‘Rob de Nijs – Voor het laatst’: een warm verhaal zonder winnaar

Hoe neem je als artiest eervol ontslag van het podium? Rob de Nijs probeerde dat vraagstuk onlangs te beantwoorden met een laatste concert in Antwerpen. Niet zonder bluts of builen. “Sorry jongens”, verzucht hij in het Sportpaleis wanneer zijn stem het plots laat afweten. Emoties krijgen heel even de bovenhand, nadat zijn zoontje het podium is opgestormd. En die plegen meteen een onverbiddelijke aanslag op zijn zang. “Ik heb het nooit zo erg meegemaakt”, klinkt het bedrukt in de coulissen waar zijn vrouw Jet tegen de tranen vecht.

Op 21 november zei de 78-jarige zanger het Vlaamse publiek adieu. Een laatste ererondje kon er nog net vanaf. Met frisse tegenzin, want na een carrière die zes decennia omvat, met evergreens als ‘Het werd zomer’, ‘Malle Babbe’, ‘Zondag’ of ‘Banger hart’, is het vet nog niet van de soep. Het gaat om een afgedwongen vaarwel, omdat de ziekte van Parkinson als dwingeland zijn leven kwam binnen gewalst. Parkinson is een smiecht van een ziekte, die sluipt en sloopt. Die een lafhartige coup onderneemt op hersens en spieren. In de documentaire zie je de tremors razen door De Nijs’ lichaam. Een lichaam in trillend verval.

Met een voor zijn doen haast nederige terughoudendheid benadert programmamaker Eric Goens dit keer zijn gast. Rob de Nijs - Voor het laatst geeft een sober maar beklemmend portret van een ietwat enigmatische zanger. Een populaire volksheld die na een halve eeuw ook duidelijk bedreven raakte in het afschermen van privéleven en persoonlijkste sores.

Wanneer een levende legende het loodje legt, of het tijdelijke voor het eeuwige dreigt in te wisselen, wordt de neiging tot evangelisatie zelden bedwongen. Dat is hier gelukkig anders. Er wordt geen stoet aan bevriende artiesten – niet zelden de usual suspects – aangerukt, die met de nobelste intenties een zaligverklaring proberen op te dringen. Net zo min wordt ingezoomd op De Nijs’ lijdensweg naar het Sportpaleis, geplaveid met cameragenieke inzinkingen, een beproefd doorzettingsvermogen en triomfantelijk slot, waar bloemenhulde en vreugdetranen niet mogen ontbreken.

Wat rest, is een warm verhaal zonder winnaar. Of het zou de onvermijdelijke dood moeten zijn. “Leer de ziekte waarderen”, zegt Rob De Nijs ergens, waarbij de berusting echoot in zijn krakende stem. Het klinkt niet zielig, wel zielverheffend. En toen werd het winter.

Rob De Nijs – Voor het laatst wordt de volgende twee maandagen uitgezonden op Eén.