Retroradioshow: dit zijn de beste albums van de week

The Weeknd beloofde dat zijn vijfde album Dawn FM een ‘nieuw sonisch universum’ zou verkennen. Een schromelijke overdrijving. Maar deze retroradioshow is wél gesneden koek voor elke lange autorit, weg van nachtelijke neerslag, op weg naar de zon. Dawn FM klinkt een stuk minder steriel dan covidsucces After Hours (2020).

The Weeknd, Dawn FM, uit bij XO/Republic Records

Vette Bowie-kluif

Toen David Bowie in de jaren zestig, niet meteen zijn meest succesvolle periode, het driedubbele Toy uitbracht, bleven de songs wat onderbelicht. Rond de eeuwwisseling nam hij nieuwe versies ervan op. Classics vind je er niet op, maar Bowie-bewonderaars zetten hun tanden vast wat graag in deze vette kluif.

David Bowie, Toy, uit bij ISO/Parlophone

Wonderschoon

Forfolks is na het sterke, twee jaar geleden verschenen bandalbum Suite for Max Brown weer een solowerk van Jeff Parker, ex-lid van de postrockband Tortoise. Elektronische loops en samples zijn de enige hulp­middelen op dit wonderschone album, waarop Parker zijn semi-akoestische geluid laat glinsteren.

Jeff Parker, Forfolks, uit bij International Anthem/Nonesuch

Weg met kernenergie

Tegen het eind van de seventies stond Bruce Springsteen op een kruispunt. Zijn transformatie naar sociaal bewogen stem lijkt bij de legendarische No Nukes Concerts ingezet, een show die kaderde in de toenmalige vrees voor een nucleaire meltdown. Deze performance barst van de intensiteit, energie en apocalyptische dreiging

Bruce Springsteen, The Legen­dary 1979 No Nukes Concerts

Ouder maar nog niet out

De New Yorkse hiphopveteraan Nas herbeleeft zijn jeugd op Magic. Na het vorige zomer verschenen King’s Disease II halen ook in deze verse collectie tracks de jazzy, oldskool beats het beste in Nas naar boven. Zo vlijmscherp als in zijn hoogdagen, circa 1995, komt hij niet meer uit de hoek, maar de charmes van deze oudere Nas beklijven heus wel.

Nas, Magic, uit bij Mass Appeal Records

Solo in de kerk

Vorige winter speelde New York Robin Pecknold in zijn uppie een livestreamconcert in een kerk in Brooklyn. Nu brengt hij die set uit als livealbum van Fleet Foxes. Pecknold schept een mooie, besloten wereld met zijn stem en gitaar alleen. Enige uitzondering zijn twee gloedvolle nummers met het Resistance Revival Chorus.

Fleet Foxes, A Very Lonely Solstice, uit bij Anti-

Paul Weller, elder statesman

Paul Weller bracht in één jaar twee volwaardige langspelers uit, waarop hij een jeugdige en avontuurlijke kant van zichzelf etaleerde. Iets stijver, maar toch ook avontuurlijk is An Orchestrated Songbook. De Modfather en het BBC Symphony Orchestra sloegen de handen ineen om een handvol songs te voorzien van symfonische grandeur.

Paul Weller, An Orchestrated Songbook, uit bij Universal Music

Dromerig debuut

Op een ochtend word je wakker en hoor je niets meer in je rechteroor. Dat horrorscenario overkwam Celsa Maxwell twee jaar geleden. Het belette haar niet een wondermooie plaat te maken. De zweverige sixties bewolken haar dromerige debuut; The Raveonettes, Mazzy Star, Lana Del Rey en Beach House wezen haar enigszins de weg.

Celsa Maxwell, In the Mythical Land of Sound, uit in eigen beheer

Pure Alicia

Een jaar na het veelzijdige Alicia komt Alicia Keys met een dubbelalbum van 93 minuten. De eerste helft, Originals, bevat begeesterde songs waarin naast Keys’ fenomenale stem de piano de boventoon voert. Tien van de veertien songs keren mét beat terug in Unlocked. Veel voegen die wat saaie loungebeats niet toe. Doe ons maar de ‘pure’ Alicia.

