Regisseur Nathalie Basteyns plukt de dag in het Josaphatpark

Regisseurs Nathalie Basteyns en Kaat Beels wonnen vorige week de Ultima Cultuurprijs voor hun filmoeuvre, maar in het weekend laten ze de regie liever aan hun kroost over. Een ochtendwandeling in het Josaphatpark, samen met dochter Nico, is voor Nathalie (49) de perfecte start.

Enkele vroege joggers, de vaste hondenbaasjes en een cirkeltje tai-chibeoefenaars wekken het Josaphatpark stilletjes tot leven, Nathalies favoriete moment van de dag. “Ik hou ervan om de stad te zien ontwaken”, zegt de regisseur van Clan en Lost Luggage. “Dit stukje Schaarbeek lijkt wel Manhattan in Brussel. Ik heb hier mijn eigen Central Park voor de deur.” Ze wijst naar het gebouw achter haar waar ze samen met haar partner, regisseur Kaat Beels (De twaalf, Beau Séjour) en de kinderen Jean (10) en Nico (7) woont. “Ons appartement kijkt uit op het park. Ik kom hier heel vaak. De geasfalteerde paadjes zijn ideaal met de rolstoel.”

Tien jaar geleden kreeg Nathalie de diagnose MS, sindsdien is mobiliteit een dagelijks issue. “Deze rolwagen heeft een bereik van dertig kilometer. Daarmee raak ik op mijn werk bij het productiehuis De Mensen, maar dan kan ik ’s avonds niet meer naar huis. Ik krijg altijd stress als ik mijn metertje in het rood zie gaan.”

Dochter Nico kent het park op haar duimpje en wijst als een volleerd regisseur haar favoriete locaties aan. “Het bruggetje over het water is mijn lievelingsplek”, zegt ze. “Maar de ezeltjes zijn ook tof. Alleen jammer dat ze hier geen paradijsvogels hebben. Mag ik straks een ijsje?” Haar directheid is ontwapenend. “Nico is zo’n meisje dat alles gedaan krijgt. Dat belooft voor later”, lacht Nathalie. “We noemen haar soms onze dansende psycholoog. Ze zit op ballet en fladdert door het leven, maar ze is ook heel empathisch voor haar leeftijd. En haar passie voor mode is nu al legendarisch. Binnenkort gaan we met z’n drieën op shoppingtrip naar Milaan of Parijs.”

Alles uit het leven halen is de spirit van Nathalie. Voor een nieuwe documentaire in ontwikkeling hoopt ze samen met fotografe Lieve Blancquaert en haar verpleger Gustave naar Lourdes te trekken, op zoek naar een mirakel. “Ik blijf vasthouden aan elk sprankeltje hoop”, zegt ze. “Nu komt Gustave elke ochtend om zes uur langs voor mijn verzorging. Daarna neem ik nog een uurtje om te mediteren of mijn gedachten te ordenen. Plannen genoeg.” Nico: “Mama moet nog eens een kinderfilm maken. En dan wil ik de hoofdrol.”