PXL-Music, de rockschool die muzikanten effectief aan werk helpt

“I just want to have some kicks

I just want to get some chicks”

De belofte die de Ramones maakten in ‘Rock ’n Roll High School’ lijkt toch alvast voor de helft ingelost door PXL. Heel wat alumni van deze hogeschool beleven vandaag hun kick achter de schermen bij heilige huizen als de Ancienne Belgique, een platenlabel als Universal of organisatoren à la Live Nation. Op het podium herkent u hen dan vast weer in groepen als Bazart, Warhola, WWWater, Brutus of Portland.

Zo’n vijftien jaar geleden werd nochtans lacherig gedaan over rockscholen. Zelfs in de begindagen van PXL-Music hing nog een schampere schaduw over de zin en onzin van zo’n instituut. Alsof een vochtige garage of tochtige kelder dan zo’n betere optie was. Maar met een opleiding in een muziekschool­ maakte je je lange tijd guilty by association in wedstrijden zoals Humo’s Rock Rally. De zondebok die toen telkens werd aangehaald, was het Nederlands geschoolde Krezip. Er viel dus vast wel iets voor alle hoon te zeggen.

Tot de editie van 2014: toen bleek zowat elke finalist wel een muziekopleiding te volgen. De primus inter pares van dat jaar was Warhola. Oliver Symons van Warhola en Bazart wist al rond zijn vijftiende dat hij iets muzikaals wilde doen. Eerste keus was de gerenommeerde BRIT School in Londen, maar daar bleek hij een maand te oud voor te zijn. Daarna legde hij toelatingsproeven af in Amsterdam, Rotterdam en Hasselt. “Ik was er overal door, maar koos voor Hasselt”, zei hij. “België maakt gewoon betere muziek dan Nederland, en dat hoor je ook op die scholen.”

Furore

De Nederlandse opleidingen waren bovendien technischer. De lessen aan PXL waren van meet af aan breder. Muzikanten zien de richting vooral als een kans om fulltime met muziek bezig te zijn en heel wat muziek te kunnen opnemen.

Ex-studente Charlotte Adigéry (WWWater) deed dat ook. En hoewel ze betreurt dat ze die opnames achteraf niet commercieel kon uitbrengen, bleek de opleiding heel wat deuren te openen. Zo kon ze in haar eerste jaar via een docent auditie doen als achtergrondzangeres bij Arsenal. Daarna kwam ze met de broers Dewaele van Soulwax in contact en sindsdien gaat het hard voor de Gentse. Al veel langer stond ze op een podium, maar via PXL wilde ze naar eigen zeggen zo veel mogelijk te weten komen over muziek. Aan PXL ontdekte ze discografie van The Beatles, maar ook veel alternatieve muziek.

Ook achter de schermen maken de oud-studenten furore. Jonas Castelijns werkt vandaag als freelancetechnicus. Hij zorgt voor het geluid bij festivals van Graspop en Pukkelpop, toert met theaterproducties. Amper twee jaar na zijn diploma mocht hij al op Europese tour met Nick Cave.

Ongeveer driekwart van de afgestudeerden vindt binnen het jaar werk en binnen de vijf jaar is zowat elke ex-student aan de slag – het merendeel daarvan in de muzieksector. Maar niet iedereen zal het ook maken in de muziek, met of zonder diploma. Dat verwachten studenten ook niet, zeggen muzikanten. “Het is niet zo dat je met dat diploma een platenfirma over de streep trekt. Het blijft keihard knokken om ergens te raken”.

Toch is de opleiding een adelbrief voor jonge mensen in de muzieksector. De PXL neemt per jaar een beperkt aantal mensen per instrument – hooguit een handvol – en bovendien komt er een toelatingsproef bij kijken. StuBru-dj Faisal Chatar moest daar de duimen leggen, en ook De Nieuwe Lichting-revelatie Yusuf of Brutus-frontvrouw Stefanie Mannaerts werden niet toegelaten bij hun eerste poging. “Toen ik in 2009 niet geslaagd was, heb ik een jaar intensief drumles gevolgd”, vertelde Mannaerts ons al. “Dat was pijnlijk. Maar nog meer mensen deden hun ingangsexamen twee keer. Dat zijn nu de beste drummers die ik ken. Wat je daarvan opsteekt? Als je niet altijd de beste bent, leer je ook het meeste.”

Where Are We Now? is verschenen bij PXL-Music en kost 15 euro.