Radiohead sluit Best Kept Secret af: meesterlijk schizofreen, heerlijk neurotisch

Radiohead trippelde op de tenen Best Kept Secret binnen, met drie songs uit A Moon Shaped Pool, het meesterwerk dat de band vorig jaar op de goegemeente losliet. Zonder scheurende gitaren dus. Zonder beats. Zonder bombast. Eerst met de fragiele pianosong 'Daydreaming', dan met het akoestische, ijlhoofdige 'Desert Island Disk'. Ook de brommende krautpop van 'Ful Stop' - in wezen een wirwar van percussie, spacey synths en Thom Yorkes neurotische gekerm - deed vermoeden dat de roekeloze ruiters uit Oxford het ons niet gemakkelijk zouden maken.

Funky radeloosheid

Tijdens het sierlijke '15 Step' zagen we Yorke shaken met sambaballen in de hand. Dat leest u goed. Radeloosheid kan soms funky zijn. 'Climbing Up The Walls', uit OK Computer dat deze week twintig wordt, wentelde zich in gifgroene fluorescerende spotlichten. Yorke zong het geforceerd wankel, dronken koorddansend over de melodie. Beklemmend. Bij het in zichzelf gekeerde 'All I Need' werden de groepsleden in sepia uitgesmeerd over de videoschermen. Treffend.

'Pyramid Song' greep ons nog ruwer bij het nekvel. En u wist duidelijk geen blijf met uzelf toen de plakkerige synthklanken van 'Everything In Its Right Place' opstegen in de nacht. In de staart van die song clashten Yorkes stempartijen met elkaar tot ze desintegreerden. 'Bloom' was nog zo'n song die tussen klinisch-digitaal en gloedvol folky schipperde, met een ritme dat Can eerde.

Duracelkonijn

Zeg, zong u daar nu écht enthousiast de Bollywoodiaanse zangmelodie van 'Identikit' mee? Nounou, A Moon Shaped Pool bezit zowaar een verborgen poppotentieel. Ook erg vermakelijk: het schizofreen-paranoïde gemompel van Yorke tussen de nummers, dat als een deconstructie van de traditionele bindtekst aandeed. Nu ja, Yorke klonk vooral als een stokoude opa die zijn pillen vergat te nemen.

Wij waren erg blij met de rotanaloge plinkplonk van 'Idioteque', een reden voor Yorke om zijn meest hoekige Duracelkonijnmoves te etaleren. Ook ronduit fantastisch: 'Lotus Flower' en 'There There', songs die de popmuziek binnenstebuiten keerden, er kerosine over goten en er een brandende lucifer inflikkerden.

Gouwe ouwen

Kregen de fans van de 'oude' Radiohead dan geen kruimeltjes toegeworpen? Sporadisch, ja. 'Exit Music (For A Film)', bijvoorbeeld, eerst wankel op de akoestische gitaar door Yorke gebracht en halverwege aangedikt door zijn compadres. Of het broederlijk meegezongen ' Street Spirit (Fade Out)', duidelijk een moment waarnaar de popliefhebbers op het plein hadden verlangd.

Gouwe ouwen als 'Let Down' en 'Paranoid Android' susten al wie heimwee had naar de OK Computer-dagen. Top hoor, maar wij snakten geenszins naar die alternatieve evergreens. Van ons had Radiohead twee uur lang nukkig mogen dwarsliggen en de middenvinger opsteken naar de zeurkousen die de band willen afremmen in zijn fascinerende evolutie.

Een uitstekend Radioheadconcert dus, zij het niet meteen spek voor ieders bek. Had u iets anders verwacht?

Gezien op Best Kept Secret.

Radiohead speelt op 30 juni op Rock Werchter.