niet in zijn voordeel beslecht.
Maar ondanks een dubbele onderkin maakte Williams geen pafferige indruk: energiek verkende hij alle hoeken van het podium. Even onvermoeibaar grossierde hij ook in karikaturale verwaandheid en humor. "Ik heb een grote piemel" snoefde hij bijvoorbeeld ongevraagd, in vlekkeloos Nederlands. Maar een mens kan zich niet alles wensen: die imposante roede stond in schril contrast met een teleurstellende publieksopkomst in Brussel.
Bij zijn laatste wereldtour in 2006 vulde de Britse superster nog twee keer het Koning Boudewijnstadion, maar dit weekend moest Williams genoegen nemen met zo'n zeventigduizend man minder. De lauwe respons in ons land op zijn negende studioplaat Take The Crown zat daar waarschijnlijk voor veel tussen, maar boven alles lijkt Robbie Williams vandaag ook gewoon op zijn retour.
Het werd alleszins snel duidelijk dat 42.000 toeschouwers hun ticket aanschaften om puur nostalgische redenen. Nieuwe songs werden beleefd in acht genomen, net als minderwaardige nummers als 'Me and my monkey' of 'Hot fudge' die de dynamiek uit de set krikten. Maar pas bij meezingers als 'Feel', 'Rock DJ', 'She's The One' of afsluiter 'Angels' schoot het publiek telkens in één beweging wakker.
De show opende ook tamelijk spectaculair met Williams die via een kabel uit de hemel kwam neergedaald om zijn megahit 'Let me entertain you' in te zetten: die slagzin leek voortdurend door zijn hoofd te spoken. Hij dolde met het publiek, speelde omstandig maar tongue in cheek de popster, en haalde een vrouwelijke fan op het podium, met wie hij samen in bed dook: een rechtstaande sponde met kussens waarin beiden knuffelden.
Raakgekozen waren ook de kleine knipogen naar classics, die pseudo-spontaan in de set gesmokkeld werden: van Jay-Z over Cab Calloway en de Beatles tot Neil Diamond - méér had het publiek niet nodig om uit zijn dak te gaan.
'Kids' moest het weliswaar zonder Kylie Minogue rooien, maar dat duet werd nu verdeeld tussen Williams en zijn voorprogramma Olly Murs, die broederlijk wiegden op een gigantisch borstbeeld met Robbies beeltenis, dat tijdens de show af-en aangerold kwam. Ook vanaf de backdrop keek een reusachtig afdruk van Williams' gezicht je vorsend toe in drie dimensies.Megalomanie ten top, maar Williams kwam er mee weg. Al was het maar omdat zijn pompeuze nephoofd midweg ook grappig openbarstte, waarbij gele en rode confetti en heliumballonnen ontsnapten. In 'Bodies' spoot het sculptuur dan weer vuur en spatten vonken uit zijn hals: het zag er allemaal eerder ontwapenend onnozel dan imposant uit.
Williams' triomf bleek evenwel van korte duur: een akoestische intermezzo in de helft van de set leidde de superster langzaam naar de galg. Een veel te sober 'Millennium' kende een valse start, waarna je het publiek traag zag indommelen tot aan 'Rock DJ'. "You're keeping me up all night" zoals het klonk in die song? Vergeet het maar. Lag het niet aan de voorspelbare rist classics die tot aan het eind opgespaard bleef, dan had de security veertigduizend man mogen wekken tegen elf uur.
undefined