Alicia Keys, Keys, uit bij RCA/Sony

Angèle & de introspecties

Drie jaar na het monstersucces van Brol slaat Angèle op haar nieuwe plaat een andere, meer introspectieve toon aan. Er zijn nog wel enkele vrolijke nummers, maar meestal peilt ze gewoon in haar eigen zielenleven. Het lijkt vaak alsof je een voyeuristische blik op haar dagboek werpt. Angèle is bewust op de rem gaan staan. Het voordeel: geen énkele keer vliegt ze op Nonante-cinq uit de bocht.

Angèle, Nonante-cinq, uit bij Angèle VL Records

Schone covers

Hij werd bekend als de leeuw van Led Zeppelin. Zij als een van de beste bluegrass-stemmen. Veertien jaar geleden vormden Robert Plant en Alison Krauss voor het eerst een onwaarschijnlijk verbond en nu sloegen ze opnieuw de handen in elkaar voor een nieuwe plaat met hoofdzakelijk covers. Hun album Raising Sand was al van een grote schoonheid, Raise the Roof hoeft niet onder te doen.

Robert Plant & Alison Krauss, Raise the Roof, uit bij Rounder Records

Soundtrack bij onbestaande films

Een soundtrack bij films die niet bestaan. Zo klinkt Patterns for (a) Film, het solodebuut van Mattias De Craene. De saxofonist van Nordmann en MDCIII maakte een tijd- en gewichtloze plaat, alsof je in een abstracte, mistige droomwereld verzeild bent geraakt en tussen vage scènes, weemoedige impressies en prikkelende zinnebeelden zweeft.

Mattias De Craene, Patterns for (a) Film, uit bij De Werf Records

Groots debuut in een roes van galm

De zweverige sixties bewolken het dromerige debuut van Celsa Maxwell. Maxwell bezit een stem die je gemoed in weemoed wikkelt, en meestal gedrenkt gaat in een psychedelische roes van galm. De songs baden dan weer in een raadselachtige nevel van betovering en schoonheid. De Vlaamse Celsa Maxwell debuteert in grote stijl, even elegant als delicaat.

Celsa Maxwell, In the Mythical Land of Sound

Verstilde Elbow

De Britse band Elbow verkaste voor zijn negende studioalbum Flying Dream 1 naar het leegstaande Theatre Royal Brighton. Mogelijk is het de grandeur van de zaal die maakte dat dit album in elk geval qua details als het best klinkende album van de band kan worden beschouwd. Het lijkt alsof Elbow zich heeft laten inspireren door het late, verstilde werk van Talk Talk. En dat bevalt uitstekend.

Elbow, Flying Dream 1, uit bij Fiction/Universal

Limburgse rap

DIKKE vergroot zijn palet op Nooduitgang, nog geen jaar na zijn debuut 130 kilo. Vooral de singles belichten de artistieke reikwijdte van deze Limburgse rapper, getuige het lekker logge ‘XXL’. DIKKE rapt vooral over de strijd van alledag. Of hij mixt dealerpraatjes met een problematisch vrouwbeeld in ‘Oud ijzer’: “De grootste slangen zijn diegenen die echt trouw lijken”, klinkt het. Really?

DIKKE, Nooduitgang, uit bij Top Notch

Fragiele pop

Als u dacht dat ‘Joe’, ‘Seasons Shift’ en ‘Astronaut’ de beste songs van het debuut­album van Meskerem Mees zouden zijn, dan zult u aan de grond genageld staan. Julius is een plaat die fragiele folk aan een aangrijpende strot en schitterend schrijverstalent lijmt. De verhalen die ze vertelt, blijven hangen. Topplaat.

Meskerem Mees, Julius, uit bij May Way Records