Rapper Lil Yachty in een totaal nieuw jasje: meesterlijke renaissance of hypocriete knieval?

Vindt de 25-jarige Amerikaanse rapper Lil Yachty met zijn nieuwe album Let’s Start Here opnieuw het warm water uit? Dat nu weer niet. Maar zowel de euforie als de scepsis omtrent de plaat doet vermoeden dat hij de vinger aan de pols van het Nu houdt.

Questlove, het brein achter de Amerikaanse band The Roots en een invloedrijke stem in de Afro-Amerikaanse popcultuur, hield zich vorige week niet in op Instagram. “Hoe zal ik dit het best verwoorden?”, schreef hij over Let’s Start Here, het vijfde album van rapper Lil Yachty. “I really really really really love this @lilyachty record. En ik vind het prachtig wanneer artiesten een nieuwe koers kiezen.” Daar bleef het niet bij. “Ik had 24 uur nodig om dit ten volle te verwerken omdat ik mij niet graag verlies in hyperbolen”, zo schrijft Questlove, een man die erom bekendstaat erg kritisch te zijn voor de jonge lichting commerciële rappers. “Dit soort spul, dat bakens verzet, stemt mij hoopvol over de toekomst van de popmuziek.”

Onder het bericht treden klinkende namen Questlove bij, zoals Flea van Red Hot Chili Peppers (“sounds so good”), producer Diplo van Major Lazer en top-dj’s zoals A-Trak. De Canadese superster Drake stak zijn bewondering evenmin onder stoelen of banken door een recensie van het album te delen waarin de plaat 11 op 10 krijgt en een meesterwerk wordt genoemd. Ook muziektijdschrift Rolling Stone strooit hijgerig met lof en noemt Let’s Start Here “Gen Z-alchemie”. Het blad prijst Yachty omdat hij “vertrouwd bronmateriaal heeft omgetoverd tot iets totaal nieuw”. In deze krant noemden we het album “een gamechanger in het genre”.

Zijn al die hysterische, halfgeshockeerde reacties terecht? Nu ja, verbazen doen ze allerminst. Het gaat hier namelijk over wat Questlove in zijn Instagram-post een “departure record” noemt: een plaat die radicaal afstand neemt van de muziek waarvoor de artiest in kwestie bekendstaat. Alsof zo iemand plots een scherpe bocht naar links maakt, niet zelden tot afgrijzen van de trouwste fans. Denk aan Kid A van Radiohead. Of aan Around the World in a Day van Prince.

Pizza

Verrassend is Let’s Start Here van Lil Yachty hoe dan ook. Want u kent deze zogenaamde mumblerapper wellicht van zijn bijdrage aan de pophit ‘Broccoli’ van D.R.A.M., zo niet hoorde u zijn onlinehitje ‘Poland’ eind vorig jaar ongetwijfeld voorbijkomen dankzij de felle exposure op TikTok. Leuke songs, maar ze veranderden geenszins de koers van de muziekgeschiedenis.

Als Lil Yachty in het verleden dan al eens op de radar van de mainstreampers verscheen, dankte hij dat aan zijn protserige gepoch en blitse uiterlijke vertoon. Hij is dol op extravagante mode (“Ik wil er graag uitzien als een cartoonfiguur”, zei hij ooit – missie geslaagd), laat zijn felrode braids graag over zijn voorhoofd wapperen en smokkelt knotsgekke invloeden uit tekenfilms zoals Rugrats en games zoals Mario Bros. in zijn werk. Vorig jaar stampte hij het pizzamerk Yachty’s Pizzeria uit de grond, dat diepvriespizza’s in vier verschillende smaken aanbiedt. Yachty is trouwens die kerel die zes jaar geleden in het fijnzinnige ‘Peek a Boo’ de onvergetelijke zin “She blow that dick like a cello” rapte, omdat hij dacht dat een cello een blaasinstrument is.

Op Let’s Start Here lijkt hij van dat soort stompzinnigheden verlost. “Ik wilde ernstig genomen worden en niet langer worden gezien als de zoveelste Soundcloud-rapper”, zei hij in een statement die aan de plaat voorafging. Zoveel is duidelijk. In ‘The Black Seminole’ stoeit hij opzichtig met de progressieve rock van Pink Floyd terwijl hij black power etaleert door zichzelf te vergelijken met bevrijde zwarte slaven. ‘Running Out of Time’ eert de orkestrale funk van de jaren 70, ‘We Saw the Sun!’ knipoogt dan weer naar de psychedelische pop van Tame Impala. In ‘Reach the Sunshine’ steelt hij de zangmelodie van Radioheads ‘Pyramid Song’, in het fonkelende ‘Drive Me Crazy’ verliest hij zich in funky synthpop die niet had misstaan op een plaat van Sault.

De bijdragen van gevierde alternatieve muzikanten zoals Mac DeMarco, Alex G, Benjamin Goldwasser van MGMT en Patrick Wimberly van Chairlift garanderen bovendien bakken indiecredibiliteit.

Zwart-wit

In de pers dook ook scepsis op. Zo stelde muziekwebsite Pitchfork Yachty’s integriteit in vraag. “Yachty is niet zozeer bezig met het idee dat hij ernstig wil worden genomen als artiest, dan wel met de vraag door wíé hij precies ernstig wil worden genomen”, leest u er. Stereogum maakte er een raciale kwestie van en vroeg zich af waarom Yachty zijn eigen cultuur verwerpt. Volgens de site wil Let’s Start Here een markt verleiden die eigenlijk niet in zwarte muziek is geïnteresseerd. Sterker nog, de plaat “richt zich uitdrukkelijk op het witte bewustzijn – een teleurstellende bocht van een artiest die normaal expliciet zwarte muziek voor zwarte jongeren creëert”.

Verpakt Lil Yachty zijn kunst hypocriet als zogenaamd witte rockmuziek om in de gratie te vallen bij witte muziekfans? Of hoort hij bij het type genre-overschrijdende visionairs voor wie hokjesdenken taboe is in het creatieve proces, zoals Kanye West of Childish Gambino? Dat zal moeten blijken. Nu al is het Yachty die het laatst lacht. De bescheiden heisa die zijn plaat online genereert, is zonder enige twijfel een onbetaalbare reclamecampagne.

Let’s Start Here (****) is nu uit.