Radio 1 Sessies kiest voor West-Vlaams dialect, ontroering en opwinding *****

"Het nieuwe West-Vlaamse volkslied!" Zo kondigde Wannes Cappelle 'Ier bie oes' aan. Met zijn groep Het Zesde Metaal nam hij dit jaar het curatorschap op zich tijdens een speciale editie van de Radio 1 Sessies in Dranouter. Op dit festival gold kennelijk de leuze "West-Vlaanderen boven".

Met headliners als Arno en De Dolfijntjes lag de klemtoon op kweek uit eigen streek. En met een "Radijoweejn Sesje", die gekleurd werd door West-Vlaamse roots, keek je zaterdagmiddag uitsluitend aan tegen de muzikale finefleur van het glooiende Heuvelland, de Vlaamse kustlijn, de woeste polders en de malse velden van de Westhoek.

Het Zesde Metaal deed zijn voordeel met muzikanten van divers pluimage. Rockgitarist Willy Willy mocht Oostende vertegenwoordigen, "Keizer van het Vlaamse Lied" Will Tura werd geboren in Veurne, de Izegemnaar Flip Kowlier serveerde rap en verstilde West-Vlaamse liedjes, Klaas Delrue uit Rekkem rekte het begrip kleinkunst open, en Patrick Riguelle uit Blankenberge bracht Frans chanson: alleen West-Vlaamse roots deelden deze jongens.

Toch vormde taal of dialect geen punt. Riguelle verkoos bijvoorbeeld de taal van Molière, omdat die hem naar eigen zeggen katapulteerde naar zijn jeugd aan de West-Vlaamse kust. Met een knap 'On s'habitue' dàcht je er zelfs niet aan om te muggenziften. Ook Klaas Delrue van Yevgueni liet zich in met het Frans, tijdens een cover van Jacques Brels 'Port d'Amsterdam'.

Krop in de keel
"Een reminder aan mezelf," ginnegapte Willy Willy van The Scabs dan weer, voor hij stampvoetende kroegenblues serveerde met 'Last Call For Alcohol'. Een kwartier later kreeg die ode aan tooghangers wel een bitterzoete nasmaak, toen Riguelle hulde bracht aan Fons Sijmons, ex-lid van The Scabs en ooit nog handlanger in K13. Sijmons overleed vorige maand na een leven vol rock-'n-roll en excessen, en werd ontroerend herdacht met een beklemmend 'Feest' van The Scene. "De bloemen zijn dood, de flessen zijn leeg... jij hebt je strijd nu gestreden": wie voelde géén krop in zijn keel?

Ook met de songs van Het Zesde Metaal werden lachebekjes zelden op hun wenken bediend. Maar naast hun verstilde grandeur, bleek ook nog genoeg plaats voor adrenaline en opwinding.

"Een jongensdroom gaat nu in vervulling," lachte Cappelle kinderlijk enthousiast, vlak voor 'Dommestik en Levrancier' van 't Hof Van Commerce door de clubtent stoomde. Onder impuls van Flip Kowlier nam het statische publiek zelfs een gigantisch zangkoor aan: behoorlijk imposant.

Tura
Wevelgem, thuisstad van curator Wannes Cappelle, werd in het publiek opvallend vertegenwoordig. Maar ook op het podium: acteur en Cappelles jeugdvriend Stefaan Degand en Janne Vanneste van The Happy bleken uit hetzelfde dorp te komen. Hun rol was géén geval van nepotisme: Degand maakte een straffe beurt met een vertaalde cover van Raymond van het Groenewouds 'In M'n Hoofd'. Zijn Wevelgemse voordracht schipperde tussen bezieling en kolder, maar opmerkelijk genoeg bleef hij overtuigend balanceren op dat slappe koord. Geen kleintje voor iemand die zijn bekendheid dankt aan de weinig subtiele oneliner ""Aje moet kakken, moeje kakken".

De laatste gast bleek Will Tura, die pas op zijn 73ste de vuurdoop op het Dranouterfestival beleefde. Zichtbaar nerveus kwam hij op, maar daar merkten de meeste toeschouwers niets van, omdat ze een traan wegpinkten tijdens 'Ik Mis Je Zo'. Nog opmerkelijker was hoe de legendarische Vlaamse zanger zonder kleerscheuren wegraakte met 'Moa Ven Toh' - niet bepaald een artistieke hoogvlieger in zijn oeuvre. In deze versie met Het Zesde Metaal, die nu eens zompig klonk, en dan weer ontaardde in rammelrockriffs, ging je plots wél moeiteloos overstag. West-Vlaanderen boven?