Rob Waumans schrijft met ‘Oevers’ een trefzekere roman over verlies

Een situatie van acute paniek, of zeg maar gewoon een ramp, ook nog eens helemaal door jóú veroorzaakt. Je hebt iets overbodigs gedaan en door die ene idiote actie is alles anders. Niet alleen je eigen leven, maar ook dat van je kinderen, je ex-vrouw. Dat is zo’n beetje de gemoedstoestand waarin de hoofdpersoon verkeert in grote delen van Oevers, de vierde roman van Rob Waumans (45). De gebeurtenissen in het heden bestrijken misschien een paar uur, nauwelijks een volledige avond: tegen het einde van een kampeervakantie in Frankrijk met zijn twee zoons maakt de alleenstaande, tegen zijn zin in gescheiden vader Luc een wandeling langs de rivier.

Voor het eerst in bijna twee weken is hij even zonder de kinderen, weg van de camping, van zijn eigen zenuwslopende waakzaamheid. Eindelijk rust, een kans op kalmte en bezinning. Totdat hij iets rampzaligs doet. Zoals de beste, aangrijpendste drama’s speelt Lucs helletocht zich grotendeels in zijn hoofd af. De gebeurtenissen tijdens de ontspoorde avondwandeling worden steeds afgewisseld met terugblikken op allerlei vormen van leed, variërend van gênant geklungel op de campingdisco tot het allerergste wat een ouder kan overkomen.

Terwijl Luc in zijn paniek dwangmatig de schade probeert in te schatten en constant heen en weer slingert tussen ‘alles is kapot’ en ‘het loopt natuurlijk gewoon met een sisser af’, wordt stap voor stap zijn leven uitgediept, in achttien korte hoofdstukken en nog geen 150 pagina’s.

Niet alleen Lucs leven, trouwens: tegen de helft van de roman verspringt het vertelperspectief opeens naar dat van Lucs ex Julia, die op de noodlottige zomeravond in haar tuin zit, aan een compleet andere oever. Waumans blijft tussen de twee ex-geliefden heen en weer schakelen – een gelukkige keuze, die de spanning en het drama tegelijk vergroot en inzichtelijker maakt, zonder te veel uit te leggen.

Sowieso barst het van de geslaagde keuzes. Niet alleen de compositie overtuigt, ook de goed gedoseerde afwisseling van één zenuwslopend incident met levenslange worstelingen doet dat, net als de hoofdpersonen en de fundamenten van hun diepste onvrede. Lucs verhaal had makkelijk kunnen verzanden in obligaat midlife­gespartel of in gemakzuchtige campingsatire, maar Waumans gebruikt de op zichzelf overbekende ingrediënten om iets veel groters te beschrijven. Hét grootste, misschien: uiteindelijk is Oevers een tref­zekere roman over verlies.

Rob Waumans, Oevers, Atlas/Contact, 144 p., 19,99 euro.